Η Γυμναστική που χάνουμε...

Της Μαρίας Λιονάκη

Ο Απρίλιος, γιος της Άνοιξης βγήκε και φέτος να παίξει στον κήπο του κόσμου. Ένα ποδήλατο έσυρε να σεργιανίσει στα πλακοστρωμένα δρομάκια, τα καλά φροντισμένα παρτέρια με το φρεσκοσκαλισμένο χώμα,  ανάμεσα στους ανοιγμένους λευκούς κρίνους, τα μπουμπουκιασμένα ροζ τριαντάφυλλα, τις ανθισμένες μυγδαλιές, τις λεμονιές με τους μυρωδάτους ανθούς, τους βασιλικούς και τις λεβάντες που ξεπεταρίζουν νέους  κλώνους, μετά τη χειμερία νάρκη. Τις βιολέτες που  ανθίζουν με σπουδή για να στολίσουν σε λίγο καιρό τους Επιταφίους.  Ποτισμένο το χώμα από την πρόσφατη βροχή μοσχοβολάει, ενώ ο ήλιος στον ουρανό χαμογελάει, καθώς ξέρει πως ξεπροβοδίζοντας τα τελευταία σύννεφα, αυτός θα έχει τα πρωτεία στον ουρανό στο εξής. Όμως το ύφος του Απρίλη είναι λυπημένο. Κι ας λέει ο ποιητής πως δε χωράει πίκρα μέσα στο φως. Καθώς ο πατέρας του, ο χρόνος, του απαγόρεψε να καλέσει στον κήπο, άλλα παιδάκια για να παίξουν. Ποιος είναι χαρούμενος, όταν είναι μόνος. Επίσης του απαγόρευσε από την αυλή να βγει, να σεργιανίσει σε μακρινές γειτονιές. Ποιος είναι χαρούμενος, όταν είναι περιορισμένος.

Συνάμα τα χελιδόνια επιστρέφουν από τις μακρινές πατρίδες τους. Από την κεντρική και νότια Αφρική ξεκίνησαν και διέσχισαν  δέκα χιλιάδες  χιλιόμετρα περνώντας πάνω από τη Μεσόγειο ως να φτάσουν στη δική μας γη, πριν λίγες μέρες. Αιφνιδιασμένα συνάντησαν το κρύο των προηγούμενων ημερών, μα ευφυή απάγκιασαν  πάνω στην άσφαλτο, τη λίγο ζεστή, ώσπου να ανέβει η ημέρα σαν τη σημαία στο κοντάρι της και να γλυκάνει λίγο ο καιρός. Τώρα κοιτάζουν απορημένα από ψηλά…

Καθώς στο ίδιο σημείο του καναπέ μας άφησαν,  στην ίδια θέση μπροστά στην ορθάνοιχτη τηλεόραση  και στην ίδια μας βρίσκουν. Αγανακτισμένους, κουρασμένους και καθόλου αδυνατισμένους. Σε αντίθεση με αυτά. Να αναπολούμε περασμένα μεγαλεία,  άλλους καιρούς της ίδιας εποχής που ήταν όλα διαφορετικά. Που οι άνθρωποι είχαν άλλες συνήθειες, μα και άλλη ψυχολογία.

Δε θα ξεχάσω τι γινόταν κάθε χρόνο τέτοια εποχή στα γυμναστήρια. Κοσμοπλημμύρα, εν όψει περιόδου θερινής. Σαν τα χελιδόνια κι οι επίδοξοι αθλούμενοι.  Η Βαγγελιώ του τρίτου ορόφου, κατεβαίνοντας με το ασανσέρ , γιατί με τις σκάλες λαχάνιαζε, συναντούσε το Κατερινιώ που δούλευε στο μίνι μάρκετ της γειτονιάς κι είχαν γνωριστεί κι ερχόταν. Ο κυρ Ηλίας επίσης που είχε να γυμναστεί από το στρατό. Η Ευλαμπία που είχε προσπαθήσει να πολεμήσει την κυτταρίτιδα με όλων των ειδών τις κρέμες αδυνατίσματος που της ήρθαν με αντικαταβολή και δεν τα κατάφερε. Η Λουκία που ασφυκτιούσε μέσα στα μαύρα κολάν που την έδειχναν αδύνατη  και πενθούσε χρόνια μια χαμένη νιότη. Ο Μανωλάκης που το πράσινο τσάι δεν ήθελε ούτε να το δει, μα τώρα κρατούσε την ανάσα του και το κατάπινε. Θέλει θυσίες ως να πλάσει το τέλειο κορμί, μπας και η αιθέρια ύπαρξη που προσελήφθη  τώρα τελευταία στο  γραφείο συγκινηθεί. Αμήχανοι οι γυμναστές αντιμετώπιζαν με ψυχραιμία το κύμα. Μετανιωμένοι που δε δήλωσαν στο μηχανογραφικό τους , πάλαι ποτέ μια άλλη σχολή.   

Πόσο μακρινά μοιάζουν όλα αυτά. Πόσο πένθιμα μοιάζουν  τα κλειστά γυμναστήρια που άλλοτε έσφυζαν από ήχους, κινήσεις, ζωή. Με τα παραγγέλματα τα επιτακτικά των γυμναστών -λοχαγών. Που υπενθύμιζαν πως το καλοκαίρι δεν αργεί και πώς θα ξεχυνόμασταν  στις παραλίες, πώς θα χωρούσαμε  στα περυσινά μας μαγιό; Που μετρούσαν επαναλήψεις στους κοιλιακούς και σετ στους ραχιαίους, λες και μας προπονούσαν για τους ολυμπιακούς. Πόσες τύψεις δε νιώθουμε τώρα για όλες εκείνες τις φορές που κλέβαμε στις ασκήσεις, για όλες εκείνες τις φορές που τόσο εύκολα αναβάλαμε να γυμναστούμε. Αφήνοντας το από Δευτέρα.   Τώρα που τα δεδομένα έχουν γίνει ζητούμενα. Τώρα που μελέτες έχουν αποδείξει πως πολύς είναι ο κόσμος που δεν μπόρεσε να κάνει υγιεινή διατροφή. Καταναλώνοντας  τζανκ φουντ. Επαληθεύοντας τη μομφή της Ρένας Βλαχοπούλου: Σούζυ τρως! και ψεύδεσαι και τρως.  

Κι όμως πράγματι το καλοκαίρι δεν αργεί. Ήδη οι εξοχές, οι παραλίες, οι προκυμαίες  σφύζουν από κόσμο, πρόθυμο να ξεφορτωθεί την κακή ψυχολογία, τα παραπανίσια κιλά. Με το βλέμμα στον ήλιο που στον ουρανό μεσουρανεί, με την ελπίδα στην άνοιξη που, αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις, όπως λέει ο ποιητής, με την ελπίδα, που διέσωσε η Πανδώρα, που διασώζει ο καθένας μας μέσα στην  ψυχή.