Έργα δρόμων και άλλα...

Ηράκλειο μεσημεριανή ώρα, θερμοκρασία που όπου να ναι θα φτάσει την ηλικία σου.  ‘Η έτσι σου φαίνεται τουλάχιστον, καθώς αναγκάστηκες να αφήσεις μια λίστα από υποχρεώσεις στην τύχη τους για να επιτελέσεις κάτι επείγον και  βιαστικό.  Που το διεκπεραίωσες επιτυχώς  και τώρα είσαι καθοδόν για το σπίτι σου. Καλώς εχόντων των πραγμάτων σε πέντε, δέκα το πολύ λεπτά θα βρίσκεσαι στο δροσερό σπιτάκι σου. Έλα όμως που για αλλού εσύ ξεκίνησες κι αλλού η ζωή σε πάει… Για άλλη μια φορά! Πιο συγκεκριμένα αυτό είναι πλέον η ρουτίνα και το να πάνε τα πράγματα, σύμφωνα με τον προγραμματισμό σου το σπάνιο. Ποιο είναι τώρα το εμπόδιο;  Μα δρόμοι κλειστοί στη γειτονιά σου λόγω έργων! Τι πιο συνηθισμένο τον τελευταίο καιρό… Καθώς και πριν το Πάσχα έργα γίνονταν. Μέσα σε ένα αλλοπρόσαλλο του καιρού σκηνικό.   Πριν είχαμε αφρικανική σκόνη. Και μετά είχαμε αφρικανική σκόνη. Στην Αφρική δεν ξέρουμε αν έμεινε καθόλου σκόνη, έχει έρθει όλη εδώ. Έργα και αφρικανική σκόνη είναι αχτύπητος συνδυασμός. Για κάθε νοικοκυρά. 

-Δεν περνάει ο δρόμος! Κάντε όπισθεν εξηγώ με τη μιμόγλωσσα στην οδηγό του από πίσω αυτοκινήτου, ενώ έτσι όπως έχω γυρίσει άβολα και εντελώς το έχω στο τσεπάκι μου το αυχενικό. –Όχι δε γνωριζόμαστε, δε σας χαιρετώ, να κάνετε πίσω θέλω, γιατί και μπροστά να θέλατε,  δεν πάει! εξηγώ. Με όση νηφαλιότητα διαθέτω σε τέτοιες περιστάσεις.  Την ίδια στιγμή όμως  σε ένα κρεσέντο πισωγυρίσματος του κεφαλιού διακρίνω τον οδηγό του εκσκαφέα που έρχεται καταπάνω μου. Παρεμπιπτόντως τα μηχανήματα αυτά μόνο ως παιδικά παιχνίδια στην παραλία, μου είναι συμπαθή. -Γιάννη , εσύ;-Κυρία, μπορείτε να πάτε μπροστά μόνο!

 -Ένα βαθμό παρακάτω θα έχεις στο τετράμηνο Γιάννη, μετά το σημερινό! Λέω και μισογελώ  -Εγώ κυρία, που σας άφησα να περάσετε μπροστά;  Απολογείται  και γλυκαίνει η μορφή του με ένα χαμόγελο. Μα και η δική μου μορφή έχει γλυκάνει τώρα πια, μετά την απρόσμενη συνάντηση που μου έφτιαξε το κέφι.  Προχωράω ήρεμη τώρα πια  μπροστά συγκρατώντας στη μνήμη μου το ηλιοκαμένο πρόσωπο, με τα τραβηγμένα από την υπερένταση, την κούραση και την ευθύνη χαρακτηριστικά, τη στιβαρή μορφή  ντυμένη με όμορφο θαλασσί μπλουζάκι στο χρώμα του ουρανού, τον ευγενικό δικό μου μαθητή  που μοιραζόμαστε την ίδια πραγματικότητα σχολικής ζωής. Που κάθε βράδυ στο Εσπερινό Γυμνάσιο κάνει στα διαλείμματα τα χέρια προσκεφάλι και ξαπλώνει στο θρανίο, μα μόλις μπει ο καθηγητής σπεύδει να καθαρίσει τον πίνακα, χωρίς να απευθυνθεί στους πιο μικρούς συμμαθητές του να τον καθαρίσουν αυτοί. 

Τέτοια παιδιά έχουμε ευλογηθεί να έχουμε ως μαθητές στο Εσπερινό Γυμνάσιο. Παιδιά που συνδυάζουν τη βιοπάλη σε υπεύθυνες θέσεις με τη μάθησή τους. Μητέρες που έχουν οικογένεια, σπίτι, παιδιά ή εγγόνια και το βράδυ είναι μαθήτριες. Γιατί η μόρφωση δε γνωρίζει ηλικία. Γιατί ο άνθρωπος, όσο ζει πρέπει να κυνηγάει τα όνειρά του και να προσπαθεί να βελτιώσει τον εαυτό του, τη ζωή του. Κι είναι πραγματικά απίστευτα  γοητευτικό τέτοιες γενιές να συνδυάζονται αρμονικά στις τάξεις μας με παιδιά μικρότερων ηλικιών, καθώς το κατώτερο όριο φοίτησης για τους μαθητές  είναι δεκαπέντε ετών. Πόσα πολλά παίρνουν οι μικροί μας μαθητές από τη συνύπαρξη με τους μεγαλύτερους, ωριμότητα, ενσυναίσθηση ,  μα και πόση ξεγνοιασιά, ανεμελιά, χαμόγελα σκανδαλιάς δανείζονται οι μεγαλύτεροι  από τους μικρούς… Κι όλα αυτά πού; Μα στο σχολείο  των θαυμάτων. ΤΟ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ!