Της Κατερίνας Μυλωνά
Ανάμεσα στις μονοκατοικίες με τις ολοστόλιστες εισόδους, τα φώτα και τα τεράστια έλκηθρα που κοσμούν τις αυλές τους, στέκεται μία παλιά, φθαρμένη θα έλεγε κανείς, πολυκατοικία. Τα φώτα σπάνια ανάβουν, τα καλοριφέρ ποτέ. Οι ένοικοί της ανήκουν σε εκείνους που δεν ήθελαν να κάνουν χιονισμένα Χριστούγεννα γιατί δεν μπορούσαν να αντέξουν την παγωνιά.
Τεντώνουν τα αυτιά τους για να ακούσουν τα γέλια των γειτόνων τους, τη φασαρία που φέρνει κάτι από γιορτές. Τα πήγαινε και έλα, τις ανταλλαγές επισκέψεων και όλοι με γεμάτα χέρια. Γλυκά που έφτιαξαν με τα χεράκια τους, άλλα που αγόρασαν, μπουκάλια κρασί ή ουίσκι και, φυσικά, δώρα για μικρούς και μεγάλους. Μία πένα για τον μπαμπά, ένα βραχιόλι για τη μαμά και το τελευταίο Play Station για τον Γιώργο, γιατί φέτος ήταν καλό παιδί και το άξιζε.
«Μαμά, εγώ δεν ήμουν καλό παιδί;», αναρωτιέται η Νίκη, όταν το ξημέρωμα της Πρωτοχρονιάς δε βρήκε κανένα δώρο από τον Άγιο Βασίλη. Η μητέρα της τρέχει στην κουζίνα να κρύψει τα δάκρυά της, ο πατέρας της κάνει ότι μιλάει στο τηλέφωνο για μια δουλειά που ίσως τελικά καταφέρει να βρει.
Το μόνο που ζητάει από το 2023 είναι να εργαστεί, να μπορέσει να προσφέρει τα υποτυπώδη στη μικρή του. Να μη ζήσει άλλα Χριστούγεννα χωρίς κανένα δώρο κάτω από το δέντρο. Τι δέντρο, δηλαδή, έναν κορμό που βρήκε σε ένα λιόφυτο στολίσανε με ό,τι μπάλες τους έδωσε η κ. Κάλλια, η γειτόνισσα που φρόντισε και φέτος για το γιορτινό τους τραπέζι. Τους προμήθευσε με γαλοπούλα και κρυφά έβαλε μια σοκολάτα στα χέρια της Νίκης.
Τις ημέρες των γιορτών, ο εθελοντισμός και η προσφορά χτυπάνε «κόκκινο». Τι γίνεται, όμως, όταν τα λαμπάκια σβήνουν;
Photo by Kira auf der Heide on Unsplash
