Η εποχή μάς θέλει μόνους ; Mπορούμε να αντισταθούμε!

της Ιωάννας Τοπούζη

        Μοναξιά, λέξη που σε κάθε ηλικία  ,το άκουσμα  της δημιουργεί ,ένα πόνο στην καρδιά .ένα άδειασμα στο στέρνο…

Αν κάνω εικόνα τη λέξη ,σκέπτομαι κάποιον,  απομονωμένο σε ένα δωμάτιο, με όψη θαμπή και μάτια χωρίς καθάριο βλέμμα …Είναι όμως αυτή η εικόνα του μόνου ανθρώπου σήμερα;

Ίσως και να μην είναι…

  Με σκέφτηκα μεμιάς ,φορώντας το ομορφότερο μου φόρεμα, καλοχτενισμένα μαλλιά κι ολοκόκκινα χείλη, ανάμεσα σε μια ζωηρή παρέα σε ένα πολυτελές ρεστοράν…

Όμορφη μουσική να πλανάται στο χώρο, ποτήρια να λαμπυρίζουν στο σήκωμα τους κι εγώ μόνη και άδεια… Άδεια με μια πικρή γεύση στα χείλη μου..

Οι γύρω μου  γελούν και εγώ  βρίσκω δεκάδες λόγους να μην είμαι εκεί…

Πόσες φορές δεν έχεις βρεθεί ανάμεσα στο πλήθος και να νιώθεις πως δεν υπάρχει άνθρωπος να σου κρατήσει το χέρι …πως όλοι σε προσπερνούν κι εσύ έχεις τόσα να πεις..

Πόσες φορές δεν θέλησες να σταθείς εκεί ακριβώς, στη μέση του δρόμου ,να στυλώσεις τα πόδια σου και να ουρλιάξεις… να ουρλιάξεις τόσο δυνατά που να σταματήσει η ροη των πραγμάτων γίνει σιγή …να σε  ακούσουν … ΑΝ σε ακούσουν…

Ψάχνεις τρόπο να βρεις μια χαμένη ισορροπία γεμάτη «γιατί» …τόσα «γιατί» που σου πικραίνουν το είναι σου και σε γεμίζουν απόγνωση…

Γίνεσαι μέρος ενός τεράστιου κύκλου που αγνοείς την αρχή και το τέλος του… απλά σε παρασέρνει…

    Είσαι μόνος γιατί δεν είσαι αποδεκτός η μήπως το κενό που νιώθει η ψυχή σου σε κάνει απόμακρο στους άλλους;

Είμαι μόνη γιατί δεν υπάρχει κανείς  να μοιραστώ ό,τι έχω μέσα μου,η μήπως απομονώθηκα για να θρηνήσω μια ανεξήγητη ερημιά   και όλο αυτό που ζω το επέλεξα εγώ,γιατί νιώθω πως δεν είμαι αρκετά ικανή

 να είμαι αποδεκτή στους γύρω μου..

Κι αφού υπάρχουν  μοναχοί άνθρωποι …αφού όλοι «βάσει κατασκευής»  αποζητούμε την αποδοχή και τη συντροφικότητα… γατί είμαστε τόσοι πολλοί οι «μόνοι»  .. Γατί δεν συμμαχούμε;  

    Όλα ξεκινούν από την εσωτερικότητα του καθενός μας και τη διαχείριση των καθημερινών προβλημάτων…

     Ατέλειωτες οικονομικές υποχρεώσεις, σε ένα σύστημα που με έμαθε, να χρησιμοποιώ περισσότερα από αυτά που χρειάζομαι…  Να ξοδεύω περισσότερα από αυτά που κερδίζω και όλο αυτό να μου δημιουργεί ένα  διαρκές κενό ,ότι δεν είμαι ικανή, άξια ,να είμαι ποτέ «αρκετή»…

     Ένα διαρκές άγχος να προλάβω τα γεγονότα πριν με προλάβουν αυτά.. Να αποκτήσω οτιδήποτε με κάνει υπαρκτή σε ένα κοινωνικό σύνολο που έμαθα να αποδέχομαι, ενώ μέσα μου το απορρίπτω…

Πόση παράνοια μπορώ να αντέξω Θεέ μου…

Κι όλα αυτό είναι μια αέναη σπάταλη χρόνου ,χωρίς διαφύλαξη προσωπικής ζωής ,χρόνου με τον σύντροφο μου ,χρόνου με τα παιδιά μου η τους φίλους μου…

Χρόνου ακόμη και για την ωφέλιμη για την ψυχή μου μοναχικότητα, έννοια τελείως διαφορετική από αυτή της μοναξιάς… ευεργετική..

Να απολαύσω βόλτα στη θάλασσα, πλάι στο κύμα ,να θαυμάσω τον ορίζοντα ,τον πολύχρωμο πίνακα του Ύψιστου ζωγράφου …κι όλο αυτό να επιστρέψει σε ‘μενα «ασπίδα» για τα δύσκολα… Να γεμίσω στιγμές, που θα κάνω ανάκληση στη μνήμη  μου, την ώρα του πανικού και θα προσπαθήσω να ανταπεξέλθω.. Η επιλεκτική μοναχικότητα αυτή τη φορά, θα μου χαρίσει  απλόχερα  εικόνες και χρόνο , που θα με γλυτώσουν από τα αντικαταθλιπτικά, τα ηρεμιστικά και κάθε μορφής ψυχοθεραπεία..

Ίσως  η λύση να είναι στην αγάπη!

…μόνο στην αγάπη…

Μια αγάπη, που έμαθα να χρησιμοποιώ με λάθος τρόπο …με λάθος έκφραση ,με λάθος προτεραιότητες ,με λάθος σειρά…

Περίμενα να αγαπηθώ και δεν κάνω εγώ το πρώτο βήμα, αγαπώντας ουσιαστικά, έμενα…

Αγάπη σημαίνει αποδοχή.. «Σ’αγαπώ» σημαίνει σε αποδέχομαι, αγαπώ τις «ατέλειες» και τα «λάθη» σου

 «  Να ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν»…..  παραίνεση Του Μεγαλύτερου Ελεύθερου.. Αρχή όλων λοιπόν είναι να «αγαπήσεις» τον εαυτό σου. .Με ένα τρόπο που δεν θα έχει κέντρο εσένα, αλλά εσένα ανάμεσα στους άλλους…

Με ένα τρόπο που θα σε κάνει να ελευθερωθείς από κάθε ουτοπική μέριμνα να αποζητάς την τελειότητα…

Να με αγαπώ με ένα τρόπο που θα ξέρω ότι αξίζω! Αξίζω ,όχι θαυμασμό αλλά γαληνή…

Κι αυτή η γαλήνη ,θα με κάνει να αποδέχομαι τον εαυτό μου και να μην τον εξαντλώ ..Κι αγαπώντας εμένα,θα  είμαι ξεκούραστη να ακούσω τη φωνή του άλλου χωρίς να ουρλιάξει… θα είμαι εκεί να του κρατώ το χέρι, χωρίς να νιώθει πως τον προσπερνώ…

Κι όλο αυτό θα γυρίζει σε μένα… θα μάθω να συμβιώνω…

Γιατί τελικά αν δεν το ζήσω ,θα είναι γιατί δεν το λαχτάρησα αρκετά ώστε να δουλέψω γι’αυτό… ας μη χρεώνω μόνο στην εποχή και στους άλλους τη μοναξιά μου…

Να ξεκινήσω πρώτη  να σπάσω τον κύκλο και δεν μπορεί …ο κύκλος θα με συμπεριλάβει θα με τυλίξει να τον ζήσω… όχι πια να τον ακολουθώ….

Ξέρεις  γιατί;

Γιατί δεν έμαθα να αγαπώ …μπορώ όμως να προσπαθήσω!

‘