Η Ευρώπη όμηρος της ελευθερίας της

Του π. Εμμανουήλ Πλουμάκη

Από ένα πεδίο μάχης πολεμοχαρών φυλών η ΕΥΡΩΠΗ μας πορεύεται πια σ' έναν χώρο ειρήνης, πλούτου και ελευθερίας. Η ιστορία της ξεκινά από την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη, περνάει από τον Μεσαίωνα, την Αναγέννηση και τη Γαλλική Επανάσταση, φτάνει στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους και καταλήγει στην ένωση.

Η πολυπολιτισμική Δύση των αργών μα στιβαρών ανακλαστικών αφού έλυσε τα τελευταία κυρίως χρόνια πολλά απ' τα προβλήματά της κι ανασυντάχθηκε από το sok του Β. Π. Πολέμου, ενωμένη, όλο και μακρύτερα από εθνοτικές και θρησκευτικές διαμάχες, καθιέρωσε νόμους για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ελευθερία, την ισότητα, το σεβασμό της διαφορετικότητας, του περιβάλλοντος, την ανεξιθρησκεία κλπ. οι οποίοι προάγουν την εξέλιξη και ανάγκη του ανθρώπου προσφέροντας του υψηλό βιοτικό επίπεδο, αξιοκρατία και γενικότερα ευκαιρίες για όμορφη ζωή.

Κι όμως, σήμερα βρίσκεται όμηρος (τραγικό) της ανεκτικότητας, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που μοίρασε απλόχερα.

Ιστορικά υπάρχει προηγούμενο. Όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί “έπεσαν” όταν έφτασαν σε υψηλά επίπεδα ελευθερίας έκφρασης, δημοκρατίας, ανεκτικότητας, σεβασμού του άλλου προσώπου κλπ.

Σήμερα έρχεται αντιμέτωπη με έναν ακόμα, εξαιρετικά σύνθετο, ευαίσθητο και μεγάλο πειρασμό, ο οποίος υπονομεύει την κοινωνική και οικονομική συνοχή της κοινωνίας της, το παραστρατιωτικό τζιχάντ, μια πολιτική ιδεολογία των Μουτζαχεντίν η οποία άκμασε απ' τα τέλη του 20ου αιώνα, τον οποίο δεν είχε υπολογίσει, ενώ προσπαθεί με ρυθμό χελώνας όχι μόνο να βρει τις αιτίες, αλλά και τρόπους αντιμετώπισης.

Ο E. Macron κατανοώντας πρώτος ότι η μισαλλοδοξία όταν αποκτήσει ρίζες μπορεί να καταστρέψει τα ίδια τα θεμέλια των κοινωνιών, σήκωσε πρώτος το λάβαρο -είναι και κομματικό το πρόβλημα με τη Λεπέν να καραδοκεί- αφού απ' ότι φαίνεται η κατάσταση στη Γαλλία (αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσουν κι άλλες χώρες) φθάνει σε επίπεδα οριακά μη αναστρέψιμα. Αν πχ. το 1960 δημοσιευόταν σκίτσο του Μωάμεθ σε ευρωπαϊκό περιοδικό κανείς δεν θα νοιαζόταν, όμως στη Γαλλία του 2020 μπορεί το κράτος να είναι ουδετερόθρησκο, όμως μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν είναι.

Η χριστιανική Ευρώπη έκανε πριν έναν αιώνα περίπου επιλογή της τη θρησκευτική ουδετερότητα και το σεβασμό της ελευθερίας έκφρασης ως απόλυτο δικαίωμα του πολιτισμένου σύγχρονου ανθρώπου, μεγάλο όμως μουσουλμανικό τμήμα του πληθυσμού της, το οποίο προέκυψε σταδιακά κυρίως τα τελευταία χρόνια, μέρος του οποίου ενσωματώθηκε αλλά δεν αφομοιώθηκε, δεν την έκανε ποτέ (και ίσως δεν πρόκειται) αποδεκτή. Και δεν θα την κάνει ποτέ, διότι επιθυμεί και τους δύο κόσμους με τα καλά τους.

