Πρωινό Μαϊου. Ξύπνημα βίαιο, καρδιοχτύπι, ιδρώτας, το κεφάλι βαρύ, η αναπνοή κοφτή, δύσκολη. Κάτι σα να περίμενε, κάτι "είδε", κάτι κακό περίμενε να συμβεί. Το αισθητήριο, δυστυχώς, δεν διαψεύστηκε.
Αυτό που "περίμενε", αυτό που "είδε", αυτό το δυσάρεστο, συνέβη. Κάπου μακριά, η παραβίαση ενός stop, ήταν αρκετή. Μια ζωή χάθηκε ακαριαία. Μια ζωή ενός "49χρονου", τόσο ανώνυμα, τόσο ψυχρά. Μια ζωή!! Αυτή η παραβίαση, ήταν αρκετή. Το "δύσκολο" τηλεφώνημα, ήπιο στην αρχή, μιλούσε για..... ένα ατύχημα.
Ο καταιγισμός των ερωτήσεων κατέδειξε την πραγματικότητα. Χάθηκε μια ζωή. Ένα γεγονός που η βιαιότητα του καθιστά αδύνατη την (όποια) αποδοχή. Και φυσικά το "γιατί". Αυτό το "γιατί" που πολλά χρόνια μετά περιμένει απάντηση. Η δυσκολότερη της μέχρι σήμερα ζωής μου ήταν όταν ο οκτάχρονος τότε αδερφός μου ζήτησε να αποχαιρετήσει τον πατέρα του. Τον πατέρα που στερήθηκε και ψυχρά ανακοινώθηκε, "παραβίαση του stop πήρε την ζωή του 49χρονου".
Αυτή ήταν η θλιβερή πραγματικότητα που έζησε και ζει η οικογένεια λόγω της βίαιης απώλειας. Δυστυχώς, υπάρχει και διαδραματίζεται άλλη μια παράλληλη ιστορία. Αυτή που στέρησε τη δυνατότητα "ο 49χρονος" να ζει μέσα σε κάποιους άλλους.
Ο ίδιος, παίρνοντας το παράδειγμα από τον γιό του, ήταν δωρητής οργάνων. Δυστυχώς, αυτό δεν συνέβη. Δυστυχώς, η τότε διαδικασία, στέρησε από τον ίδιο, τη δυνατότητα να συνεχίσει να ζει, δίνοντας ζωή σε ασθενείς και χρονίως πάσχοντες και από την οικογένεια του να "βλέπει" τον άνθρωπο της να ζει. Γνωρίζω ότι, η νομοθεσία δεν επιτρέπει τη δημοσιοποίηση στοιχείων δότη και λήπτη. Ακόμα και έτσι όμως, ο κάθε "49χρονος" θα μπορούσε να ζει.
Πόσοι νεφροπαθείς, πόσοι ασθενείς με ηπατική ανεπάρκεια ή καρδιοπαθείς, περιμένουν μια ζωή ένα μόσχευμα; Ξέρω, υπάρχουν ηθικά, κοινωνικά, θρησκευτικά ζητήματα. Μα, υπάρχει μεγαλύτερη προσφορά αγάπης κατά το χριστιανισμό, από την προσφορά ζωής;
Υπάρχει μεγαλύτερη ηθική και κοινωνική πράξη από την βοήθεια σε ένα χρόνιο πάσχοντα; Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε οικογένειες που, παρόλο τον πόνο που βιώνουν, παίρνουν αυτή τη σημαντική, τη γενναία απόφαση. Απόφαση ζωής την ονομάζω. Και όχι, δεν είναι "ο θάνατος σου η ζωή μου" που προβάλλουν κάποιοι. Από την στιγμή που από το θάνατο μπορεί να προκύψει ζωή, είναι μόνο ζωή.
Η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη, που δεν ξέρουμε ποτέ, αν θα χρειαστούμε εμείς ή κάποιο μέλος της οικογένειας μας ένα μόσχευμα. Οφείλουμε να ανατρέψουμε το δεδομένο που κατατάσσει την Ελλάδα στην τελευταία θέση της Ευρώπης στις δωρεές οργάνων. Δυνητικά, είμαστε όλοι δωρητές αλλά και λήπτες. Από τη θλιβερή πραγματικότητα στη ζωή, μια δωρεά οργάνου δρόμος. Ας το κάνουμε
