Το γκρίζο της ζωής μας...

Της Μαρίας Λιονάκη

Είναι μέρες τώρα που η ζωή είναι γκρι. Σαν τις εσοχές στον τοίχο εκατέρωθεν του τζακιού που βάφτηκαν πρόσφατα  σε χρώμα γκρι,  με τάση προς το μπλε, στα πλαίσια μιας ανακαίνισης. Είναι διακοσμητική τάση οι γκρι τοίχοι. Δεν το ήξερα από την αρχή. Έτσι το πρωί ο τοίχος βάφτηκε στο χρώμα της μουστάρδας, το μεσημέρι μελί και το άλλο πρωί καταστάλαξα στο γκρι. Καταστάλαξα… τρόπος του λέγειν!  Ο μπογιατζής που συνεργάστηκα δεν μου σήκωνε  πια το τηλέφωνο. Ίσως το πέταξε. Ίσως έχει αλλάξει δουλειά. Και χώρα  αν μπορούσε θα άλλαζε.  Τι φταίω εγώ που με τη διακόσμηση είχα να ασχοληθώ από το γάμο μου;   Τι φταίω εγώ που τώρα που ασχολήθηκα,  ασχολήθηκα περισσότερο με αυτή,  απ’ ότι με το γάμο μου; Πάντως κακώς έφυγαν από τη μόδα τα έπιπλα που ονομάζαμε « σύνθετα».  Κακώς επίσης δεν μου το είπε κανείς τόσα χρόνια. Φτιαγμένα από ξύλο μασίφ, είχαν μια μεγαλοπρέπεια αξεπέραστη,  μπόι ως το ταβάνι, μπόλικους αποθηκευτικούς χώρους, συρτάρια όλων των μεγεθών  και κρυφούς φωτισμούς στις γυάλινες προσόψεις που αναδείκνυαν τα κρυστάλλινα ποτήρια. Και τα σεμεδάκια, την προίκα τη δική μου, της εκάστοτε νύφης μιας άλλης εποχής.  

Που κερνούσε γλυκό του κουταλιού το μελλόνυμφο (ή μελλοθάνατο). Το νεαρό, υποψήφιο γαμπρό  που σεβόταν  τα πρωτόκολλα  της εποχής και δεν έπιανε ούτε το χέρι της μέλλουσας συμβίας πριν την τελετή.  Την εξόδιο της ελεύθερης ζωής. Από το φόβο του αδερφού που θα το μάθαινε. Του αυστηρού πατέρα που δεν τα σήκωνε αυτά. Μα κυρίως λόγω αποδοχής και τήρησης του  κώδικα τιμής της εποχής. Που αποδείκνυε  μια συνείδηση ηθική.  Αυτοί ήταν οι  αληθινοί «άντρες παλιάς κοπής». Αυτοί που πρόσφεραν λουλούδια στις γυναίκες, που τους απήγγειλαν ρομαντικούς στίχους  στα ολιγόλεπτα ενοχικά ραντεβουδάκια και στα, με χίλιες προφυλάξεις σταλμένα, ραβασάκια. Που  άνοιγαν την πόρτα του αυτοκινήτου να περάσουν, που κρατούσαν το παλτό  να το φορέσουν, που δεν ύψωναν φωνή, που ήξεραν να περιμένουν πολλούς μήνες ως να ξεπεράσει η κοπέλα τη σεμνοτυφία τη συνηθισμένη στο φύλο της  και  τα τότε ήθη, ως να ανοιχτεί.  Ως εκεί που ήθελε αυτή, βήμα βήμα. Αν ήθελε. Πόση ομορφιά είχαν εκείνες οι εποχές…

Τώρα όμως ζούμε σε μια εποχή γκρίζα. Μια εποχή παγωμένη. Όχι εξαιτίας της Μήδειας του καιρού, μα εξαιτίας της Μήδειας  του ιού, των περιορισμών, της οικονομικής δυσπραγίας , της δυσπραγίας της χαράς και της αγκαλιάς,  εξαιτίας των αποκαλύψεων  των σεξουαλικών παρενοχλήσεων και βιασμών, που ήρθαν στο φως, που  επέτειναν το ήδη υπάρχον γκρίζο,  που χιόνισαν τη ζωή. Ζούμε σε μια εποχή που φοράει μάσκες λόγω του ιού, μα και ρίχνει μάσκες. Που  «άνθρωποι- απάνθρωποι»  καταποντίζονται από τη σαθρή καρέκλα τους και ξεσκεπάζονται τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει ,  η σαθρή ηθική τους, η βρώμικη ψυχή τους. Η καλά κρυμμένη πίσω από  φανταχτερά, ακριβά  ρούχα και στολίδια. Πόσο ψεύτικη  η εικόνα, πόσο  καλοστημένη η προβολή και η διαφήμιση, πόσο καλοπαιγμένος ο ρόλος της ζωής τους…  

Πόσο θάρρος και πόσα χρόνια χρειάστηκαν  ως να ανοίξουν τα στόματα, ως  να βρει το θάρρος η ψυχή, να υπερνικηθεί η  λαθεμένη ντροπή.  Ως  να έρθει  η ώρα των αποκαλύψεων και της συνειδητοποίησης της αλήθειας. Όσων  συμβαίνουν πίσω από κλειστές πόρτες, όσων  έχουν στιγματίσει για χρόνια ζωές και ψυχές , όλων αυτών των αξιόποινων πράξεων  που έμειναν ως τώρα  χωρίς τιμωρία, που καλύπτονταν από  μια  υποκριτική συμπεριφορά. Που η μνήμη δεν παρέγραψε ποτέ.  

Πόσο ξεκάθαρο  όμως  έχει γίνει πια, πως  ο,τι λάμπει δεν είναι χρυσός.  Πως  όποιος έχει εξουσία, αξιώματα δεν έχει το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται  τη  θέση ισχύος, την όποια θέση ισχύος,  το πλεονέκτημα της έδρας, το κύρος που  απολαμβάνει, τη  βιοποριστική ανάγκη του άλλου, την ελπίδα του για καλύτερη ζωή,  για να κάνει πράξη  τα αρρωστημένα  πάθη του. Το «όχι» της γυναίκας είναι  ντελικάτο, μα είναι «όχι».  Επιπροσθέτως  το «όχι»  της γυναίκας ας  σταματήσει να είναι ντελικάτο! Δεν είναι ο κόσμος μας αγγελικά πλασμένος, ροζ παραμύθι, δε ζούμε στις εποχές που περιγράφει ο Γρηγόριος Ξενόπουλος  στα μυθιστορήματά του για να είμαστε ανυποψίαστες.   Ας μιλάμε στα παιδιά μας ως μάνες, ας μην εμπιστευόμαστε εύκολα ως γυναίκες, ας μην ανεχόμαστε ο,τι μας προσβάλλει, ο,τι δε μας αξίζει. Σίγουρα έχουμε τη δύναμη να προστατέψουμε τον εαυτό μας, το σώμα μας,  την ψυχή μας από βρώμικα , ανόσια ποδάρια!