Του Δημήτρη Καρατζάνη
Oμολογώ πως, πριν αρχίσω σήμερα να γράφω,προβληματίστηκα αρκετά .Να σχολιάσω τους Τσιπροτσακαλώτους, που ο ένας ''προσδοκά'' ''καθαρή λύση'', έστω και με έκπτωση πλέον στο QE και ο άλλος τρέχει μέσα ένα γήπεδο όπου έχει χάσει την μπάλα ,ή να σχολιάσω τις ... επιδόσεις του υπουργείου ανάπτυξης και του κ. Σταθάκη προσωπικά, που έσπασε το κοντέρ -προς τα κατω φυσικά- των ελέγχων στο λαθρεμπόριο καυσίμων, επιτυγχάνοντας το πραγματικά ακατόρθωτο.
Από τα 2 δις που είχε υποσχεθεί ο πρωθυπουργός στη βουλή από το έσοδο αυτό, να αρκεστεί σε εισπράξεις μερικών μόλις δεκάδων χιλιαδων Ευρώ ,όπως αποκαλύφτηκε χθες στο Κοινοβούλιο .
Προτίμησα τελικά να βάλω στη μπάντα τα θέματα της πολιτικής και να διηγηθώ μια ιστορία απ το στρατό, αυτή την ανεξάντλητη παρακαταθήκη εμπειριών και αναμνήσεων. Μια ιστορία που φιλοδοξει να αποσπάσει ,για λίγο έστω,το μυαλό σας - και το δικό μου, βεβαίως- από την τραγελαφική, πραγματικότητα που ζούμε, χάρη στο ταλαντούχο σχήμα των Συριζανέλ. που η σοφία του λαού μας εμπιστεύθηκε τη διακυβέρνηση της χώρας
Ο Κώστας Φ...λοιπόν ,ήταν ο πρώτος λοχαγός μου στο Τάγμα Πεζικού της Βυρώνειας ,όπου τοποθετήθηκα μετά την αποφοίτηση μου από τη σχολή Ευελπίδων, στα μέσα της δεκαετίας του 60.
Η Βυρώνεια τότε, δεν είχε καμιά σχέση με τη σημερινή ,όπως διαπίστωσα από πρόσφατη μετάβαση μου εκεί . Ήταν ένα τυπικό χωριό της κεντρικης Μακεδονίας που τα πρώτα του σπίτια, σχεδόν ακούμπαγαν τη λίμνη Κερκίνη και τα ακραία ανηφόριζαν για καλά την πλαγιά του Μπέλες, όπου ήταν και το στρατόπεδο του Ταγματος. Λασπη και κρύο το Χειμώνα,ζέστη και κουνούπια το Καλοκαίρι ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του
Μεγάλο πλεονέκτημα του χωριού ο σταθμός του τρένου, που, για μας τους νεαρούς ήταν ζωτικής σημασίας καθώς μας έδινε τη δυνατότητα της εύκολης, γρήγορης και φθηνής μετάβαση στα αστικά κέντρα της ευρύτερης περιοχής,με δεδομένο ότι για την εποχή ,το ΙΧ αυτοκίνητο ,ήταν εξαιρετικά ...σπάνιο είδος.
Ο παραπάνω λοχαγός λοιπόν, ήταν ένας από κείνους τους παλιούς, ''ωραίους'' τύπους του στρατού ,που στις μέρες μας έχουν σχεδόν εκλείψει. Πότης, γυναικάς ,δεινός χαρτοπαίκτης, και''τζόρας',' δε σήκωνε μυίγα στο σπαθί του και δε δίσταζε για τον... ψύλλο να κάψει και το πάπλωμα, γράφοντας στα παλιά του παπούτσια διαταγές και προισταμένους..
''Πεντε μέρες φυλακή '' του είπε κάποια μέρα ο Διοικητής, απαυδισμένος από τα καμώματα του ''Και πέντε από μένα κ. Διοικητά'', απάντησε απτόητος εκείνος
Ανεξάρτητα όμως από τον εκρηκτικό του χαρακτήρα, λάτρευε κυριολεκτικά το στρατό και , καμάρωνε που το ''χακί αποτελούσε οικογενειακό χρώμα,'' όπως έλεγε, καθώς τόσο ο πατέρας ,όσο και ο παππούς του, ήταν αξιωματικοί ΄με διακρίσεις και είχαν λάβει μέρος σε όλους τους πολέμους της χώρας τον περασμένο αιώνα.