Αφ' ενός να ζει πλουσιοπάροχα σε κράτος του πρώτου κόσμου απολαμβάνοντας ασφάλεια και ευμάρεια, αφ' ετέρου να μπορεί να διατηρεί τη μνήμη, τη παράδοση και ταυτότητά του, μακρυά από ακρότητες οι οποίες κράτησαν τις χώρες προέλευσης, υπανάπτυκτες και διαλυμένες (ακόμα και σήμερα λιθοβολούν γυναίκες και παιδιά με την απόφαση ενός οι δύο γερόντων, ζητωκραυγάζουν ως πρωτόγονοι, βιώνουν τα παιδικά τους χρόνια με φόβο, μέσα στη βία, με πρότυπα βίαιου πατέρα, ζουν με το δίκαιο του ισχυρού, με μια γήινη κοινωνική κυριαρχία των πολυγαμικών ανδρών επί των γυναικών, πρόδρομη του φιλήδονου μουσουλμανικού παραδείσου κλπ. ενώ -το κυριότερο- αυτή η νοοτροπία είναι η κορωνίδα της πρέπουσας συμπεριφοράς του πιστού μουσουλμάνου για την είσοδό του στον παράδεισο για τις συνέπιες της οποίας δεν διώκεται αλλά επιβραβεύεται.

Διαμορφώνουν έτσι ένα τεράστιο εσωτερικό, εγκλωβισμένο μίσος, -παραστρατιωτική αντίληψη- με το νοητικό ορίζοντά τους να φτιάνει ως το τσαντίρι, το κιλίμι και το πιλάφι.

«Ο αγγελιαφόρος του θεού είπε κάθε άνδρας που θα γίνει αποδεκτός στον παράδεισο από το Θεό θα νυμφευτεί με 72 γυναίκες, δύο από αυτές θα είναι Ουρί (γυναικείες οντότητες του παραδείσου θεϊκής ομορφιάς) και 70 κληρονομιά από αυτές που κατοικούν στην κόλαση. Όλες θα έχουν φιλήδονα όργανα και ο άνδρας θα έχει αιώνια στύση πέους» (Σουνάν Ιμπν Μάτζα, 39).

Απ' την άλλη, ο φόβος της Ευρώπης "μη προσβληθεί το Ισλάμ" (σσσ... μόνο για αυτή τη θρησκεία υπάρχει), είναι μια τακτική αναποτελεσματική, δεν κινείται από ανθρωπιστική ευαισθησία αλλά υποκρύπτει ηθικό τέλμα και απροθυμία να διακινδυνεύσει για τις αρχές της όπως και φόβο να ξε-βολευτεί ή να ρισκάρει, ενώ υποκρύπτει και τελικά συντηρεί έναν δουλοπρεπή ωχαδερφισμό (δες το παράδειγμα της Ελλάδας και της περίσσιας των ραγιάδων της).

Βέβαια, με το να προβάλεις τις "αξίες" σου, επενδύοντας κυβερνητικά κτήρια με σκίτσα προσβλητικά για το Ισλάμ, αποτελεί εμπρηστική και απερίσκεπτη κίνηση η οποία δείχνει πανικό, απομακρύνει ετι περισσότερο τις "αξίες" αυτές απ' τους μουσουλμάνους τις οποίες ούτως ή άλλως απορρίπτουν, αλλά και δεν βοηθά ώστε να υπάρξει ένωση των διεστώτων, ή έστω συσπείρωση του χριστιανικού κόσμου, ο οποίος όλα αυτά τα χρόνια έχει

-με ευρωπαϊκές πολιτικές- αποδομηθεί. Είναι ψευτομαγκιές που μάλλον θα φέρουν και την ψυχική απομάκρυνση των δυο θρησκευτικών ομάδων και περισσότερα ασύμμετρα λουτρά αίματος.

