Του Λάμπρου Αντωνόπουλου
Αναλύοντας το αποτέλεσμα των πρόσφατων εθνικών εκλογών μπορούμε σίγουρα να βγάλουμε σαφή συμπεράσματα για την πολιτική κατεύθυνση της ελληνικής κοινωνίας και το ακροατήριο των πολιτικών κομμάτων. Η Ν.Δ. πέτυχε μία ξεκάθαρη νίκη με την χορηγία του κ. Τσίπρα, ο οποίος με την καταστροφική του τετραετή διακυβέρνηση κατάφερε να ξεπλύνει τις ευθύνες της δεξιάς παράταξης και του κ. Καραμανλή που χρεοκόπησαν τη χώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να συσπειρώσει δίπλα ένα σημαντικό ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας που σίγουρα όχι συνειδητά αλλά μη έχοντας εναλλακτικές επιλογές στράφηκε ξανά σε αυτόν ξεχνώντας τον λαϊκισμό, τις αυταπάτες, την απαξίωση του δημόσιου λόγου και τις καταστροφικές σε εθνικό επίπεδο επιλογές του. Δυστυχώς το Κίνημα αλλαγής δεν κατόρθωσε να απορροφήσει τίποτα από την απογοήτευση των προοδευτικών πολιτών της ελληνικής κοινωνίας προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η ανάλυση όμως αυτού του αποτελέσματος μάλλον δεν άγγιξε την ηγεσία του κινήματος και όσους για ευνόητους λόγους την υποστηρίζουν.
Το ερώτημα είναι ποιος ευθύνεται για αυτό το αποτέλεσμα και κατά πόσο τα Κίνημα Αλλαγής λειτουργεί ως ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και όχι σαν ένα μικρό κόμμα απομονωμένο από την ελληνική κοινωνία και σίγουρα πολύ μακριά από την νέα γενιά της χώρας. Τα όργανα δεν λειτούργησαν… κανένα μείζον πολιτικό ζήτημα δεν ήρθε προς συζήτηση στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του κόμματος και οι κεντρικές αποφάσεις για την χάραξη πολιτικής έρχονταν ως δεδομένες. Ασάφεια για την θέση μας στο Σκοπιανό, απαράδεκτη στάση για την θέση μας υπέρ της κατάργησης του σταυρού προτίμησης στις Ευρωεκλογές, καμία ανάλυση του μειονοτικού στη Ξάνθη, απαξίωση των 210.000 συμπολιτών μας που ήταν δίπλα μας στο νέο εγχείρημα του Νοεμβρίου του 2017 και ερντογανικές μέθοδοι στην εσωτερική λειτουργία των οργάνων που εξελέγησαν με σταυροδοσία 100% για να μην μπορεί καμία εσωτερική πολιτική θέση να εκφραστεί μέσα σε αυτά. Χρίσματα αποφασισμένα από την Αθήνα για κάθε δήμο και περιφέρεια της χώρας, ακόμα και εκεί όπου υπήρχαν τέσσερις και πέντε υποψήφιοι από τον χώρο μας… και όλα αυτά από διορισμένες επιτροπές χρισμάτων που δεν νομιμοποιούνται από κανέναν. Ψηφοδέλτια που έφτιαξαν στα μέτρα τους οι ήδη εκλεγμένοι βουλευτές σε κάθε νομό και Νομαρχιακές Επιτροπές απαξιωμένες, παρατηρητές των επιλογών των υψηλών ορόφων της Χαριλάου Τρικούπη. Προφανώς και όλα αυτά δεν συνθέτουν ένα μοντέλο κόμματος που επιθυμούμε και ειδικά αν αυτό θέλει να έχει αναφορά στην σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία που θέλουμε να εκφράσουμε.
Χρειαζόμαστε νέες ιδέες που μπορεί να έχουν νέα πρόσωπα ή και πρόσωπα με εμπειρία στην πολιτική ζωή του τόπου.
Το ζητούμενο είναι να υπάρχουν αυτές οι ιδέες αλλά και η διάθεση. Και είναι σημαντικό να πιστέψουν οι πολίτες ότι είμαστε έτοιμοι να συγκρουστούμε με τα οικονομικά, μιντιακά, συντεχνιακά συμφέροντα αλλά και κάθε κατεστημένο που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία το 2009. Εάν γίνει αυτό, θεωρώ ότι η Κεντροαριστερά μπορεί να ξαναπαίξει σημαντικό ρόλο ως τρίτος πόλος ενάντια της ΛΑΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΟΓΕΝΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.
Στην ιστορική του πορεία το ΠΑΣΟΚ έκανε και λάθη. Αλλά πρέπει να αποτιμήσουμε με δίκαιο τρόπο τα πράγματα και όχι να προσπαθούμε να απαξιώνουμε συλλήβδην την ιστορία της παράταξης.
