Μια απίστευτη δημοκρατική παλινδρόμηση

Του Δημήτρη Μιμή 

    Είναι δυνατόν να υπάρξει ημέρα εορτασμού μνήμης του Πολυτεχνείου χωρίς να υπάρχουν συλλήψεις και ρήψη δακρυγόνων; Και βέβαια όχι. 

Χθες, ημέρα εορτασμού της μνήμης του Πολυτεχνείου, οι δημόσιες ελευθερίες ήρθαν αντιμέτωπες με τις απαγορεύσεις για τη δημόσια υγεία. Έτσι, λόγω κορωνοϊού, δεν επιτρεπόταν οι συναθροίσεις ατόμων. Δημιουργήθηκε ένα εκρηκτικό κλήμα μεταξύ πολυάριθμων αστυνομικών και λιγοστών ατόμων που θέλησαν να τιμήσουν το Πολυτεχνείο,  παρά την απαγόρευση της πολιτείας.  Όλη η υπόθεση ήταν ένα δίκοπο μαχαίρι γι΄ αυτό και δημιούργησε πολλά επεισόδια σ΄όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας μας.

Στην περίπτωση μας, γεννάται ένα μεγάλο ερώτημα. Ποιού το μέρος να πάρεις; Αυτού που θέλει να προστατέψει τους πολίτες από την εξάπλωση του κορωνοϊού, δηλαδή της αστυνομίας  ή αυτού που θέλει να τιμήσει τη μνήμη του Πολυτεχνείου;

Πάλι τα πράγματα με δυσκολεύουν  και δεν βρίσκω μια σωστή απάντηση στο ερώτημα μου. Για να μπορέσω να βρω τη σωστή απάντηση ας αναλύσουμε μαζί την κατάσταση.

Ας πάρουμε την πρώτη περίπτωση, δηλαδή αυτή της πολιτείας, που εκπροσωπείται από την αστυνομία, που θέλει δήθεν να προστατέψει τους πολίτες. Aπ΄  ότι βλέπετε στην ανωτέρω φωτογραφία οι αστυνομικοί   δεν τήρησαν   τις απαιτούμενες αποστάσεις μεταξύ τους αλλά ούτε φυσικά μεταξύ των διαδηλωτών. Σε μια εβδομάδα ο αριθμός των κρουσμάτων από τον κορωνοϊό  στα μέλη της αστυνομίας που συμμετείχαν στο Πολυτεχνείο θα είναι μεγάλος. Εδώ δεν φταίνε οι αστυνομικοί αλλά η πολιτική τους ηγεσία που τους έστειλε χωρίς να λάβει τα απαραίτητα μέτρα, τα απλά μέτρα που τηρούμε εμείς οι απλοί πολίτες. Πιστεύω ότι κάποιος ήθελε να δείξει στο αφεντικό του ότι κάνει καλά τη δουλειά του. Ποιος όμως αστυνομικός θα τολμήσει να διαμαρτυρηθεί   για τη διάταξη του, στο χώρο όπου τον ορίζουν  για να εργαστεί;  

Γράφοντας αυτά, και θέλοντας να προστατέψω τους αστυνομικούς, στο μυαλό μου γεννιέται ένα ερώτημα  που δεν είναι άλλο από αυτό της ισορροπίας μεταξύ ασφάλειας και δημοσίων ελευθεριών. Σίγουρα αυτό είναι ένα θέμα που θα συζητηθεί στο μέλλον. Ο καθένας όμως από εμάς μπορεί να σκεφτεί ότι, η πολιτεία προετοιμάζεται να ενισχύσει το ρόλο της αστυνομίας ασκώντας περισσότερη πίεση ή και ακόμα μήπως όλο αυτό το σκηνικό να είναι  ένα παλιό αίτημα των ηγετών της αστυνομίας; 

Οι περιορισμοί για την υγεία επιβάλλουν αναγκαστικά ένα περιορισμό των ελευθεριών μας. Πιστεύω ότι η ελευθερία δεν είναι ποτέ απόλυτη. Στο σημερινό μας θέμα όλα πρέπει να προσαρμόζονται προς την προστασία της δημόσιας υγείας. Εδώ είναι που πρέπει να γίνονται να γίνουν οι περισσότεροι συμβιβασμοί, πράγμα που  δεν διαπίστωσα από καμία πλευρά. 

Στη δεύτερη περίπτωση, αυτών που θέλησαν να τιμήσουν τη μνήμη του  Πολυτεχνείου, είχαν απόλυτο δίκαιο. Το σύνταγμα μας μιλά καθαρά και αναφέρει για το δικαίωμα του κάθε πολίτη να συμμετέχει στις διαδηλώσεις, χωρίς να υφίσταται αρνητικές επιπτώσεις.  Όμως όσοι πολίτες συμμετείχαν δέχτηκαν αυτές τις επιπτώσεις με συλλήψεις πρόστιμα και δακρυγόνα. Αυτό μήπως δεν είναι μια δημοκρατική παλινδρόμηση;  Αυτό είναι η μία πλευρά του προβλήματος. Η άλλη πλευρά είναι αυτή της  περίπτωσης της κρίσης υγείας που περνά αυτή τη στιγμή όλος ο πλανήτης, όπου δεν θα ήταν φρόνιμο όλοι να υπακούμε στις εντολές των ειδικών επιστημόνων και να μη συναθροιζόμαστε; 

Φαίνεται, ότι κάτι δεν πήγε καλά φέτος στον εορτασμό της 47^ης  επετείου για το Πολυτεχνείο. Ποιου ήταν το λάθος; Το αφήνω σε σας. Εγώ αυτό που έχω να πω είναι το εξής.  Η οργάνωση της διατήρησης της τάξης πρέπει να πληροί  τις δημοκρατικές απαιτήσεις. Στην περίπτωση μας, είναι απαραίτητο να συμφιλιωθούμε με  την κρατική νομιμότητα όταν αυτή διασφαλίζει τη δημοκρατική απαίτηση. Φέτος η κρατική νομιμότητα δεν διασφάλισε την δημοκρατική απαίτηση.  Φυσικά, εντός των ημερών θα διαπιστώσουμε  αρκετές αλλαγές στην ηγεσία της αστυνομίας αλλά κυρίως θ΄ αρχίσουν οι διαμαρτυρίες από απλά στελέχη της αστυνομίας που η ηγεσία τους,  τους ωθεί να έρχονται πολύ κοντά με τους πολίτες σ΄ αυτή την περίπτωση της πανδημίας.