Υπάρχει νοήμων άνθρωπος που πιστεύει ότι θα βοηθήσει το να νιώσουν οι Ισλαμιστές, αυτό που νιώσαμε πχ. οι Χριστιανοί, όταν η Αγία Σοφία έγινε τζαμί (με αποχωρητήρια), όταν καταστρέφονται με ασβέστη ψηφιδωτά και τοιχογραφίες αιώνων, όταν οι εκκλησίες μας γίνονται αποθήκες; Ακόμα κι αν ο αντίλογος έχει ως επιχείρημα ότι εμείς διαμαρτυρόμαστε με “διαθέσιμα νόμιμα μέσα”, που δεν περιλαμβάνουν αποκεφαλισμούς και μαχαιρώματα αθώων και λιθοβολισμούς. Όχι, διότι μπορεί το Ισλάμ να μην αποδέχεται τη δημοκρατία, όμως η βία μαζί με την παραστρατιωτική αντίληψη (φανατικός πολιτικός φασισμός με προκάλυμμα τη θρησκεία - ναζιστικό μόρφωμα με κελεμπία) είναι εν πολλοίς ξένη στο Ισλάμ. Υπάρχει διάκριση σε ριζοσπαστικὸ (ριζική και άμεση μεταβολή των καθιερωμένων και παγιωμένων κοινωνικών θεσμών) και χαλαρὸ “Ορθόδοξο” Ισλάμ.

Το ριζοσπαστικό Ισλάμ εμπεριέχει τον φανατισμό ως θεμελιώδη (κακή ανάγνωση της κορανικὴς αρχὴς) συμπεριφορά, της υπάρξεως και της εξελίξεώς του και είναι “πολεμικό γέννημα” του προηγμένου κόσμου.

Επίσης η επιτυχημένη ισλαμική “χαλαρότητα” κάποιων κρατών, έχει δημιουργηθεί κατόπιν επιβολής ισχυρών πολιτικών που εφαρμόστηκαν, κόντρα της αριστεράς, ακόμα κι αν κάποιες θρησκευτικές αρχές, ουδέποτε την αποδέχθηκαν.

Είναι πιστεύω λάθος άποψη η επικρατούσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πως το ισλάμ παρέμεινε και θα παραμένει στατικὸ και αμετακίνητο στον φανατισμό και τη μισαλλοδοξία όπως ήταν όταν πρωτοεμφανίσθηκε, πχ. “όπως κάθε κομμουνιστής Μαρξιστής - Λενινιστής είναι αδιανόητο να μην είναι διεθνιστής έτσι κάθε μουσουλμάνος είναι αδιανόητο να μην είναι τζιχαντιστής. Όπως κάθε κομμουνιστής δεν ήταν κατ' ανάγκη και αντάρτης (συνέβαινε όταν υπήρχαν προϋποθέσεις και ανάλογες συγκυρίες) έτσι και κάθε μουσουλμάνος δεν είναι κατ' ανάγκη αποκεφαλιστής. Θα συμβεί όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες”. Στο κάτω κάτω η ιστορία μας διδάσκει ότι όπως υπήρξε ο επιληπτικός που δεν μπορούσε να ξυρίσει το μουστάκι του, νόμιζε ότι έπαιρνε μηνύματα από κάποιον θεό, παρέσυρε ευκολόπιστους, αιματοκύλισε δύο ηπείρους και οι πιστοί του σήμερα θέλουν να αιματοκυλίσουν το άπαν σύμπαν, έτσι υπήρξε πολύ καιρό πριν κι ο τύπος που δεν μπορούσε να ξυρίσει το δικό του αιματοκυλίζοντας την Ευρώπη..

Τί κάνουμε σήμερα.

Η Δημοκρατίες έχουν λύσεις. Χρειάζονται όμως και οι γενναίοι.

Α) Η κυβέρνηση του E. Macron (την πληροφορία άντλησα από το διαδύκτιο) ήδη προωθεί νόμο σύμφωνα με τον οποίο: 

1. Διώκονται όσοι μουσουλμάνοι αρνούνται να ενσωματωθούν στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής.
2. Τίθεται σε αυστηρή επιτήρηση η «ιδιωτική» θρησκευτική διδασκαλία των μουσουλμανοπαίδων.
3. Απελαύνονται ιμάμηδες που κήρυσσαν τη μισαλλοδοξία κατά των Χριστιανών.
4. Καταργείται η υποχρεωτική προσαρμογή των συσσιτίων στο μουσουλμανικό τυπικό (απαγόρευση χοιρινού κλπ.)
5. Καταργείται η υποχρέωση να λειτουργούν οι δημόσιες πισίνες χωριστά για άνδρες και γυναίκες.
6. Καταργείται η έκδοση… πιστοποιητικών παρθενίας...
7. Διώκονται οι οργανώσεις (και οι ΜΚΟ) που κυνηγούν ως “ισλαμοφοβικούς” ή

«ρατσιστές» όσους διαμαρτύρονται κατά της προσαρμογής της γαλλικής κοινωνίας στους ισλαμικούς κανόνες. κλπ.