Δε μπορούμε να συγχέουμε την οικονομική και δημοσιονομική πολιτική της δεκαετίας του ’80, όπου το 1/3 των Ελλήνων ήταν εκτός κοινωνικού πλαισίου και ιδεολογικών και πολιτικών απόψεων, με τη δημοσιονομική πολιτική που ασκήθηκε μέσα στο ευρώ, η οποία ξεκίνησε το 2004 επί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας και κορυφώθηκε το 2009. Τότε, που ενώ είχε ξεσπάσει η κρίση, ο Πρωθυπουργός της χώρας, ο κ. Καραμανλής έλεγε ότι η ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη και πως η παγκόσμια κρίση δεν θα αγγίξει την Ελλάδα. Επίσης όμως θα πρέπει να μην λησμονούμε τις πολιτικές ελευθερίες που το ΠΑΣΟΚ έφερε στη χώρα. Το ΠΑΣΟΚ αγωνίστηκε και κατάφερε να ξεπεράσει η χώρα το μετεμφυλιακό κλίμα που επικρατούσε και να ενώσει τον λαό. Σήμερα όπου τα στοιχήματα και το διακύβευμα είναι διαφορετικό το ΠΑΣΟΚ παραμένει ενεργό και σταθερό διατηρώντας την εθνική στάση ευθύνης που επέλεξε από τη αρχή αυτής της κρίσης. Σήμερα η πολιτική της προάσπισης του δημόσιου συμφέροντος δεν μπορεί να ταυτίζεται με το μάνατζμεντ ή την διαχείριση πραγμάτων. Αντιθέτως προτείνει μια δύσκολη πολιτική πρακτικών μέτρων και προτάσεων που επαναφέρουν την πολιτική ως διαχείριση ανθρωπίνων σχέσεων. Στόχοι αυτής της πολιτικής είναι η αντιμετώπιση της εργασίας ως βασικού παράγοντα της ατομικής αυτονομίας, η στήριξη των κοινωνικά άπορων και η εγγύηση των δημοσίων αγαθών …όπως παιδεία – υγεία – περιβάλλον.
Για τους σοσιαλδημοκράτες το ενεργητικό κράτος σημαίνει κράτος που εγγυάται το δικαίωμα της απασχόλησης, αλλά ταυτόχρονα ενισχύει και τα δίκτυα κοινωνικής ασφάλειας. Οι σοσιαλδημοκράτες ενδιαφέρονται, κάθε άνθρωπος να καταλαμβάνει θέσεις που ανταποκρίνονται στις ικανότητες και τις ανάγκες του, χωρίς να ξεχνάμε πως κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτου ταλέντου και γνώσης θα πρέπει να έχει μια θέση.
Οι σοσιαλδημοκράτες σήμερα καλούνται να πείσουν τα κατώτερα στρώματα πως η άνοδος του βιοτικού τους επιπέδου περνάει μέσα από την εγγύηση της ασφάλειας των μεσαίων στρωμάτων και της μισθωτής εργασίας, ενώ αντιστρόφως η διατήρηση της προσδοκίας για περαιτέρω προσωπική ανέλιξη των μεσαίων στρωμάτων έχει ως εγγυητή της την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Σε τελική ανάλυση καμία ανάπτυξη δεν μπορεί να είναι βιώσιμη χωρίς ένα αποτελεσματικό σύστημα κοινωνικής προστασίας, χωρίς ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος!
Το πολιτικό ζήτημα λοιπόν είναι η σοσιαλδημοκρατία… τι είναι τελικά η σοσιαλδημοκρατία και ποιος μπορεί να την υπηρετήσει. Οι ιδέες μας είναι κρίσιμες…. Δεν υπάρχει όμως το κόμμα να τις εκφράσει και τα πρόσωπα να το υπηρετήσουν.
Το εκλογικό αποτέλεσμα έδωσε ποσοστό 32 % σε ένα λαϊκίστικο κόμμα που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εκφράσει τους προοδευτικούς πολίτες της χώρας και ένα 8% στο ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής που οφείλει να μας προβληματίσει όλους και η ηγετική ομάδα να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στην παράταξη για τις επιλογές, τους αποκλεισμούς και την στρατηγική της.
Το Κίνημα Αλλαγής δεν μπορεί να γίνει ένα ΚΚΕ του Κέντρου που απομονωμένο στα μικρά ποσοστά του θα πορεύεται στο μέλλον…. Οφείλει να γίνει ένα μεγάλο κόμμα, σύγχρονο, προοδευτικό, ευρωπαϊκό που με τομές και ρήξεις τόσο σε πολιτικό όσο και οργανωτικό επίπεδο θα δώσει την ανάσα και την διέξοδο στου έλληνες πολίτες με πραγματικά προοδευτικές αντιλήψεις αναζητούν τα τελευταία χρόνια.
Η θέση του Κινήματος Αλλαγής είναι να πρωταγωνιστεί και όχι να σέρνεται πίσω από τις πολιτικές εξελίξεις… ας κάνουμε όλοι μας αυτό που πρέπει απέναντι στην παράταξη βάζοντας πάνω από το προσωπικό, το συλλογικός συμφέρον…
Ο Λάμπρος Αντωνόπουλος είναι
Μέλος Κ.Π.Ε. ΚΙΝ.ΑΛ.
Μέλος Κ.Π.Ε. ΠΑ.ΣΟ.Κ.
