Του Αντώνη Παντινάκη
Ακόμα κι αν δεν άναβε ο αναπτήρας του άνδρα που χθες το πρωί απειλούσε να αυτοπυρποληθεί στην πλατεία Κορνάρου, υπήρχαν αρκετοί πρόθυμοι από κάτω να τον βοηθήσουν, προσφέροντάς του τη... φωτιά τους! Τέτοιος... φιλόξενος και «ζεστός» λαός είμαστε!
Αυτό είναι και το πνεύμα αλληλεγγύης που διέπει ορισμένους νεοέλληνες! Σου λένε, απόγονοι του Προμηθέα είμαστε, που έμαθε στην ανθρωπότητα το πώς να χειρίζεται τη φωτιά, έχουμε ηθικό και πατριωτικό χρέος να τιμάμε την ένδοξη ιστορία μας σε κάθε ευκαιρία! Κι ας κινδυνεύουμε να γίνουμε... Νέρωνες, αφήνοντας παντού στάχτες κι αποκαΐδια απ' τον υπερβάλλοντα ζήλο μας! Το εθνικό σθένος μας οδηγεί. Οι πρόγονοί μας έδωσαν τα... φώτα τους σε όλη την ανθρωπότητα, οφείλουμε να το κάνουμε κι εμείς, με κάθε κόστος! Το επιτάσσει το πατριωτικό και θρησκευτικό... μας καθήκον!
Να δώσουμε λοιπόν τη φωτιά μας (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) σ' έναν απελπισμένο άνθρωπο που απειλούσε να καεί ζωντανός. Να τον βοηθήσουμε να ξεμπερδέψει μία ώρα αρχύτερα. Να μην χάνει ούτε αυτός το χρόνο του, ούτε κι εμείς. Άλλωστε, «ξένος είναι», «μουσουλμάνος», «Ένας λιγότερος», «Ας καεί!», «Ας καθόταν στη χώρα του!». Τις δικαιολογίες έτοιμες τις έχουμε... Όπως και το σταυροκόπημα, τις μετάνοιες, τις αρτοκλασίες, τα τάματα και το... στασίδι στην εκκλησία! Γιατί τι σόι Χριστιανοί, τι σόι εκλεκτός λαός και πολίτες άμεμπτου ηθικής, υπεράνω πάσης υποψίας θα ήμασταν αν σε κάθε ευκαιρία δεν εκδηλώναμε τα πιο κτηνώδη και ξενοφοβικά μας ένστικτα. Τον πραγματικό μας εαυτό δηλαδή, που εμμένει στις διακρίσεις ...
Κι είμαστε και βιαστικοί, κι ανυπόμονοι... «Τελείωνε μεγάλε, έχουμε και δουλειές. Βάλε φωτιά να καείς, να σηκωθούμε κι εμείς να φύγουμε». Λες και μας επέβαλε κανείς να βρισκόμαστε στο σημείο...
Ακόμα κι αν δεν προχωρούσε στην ειδεχθή πράξη ο άγνωστος άνδρας (ευτυχώς δεν προχώρησε!), ένα κομμάτι του συρφετού έδειχνε ικανό και διατεθειμένο να μετατραπεί σε σμήνος όρνιων και να κατασπαράξει την ψυχή του απελπισμένου οικογενειάρχη....
Μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους που σίγουρα κόντεψαν να φορέσουν μαύρες πλερέζες... όταν η βενζίνη με την οποία είχε περιλουστεί ο δύσμοιρος πρόσφυγας... στέγνωσε και οι πιθανότητες αυτοπυρπόλησης μειώθηκαν αισθητά. Η εξέλιξη αυτή τους χάλασε τη μέρα, κι ενδεχομένως και τη χρονιά. Η διαρκής αυτανάφλεξη... της μισανθρωπίας τους, αυτό τους υπαγόρευε: Να είναι σκωπτικοί με το δράμα ενός "αλλόθρησκου"...
Το πρώτο πρωινό της εβδομάδας δεν είχε ούτε αίμα, ούτε θάνατο, ούτε θρήνους, όπως εύχονταν μέσα τους διάφοροι χαιρέκακοι πολυλογάδες. Είχε όμως πολλά θύματα, και κάμποσους θύτες.
Κάηκε η ψυχή μας με όσα ακούσαμε από ένα κομμάτι του συγκεντρωμένου πλήθους, που ένιωθε λες και βρισκόταν στο... Κολοσσαίο για να απολαύσει «άρτο και θέαμα». Για να χλευάσει τον πόνο ενός ανθρώπου, για να ειρωνευτεί τα τραύματα που κουβαλά μία οικογένεια ξεριζωμένων, η οποία μπορεί να βγήκε ζωντανή μέσα απ' τα συντρίμμια του πολέμου, εγκαταλείποντας τον τόπο της, δεν μπόρεσε ωστόσο να γλιτώσει απ' τους βομβαρδισμούς μιας κοινωνίας που τσαλαβουτά στην πνευματική ρηχότητα και στον πολιτισμικό βούρκο του ατομισμού και του καθωσπρεπισμού ! Κι αυτή, είναι μία μάχη την οποία φαίνεται να έχουμε χάσει ως "έλλογα" (τρομάρα μας!) όντα. Εσμός... και αποτροπιασμός!
Κι όταν βρέθηκε αντίλογος... στους ρατσιστικούς αλαλαγμούς, απειλήθηκε κι εμφύλια... σύγκρουση! Διότι, πώς θα δικαιολογήσουμε την καταγωγή μας, αν δεν φαγωθούμε μεταξύ μας! Ίδιον του Έλληνα ο διχασμός! «Πήγαινε να ψηφίσεις τον δικό σου, μαζί με τους φίλους σου τους εφοπλιστές, και δίνε του από εδώ πέρα», προέτρεψε ένας μεσήλικας άνδρας κάποιον άλλον, που χρησιμοποιούσε απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τον ταλαιπωρημένο Παλαιστίνιο.
Η εικόνα ενός συνανθρώπου μας να απειλεί να αυτοπυρποληθεί στο κέντρο της πόλης, εκτός από αναστάτωση, προκαλεί θλίψη και προβληματισμό. Ήταν πρωτοφανής για τα δεδομένα του Ηρακλείου, σε αντίθεση με τις αντιδράσεις ορισμένων απ' τη συγκεντρωμένη μάζα. Τα σχόλιά τους ήταν πέρα για πέρα αναμενόμενα, κι αυτό είναι που προκαλεί ανησυχία. Και κάπως έτσι, δοθείσης της ευκαιρίας, ας επικαιροποιηθούν για άλλη μια φορά τα προφητικά λόγια του μεγάλου Μάνου Χατζηδάκη: «Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει»...