Βέβαια “πρώτος αντέδρασε ο πολεμοχαρής Ρ.Τ.Ερντογάν ο οποίος κατανοεί ότι επί της παρούσης το φιτίλι που συνδέει εκείνον με τους μουσουλμάνους στην Ευρώπη παραμένει ακόμη κοντό για να μπορεί να το ανάψει, με αποτέλεσμα κι αυτό το όχημα ενώ πήγαινε με τρίτη και ετοιμαζόταν να βάλει τέταρτη, τώρα θα χάσει ταχύτητα, όμως (θα του δώσει την ευκαιρία) να προσθέσει έναν ακόμη εκβιασμό (στους ήδη υπόλοιπους) έχοντας κατά νου την πιθανότητα η Γερμανία να ακολουθήσει την Γαλλία στην θέσπιση ανάλογων νόμων εφόσον ερμηνευτούν ανάλογα οι δηλώσεις του ΥΠΕΞ της Γερμανίας.

Η αιτία που δεν υπήρξαν ανάλογα περιστατικά αποκεφαλισμού για θρησκευτικούς λόγους στην Ελλάδα (δολοφονίες για κλοπές υπήρξαν πολλές) οφείλεται στο ότι δεν την θεωρούν χώρα του σκληρού πυρήνα της Δύσης (θα την ανακηρύξει ως έτσι ο Ερντογάν όταν έρθει η ώρα) αλλά χώρα αποθήκευσης τζιχαντιστών σε αναμονή...” (kliton samatiadis)

Εδώ θα πρέπει να αναγνωρίσουμε και τον ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας η οποία “κράτησε” τον Ελλαδικό χώρο απέναντι στην επέλαση του Ισλάμ.

Β) Εύστοχα διατυπώνει ο κ. Haralambos Ventis:

“Εδώ που φτάσαμε, θα ήταν ίσως αναγκαίο να διεξαγόταν δημόσιοι διάλογοι ανάμεσα σε ευρωπαίους αξιωματούχους, διανοούμενους και ηγέτες των εν Ευρώπη μουσουλμανικών κοινοτήτων, με σκοπό το να δοθεί μια ένδοθεν επίσημη γραμμή στις τελευταίες κατάπαυσης του πυρός. Κάτι άλλο που επείγει, είναι να πάρουν επιτέλους ξεκάθαρη θέση οι ίδιες οι μουσουλμανικές κοινότητες και να διαδηλώσουν μαζικά μια έστω φορά κατά των τζιχαντιστών. Αυτό είναι το λιγότερο που μπορούν και οφείλουν να κάνουν, διαφορετικά χρεώνονται οι ίδιοι το πρόβλημα. Θα πρέπει δηλαδή να βγουν στα ΜΜΕ και τους δρόμους οι ηγέτες των Μουσουλμάνων στο εσωτερικό της Ευρώπης και να αφορίσουν εκ προοιμίου και βροντερά οποιαδήποτε φονική απόπειρα γίνει εφεξής στο όνομα του Αλλάχ και του Προφήτη. Και, επαναλαμβάνω, να διαδηλώσουν οι ίδιοι οι Μουσουλμάνοι, κάποιες χιλιάδες τουλάχιστον από τα εκατομμύρια που έχουν αφιχθεί σε ευρωπαϊκό έδαφος, αντί να κοιτάζουν εξ αποστάσεως αμήχανα και ενίοτε ίσως χαιρέκακα την παρατεινομενη αιματοχυσία. Η φιλελεύθερη δημοκρατία αναγνωρίζει δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις”.

Γ) Μια άλλη λύση θα ήταν μία πολιτική “ΑΠΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ”. Εάν χρειάστηκαν 60 έτη για να αποκτήσει πχ. η Γαλλία, τα (επισήμως) 6 εκατομμύρια μουσουλμάνων της, ας εφαρμοστεί μία πολιτική αντικινήτρων ώστε στα επόμενα 60 έτη να απαλλαγεί από αυτά.

Δ) ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΗ και ΔΙΕΡΕΥΝΙΤΙΚΗ μεταναστευτική διαδικασία (τύπου Αμερικής).