Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Έχω διαβάσει τόσα…εναντίον της γενιάς του Πολυτεχνείου που πολλές φορές νομίζω ότι εκείνα τα παιδιά που κλείστηκαν στη Σχολή τους, το 1973, ήταν μάλλον υπαίτια της απώλειας της Κύπρου, της Μικρασιατικής Καταστροφής , ίσως και της Άλωσης της Πόλης! Δεν έχουν πει ακόμη ότι αυτή η γενιά φταίει για την πανδημία, αλλά ποτέ δεν ξέρεις! Η αλήθεια είναι ότι κι αυτοί πια- 70άρηδες πλέον - βλέποντας τα όσα ακολούθησαν , πόσο λάθος εξέλαβαν ορισμένοι τις παρακαταθήκες που άφησαν θα το…ξανασκεφτόταν να μπουν για να κάνουν τη δική τους επανάσταση.
Δεν είναι τωρινό το πρόβλημα θα μου πείτε. Από τις πρώτες στιγμές που καθιερώθηκε να εορτάζεται η επέτειος ξεκίνησαν οι ασχήμιες , η καπήλευση ενός αγώνα από φορείς, που τότε τους είχαν αποκηρύξει και η σχεδόν συνειδητή αμαύρωση της μνήμης των όσων συνέβησαν εκείνες τις δύσκολες και μαύρες μέρες της χούντας.
Η Δαμανάκη θα έκανε ένα βήμα πίσω, ο Παπαχρήστος θα…έβαζε πιπέρι στο στόμα , ο Λαλιώτης θα έκαιγε τα οδοντιατρικά εργαλεία του , ο Γιώργος Παυλάκης θα έβλεπε με τρόμο τους αρνητές και η Μοροπούλου θα ξανάβαζε τα πινέλα που γράφανε τα πανό στη θέση τους ακούγοντας τα συνθήματα που ακολούθησαν, βλέποντας τα έκτροπα που γινόταν.
Το Πολυτεχνείο είχε γίνει κάτι σαν επέτειος συναντήσεως ανεγκεφάλων και φασιστεοειδών στοιχείων που λες και είχαν βάλει στόχο να δυσφημήσουν ένα αγώνα, μια γενιά που στάθηκε όρθια στις απολυταρχικές συνθήκες που δημιουργούσε ένα καθεστώς ανελεύθερο και σκοτεινό. Αυτοί οι ίδιοι που ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή της συκοφάντησης των αγώνων και της ιερής μνήμης των αγωνιστών που θυσιάστηκαν τότε, είναι βέβαιο ότι το 1973 θα ήταν με τις κουκούλες στο απέναντι πεζοδρόμιο και να δείχνουν αυτά τα παιδιά που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο. Κάτι…πράκτορες θα τους έλεγαν, κάτι…ρουφιανές θα είχαν ανακαλύψει, έτσι γίνεται συνήθως.
Και φτάσαμε στο σήμερα. Που λόγω πανδημίας και εκτάκτου ανάγκης η κυβέρνηση είπε το αυτονόητο και έπραξε το χειρότερο. Δεν θα γίνουν εορτασμοί όπως δεν έγιναν σε καμία σπουδαία εθνική επέτειο φέτος. Σωστό και σαφές. Αλλά έσπευσε να κάνει κάτι αχρείαστο- κι εδώ, φευ, συμφωνώ με τον Τσίπρα!- με την απαγόρευση των συναθροίσεων γνωρίζοντας ότι είναι στο όριο της συνταγματικότητας (έχουν εκφραστεί πολλές και διαφορετικές απόψεις από τους συνταγματολόγους, που μπερδευτήκαμε ως συνήθως γίνεται). Πραγματικά αχρείαστη απόφαση, ειδικά τώρα που έτσι κι αλλιώς απαγορεύονται επί της ουσίας , αλλά και τυπικά οι συναθροίσεις. Αλλά αυτό δεν αναιρεί την ανάγκη για την κριτική που γίνεται στην κυβέρνηση να είναι δικαιολογημένη , δίκαιη και ισορροπημένη.
Να καταφερθείς εναντίον εκείνου που χάνει την ψυχραιμία του και λειτουργεί πανικόβλητα , αλλά να δεις και τα γεγονότα. Να κρίνεις κι εκείνους τους ολίγιστους πολιτικούς άνδρες που βρήκαν…παπά να μας θάψουν όλους.
«Θα πάω να κάνω πορεία με το κόμμα μου κι ελάτε να με χτυπήσετε» είπε ο γνωστός υπερφίαλος στη Βουλή! Ανερυθρίαστα, αναιδέστατα και με θράσος ,όπως έκανε το 2015 που κόντευε να στείλει την χώρα στον γκρεμό. Υπό αυτό το βάρος και των συνήθων τακτικών του ΚΚΕ- ο Τσίπρας ήταν πιο μετρημένος αν και πάντα κοντά στον λαϊκισμό που τόσο έχει διαπεράσει όλα τα κόμματα πια- η κυβέρνηση έπεσε στη λούμπα του πανικού, όπως κάνει εδώ και εβδομάδες, που αλλάζει συνεχώς τις αποφάσεις, κάθε 2-3 μέρες ανακοινώνει μέτρα. Είναι όμως πια βέβαιο ότι όσο επικίνδυνη είναι μια απόφαση περιορισμού της ελεύθερης διακίνησης, άλλο τόσο τραγικοί είναι για τη δημοκρατία μας αρχηγίσκοι, που βάζουν πάνω από το εγώ τους και την (πραγματική) δημοκρατία και τη δημόσια υγεία!
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