Εκτός όμως από το στρατό ο ''φιλος ''μας είχε και μια άλλη αγάπη.Τα αυτοκίνητα και κυρίως τα αγωνιστικά Σε κάθε μάλιστα ευκαιρία δεν παρέλειπε να ''διαρρέει'', πως ήταν οδηγός αγώνων με πολλές συμμετοχές και διακρίσεις.
Εμεις πάντως, παρ όλο το ψάξιμο που κάναμε, δε βρήκαμε πουθενά το όνομα του ανάμεσα στους οδηγούς που συμμετείχαν, στους όχι και πολύ οργανωμένους αγώνες της εποχής
Στη Βυρώνεια πάντως είχε έρθει με ένα κίτρινο Ρενώ Γκορτίνι,,''φτιαγμένο'' όπως έλεγε, που πιροκαλούσε το θαυμασμό. Όχι τόσο για την εμφάνιση ή την ταχύτητα του,όσο για τους ουρανομήκεις ...βρυχηθμούς του, όταν το έβαζε μπροστά .
.Εστω όμως και χωρίς να πιάνει...αστρικές ταχύτητες ,η Ρένα ,όπως έλεγε χαιδευτικά ο λοχαγός το αυτοκίνητο του, μάθαμε, πως είχε βρεθεί κάμποσες φορές αναποδογυρισμένη ,ο οδηγός της όμως, κατά μυστήριο τρόπο, κατάφερνε πάντα να τη βγάζει με σχετικά μικρές ,,,αβαρίες
.Εμείς πάντως οι νεαροί ,ύστερα από σύσκεψη, υιοθετήσαμε κοινή στάση. Ούτε τη φωτογραφία μας δε θα εμπιστευόμασταν για μεταφορά με τη Ρένα ,γιατί ανατριχιάζαμε και μόνο με τη σκέψη, ότι θα μπορούσαμε να βρεθούμε στις κρουσταλιασμένες στροφες του Λαχανά, μεσα σε κείνο το κονσερβοκούτι με το θεοπάλαβο οδηγό στο τιμόνι του
Στις 30 του Μαη όμως, που κείνη τη χρονιά έπεφτε η γιορτή του Αγίου Πνεύματος, βρεθήκαμε μπρός σε σοβαρό δίλλημα, καθώς η πρόταση που μας έγινε ήταν ιδιαίτερα ελκυστική. Θα πάμε στο Ρούπελ ,είπε,που αυτή τη μέρα μαζεύει κόσμο και ντουνιά .Κι από γυναίκες ''φίσκα'' . Όλες οι νύφες της περιοχής δίνουν το παρόν .Ελάτε, και θα με θυμηθείτε ,είπε ,συμπληρώνοντας την πρόταση με μια εύγλωττη χειρονομία.
Ρε σεις, είπε ο πιο παλιός από τους νεαρούς,ένας υπολοχαγός από τη Θεσσαλονίκη.
Πεδιάδα είναι,άρα το βλέπω δύσκολο να
το τουμπάρει ,και για να το ρίξει στο ποτάμι είναι απίθανο ,γιατί -εκτός των άλλων- δεν ξέρει και κολύμπι.
Ας πούμε λοιπόν το ναι, κι ο θεός βοηθός'
Έτσι βρεθήκαμε σε λίγο να απολαμβάνομε τη Μαγιάτικη λιακάδα δίπλα στον Στρυμώνα που ,αφρισμένος και θολός, κατέβαινε φανερά φουρκισμένος από τη Βουλγαρία
Στο φυλάκιο του Ρούπελ, στη νότια πλευρά της θρυλικής στενωπού. που φθάσαμε μετά από μια υπέροχη διαδρομή, υπήρχε πράγματι πολύς κόσμος ,με έντονη την παρουσία των κοριτσιών. Ο αρχιφύλακας, ένας ανθυπολοχαγός απ το Ηρακλειο,(σκοτώθηκε στην Κυπρο το 74) χάρηκε ιδιαίτερα όταν μας είδε, και ''σκίστηκε''-στην κυριολεξία- να μας περιποιηθεί. Με τη μεσολάβηση του μάλιστα, γνωριστήκαμε με μια ζωηρή παρέα κοριτσιών από τη Θεσσαλονίκη πολλά... υποσχόμενη
Δεν ξέρω πως η κουβέντα από τους Μπητλς, τον Μπομπ Ντύλαν,την Τζοαν Μπαέζ και τους Ολύμπιανς ξεστράτισε στα αυτοκίνητα και ο λοχαγός ,όπως το συνήθιζε, ''έριξε''στο τραπέζι -αδιάφορα τάχα-την πληροφορία, πως είναι οδηγός αγώνων.
