«Αφήστε μας να ζήσουμε»

Του Φραγκίσκου Λαμπρινού

Μεγαλώσαμε στις δεκαετίες του '80 και του '90, σ’ έναν τόπο, που  μ’ όλα του τα προβλήματα, έμοιαζε  ασφαλής. Βάλαμε στόχους,  καθένας με τις ανάγκες και τις επιλογές του, μπήκαμε με ορμή στην παραγωγική διαδικασία, αρχίσαμε να δημιουργούμε, αλλά... Αλλά λίγο αργότερα άρχισαν οι αναποδιές. Ύφεση, χρεοκοπία, 1^ο μνημόνιο.

Δεν το βάλαμε κάτω, είπαμε «υπομονή, θα περάσει». Δεν πέρασε! 2^ο Μνημόνιο, 3^ο Μνημόνιο, διχασμός. Αντέξαμε όμως, και κάποια στιγμή νιώσαμε ότι τα πράγματα άρχισαν να βελτιώνονται. Και τότε ήρθε κάτι που συμβαίνει μια φορά στα εκατό χρόνια: η πανδημία! Από το «μένουμε σπίτι» ως τις τρεις δόσεις του εμβολίου, ακολουθήσαμε όλα τα «επιβεβλημένα» και πέρασαν δύο ολόκληρα χρόνια. Και τώρα, ξαφνικά, ζούμε το σοκ του πολέμου, τη φρίκη και το θάνατο στη διπλανή μας πόρτα, τον ξεριζωμό για μια ακόμη φορά εκατομμυρίων ανθρώπων. Κι εδώ, στη δική μας πόρτα, την απειλή μιας επέκτασης του πολέμου να πλανάται, την ακρίβεια να χτυπάει κόκκινο, την αβεβαιότητα να κυριαρχεί και πάλι.

Είναι σαν κάποιος να αποφάσισε να διαγράψει τους κόπους γενεών, και να καταδικάσει μιαν ακόμη  –τη δική μας (και ποιος ξέρει πόσες ακόμα) –, στον ίδιο Σισύφειο αγώνα. Να σπρώχνουμε την πέτρα, να κατρακυλά και να πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή. Θέλουμε να φωνάξουμε «αφήστε μας να ζήσουμε»,  χωρίς καν να ξέρουμε σε ποιους ακριβώς απευθυνόμαστε! Στους ισχυρούς, στην απληστία τους που μοιράζει και ξαναμοιράζει τον κόσμο, στις αδηφάγες στρατιωτικές και μη «επιχειρήσεις» τους;
Ποιός ξέρει; Ποιος νομίζει πως ξέρει; Κανείς!  

 Κι αν είναι έτσι, τι μένει να κάνουμε;  Τι άλλο παρά να πάψουμε να εθελοτυφλούμε, να συνειδητοποιήσουμε πως τίποτα δεν είναι, τίποτα δεν υπήρξε ποτέ δεδομένο και πως το βάρος της «πέτρας» που σηκώνουμε αυξάνεται διαρκώς απ’ τα δικά μας λάθη.
Τη δική μας αδυναμία να διδαχθούμε απ’ το παρελθόν, τη δική μας επιλεκτική μνήμη, τη δική μας αδράνεια, τις αλήθειες που δεν αντέχουμε ν’ ακούμε.
Ας  απομονώσουμε επιτέλους τις δυνάμεις που μας ωθούν να αναπαράγουμε τα ίδια σφάλματα, να μετανιώνουμε ξανά και ξανά για τα ίδια λάθη. Αυτές που τρέφονται από το φανατισμό και ανδρώνονται από το διχασμό, που κατασκευάζουν κάθε τόσο εικονικούς «νικητές» και «ηττημένους». Αυτές που πάντα διαιρούν και πάντα …βασιλεύουν.  Δεν μπορούμε ασφαλώς να ορίσουμε τις παγκόσμιες εξελίξεις. Μπορούμε όμως να προσπαθήσουμε για ουσιαστική συμφιλίωση, για ένα αύριο διαφορετικό, σε έναν τόπο που θέλει να ζει χωρίς «φαντάσματα» και «ερινύες».



Φωτογραφία εξωφύλλου: Pablo Heimplatz via unsplash.com