''Μπα,και με τι αυτοκίνητο ΄τρέχεις'' ,τον ρώτησε κάποιος δύσπιστος..
''Με τη Ρένα '',είπε κείνος δείχνοντας το αυτοκίνητο του που ''αναπαυόταν''λίγο πιο πέρα, κάτω από τις λεύκες.
''Μ αυτόν τον... κουβά μπαίνεις σε αγώνες'';είπε κείνος περιφρονητικά
.Ο λοχαγός πετάχτηκε όρθιος σαν να τον κέντρισε σκορπιός.'
'Eίσαι άσχετος'', του φώναξε οργισμένος. .Η Ρένα,για να ξαίρεις ,έχει γράψει επιδόσεις, που ούτε μπορείς να τις διανοηθείς''.
Ο άλλος συνέχισε να τον κοιτάζει ειρωνικά, μ ένα κοροιδευτικό χαμόγελο στα χείλη'''
Και δε μας κάνεις μια επίδειξη ,κ. λοχαγέ για να δούμε αυτές τις κρυφές δυνατότητες ,είπε με το ίδιο απαξιωτικό ύφος..
''Αυτό ακριβώς θα κάνω'',είπε κείνος και κατευθύνθηκε με μεγάλα βήματα προς το αυτοκίνητο .
Η ''κραυγή''του.Ρενώ, καθώς το έβαζε μπροστά, ακούστηκε τόσο δυνατή που σίγουρα θα τρόμαξε το Βούλγαρο σκοπό από την άλλη μεριά της γέφυρας.
''Μην του δίνετε σημασία κ. λοχαγέ'', είπα, σκύβοντας στο παράθυρο, ανήσυχος για το τι θα μπορούσε να κάνει για να διαλύσει την αμφισβήτηση..
΄''Εννοια σου και θα του κάνω εγώ ένα ''τετ -α-κε',' που θα καταπιεί τη γλώσσα του το κολ...δι.'' είπε κι απομακρύνθηκε ''σπινάροντας''κατά το Νοτιά. Θα πήγε κάνα χιλιόμετρο πιο κάτω ,έκανε στροφή με τη μηχανή να βρυχάται εκκωφαντικά και ξαφνικά άρχισε να τρέχει προς το μέρος μας με ιλιγγιώδη- πράγματι- ταχύτητα και μ ένα θόρυβο που ίσως ξεπερνούσε κι εκείνο των Γερμανικών ''στούκας''.
Καμιά 50ριά μέτρα πριν φθάσει σε μας, το αυτοκίνητο φάνηκε ξαφνικά να... τρελλαίνεται. Λες και το γράπωσε ένα πελώριο χέρι , το κοκκάλωσε για κλάσματα του δευτερολέπτου κι ύστερα κάνοντας μεταβολή άρχισε να κάνει ζιγκ -ζαγκ σαν τον μεθυσμένο, προς την αντίθετη κατευθυνση. μέχρι που ξεφυγε από το δρόμο για να προσγειωθεί κουτρουβαλλώντας σ ένα λασποχώραφο, ένα- δυο μέτρα χαμηλότερα απ το δρόμο .
''Σκοτώθηκε'' ,είπαμε και τρέξαμε όλοι με αγωνία προς το μέρος του. Φτάσαμε δίπλα του, την ώρα που έβγαινε έρποντας απ το σπασμένο ''παρμπρίζ'' με καταματωμένο πρόσωπο ,αλλά κατά τα άλλα... ακμαιότατος, όπως εδειχναν οι ζωηρές τουκινήσεις .
''Χτυπήσατε κ. λοχαγέ'' τον ρώτησα Δεν μου απάντησε .Γύρισε προς τ αυτοκίνητο, το κοίταξε αγρια μερικά δευτερόλεπτα, του τράβηξε μετά μια ξεγυρισμένη κλωτσιά και του φώναξε:
.Πουτ...α Ρένα, πάλι μου την έκανες.
