Επιπλέον, όταν μια νέα μεταμόσχευση γίνει διαθέσιμη, μπορεί να μην είναι ιδανική για το σώμα του ασθενούς. Συνήθως, ένας χειρουργός πρέπει να ρυθμίσει το μέγεθος του πνεύμονα ώστε να ταιριάζει με τον ασθενή για να μήν προκύψουν επιπλοκές. Ακόμη και μετά από μια επιτυχημένη χειρουργική επέμβαση μεταμόσχευσης, οι ασθενείς πρέπει να παίρνουν τα ανοσοκατασταλτικά φάρμακα ολόκληρη τη ζωή τους για να εξασφαλίσουν ότι το σώμα τους δεν θα απορρίψει τον νέο πνεύμονα.
Για να ξεπεράσει αυτές τις προκλήσεις, η ιατρός Joan Nichols και οι συνεργάτες της στο Πανεπιστήμιο του Texas Medical Branch έχουν περάσει χρόνια ψάχνοντας τρόπους να κατασκευάσουν έναν πνεύμονα από το μηδέν στο εργαστήριο, χρησιμοποιώντας δωρεά κυττάρων.
Θεωρητικά, αυτοί οι πνεύμονες θα μπορούσαν να κατασκευαστούν ειδικά για κάθε ασθενή, επιλύοντας τόσο προβλήματα αναμονής όσο και προβλήματα συμβατότητας. Στις πρώτες δοκιμές, όμως, αυτοί οι πνεύμονες δεν κατάφεραν να κρατήσουν ζωντανά τα πειραματόζωα για περισσότερο από μερικές ώρες. τα κατασκευασμένα όργανα δεν θα μπορούσαν να αναπαράγουν την πολυπλοκότητα των αιμοφόρων αγγείων που επιτρέπουν τη μεταφορά οξυγόνου στη ροή του αίματος. Μέχρι τώρα.
Την Τετάρτη 1 Αυγούστου, η Nichols και η ομάδα της δημοσίευσαν (paywall) εργασίες που δείχνουν ότι οι πνεύμονες που δημιουργήθηκαν θα μπορούσαν να μεταμοσχευθούν με επιτυχία στα ζώα για μεγάλες χρονικές περιόδους. Και φάνηκε ότι οι επεξεργασμένοι πνεύμονες παρείχαν με επιτυχία οξυγόνο στο αίμα και αύξησαν σωστά το δίκτυο μικροσκοπικών αιμοφόρων αγγείων στον ιστό των οργάνων.
Η ομάδα αναφέρει πρώτα την χειρουργική αφαίρεση ενός πνεύμονα από τέσσερις χοίρους, ζώα με σχετικά παρόμοιες συνθέσεις οργάνων όπως οι άνθρωποι. Μετά από ένα μήνα, οι τέσσερις χοίροι έλαβαν έναν δεύτερο πνεύμονα βιοτεχνολογίας που δημιουργήθηκε από χοιρινά κύτταρα και πρόσθετα μόρια πρωτεΐνης ως ένας τρόπος για να ωθήσουν τα κύτταρα να αναπτυχθούν με το σωστό σχήμα. Επειδή αυτή ήταν μια νέα μελέτη, η ομάδα επικεντρώθηκε στα αρχικά στάδια της ανάπτυξης του οργάνου μετά τη μεταμόσχευση. Κάθε χοίρος υποβλήθηκε σε ευθανασία σε διάφορα χρονικά σημεία μετά τη μεταμόσχευση, έτσι ώστε οι ερευνητές να μπορούν να δουν πώς αναπτύχθηκε ο εργαστηριακός πνεύμονας.
Σε όλες τις φάσεις, ο ιστός φαινόταν να προσαρμόζεται στο καινούργιο του περιβάλλον και δεν εμφάνιζε ενδείξεις οποιασδήποτε από τις κανονικές επιπλοκές της ανάπτυξης σε ένα νέο σώμα, όπως το σχηματισμό θρόμβων αίματος. Όλοι οι χοίροι είχαν κανονικά επίπεδα οξυγόνου καθ 'όλη τη διάρκεια του πειράματος. Η ομάδα ευθανασίασε τον τελευταίο χοίρο δύο μήνες μετά τη μεταμόσχευση.
Τα επόμενα βήματα θα προσπαθήσουν ξανά, αυτή τη φορά κρατώντας τους χοίρους ζωντανούς για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, για να δουν πόσο βιολινοθεραπευμένοι πνεύμονες αντέχουν στην πάροδο του χρόνου. Αν ναι, θα προστεθεί το επιχείρημα ότι μια παρόμοια μηχανική τεχνική θα μπορούσε να είναι εφικτή για τους ανθρώπινους αποδέκτες στο (σχετικά) εγγύς μέλλον.
«Ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν σοβαρά προβλήματα με τους πνεύμονες, έχει αυξηθεί παγκοσμίως, ενώ ο αριθμός των διαθέσιμων οργάνων προς μεταμόσχευση έχει αντίθετα μειωθεί. Ο απώτερος στόχος μας είναι τελικά να παρέχουμε νέες επιλογές για τους πολλούς ανθρώπους που περιμένουν ένα μόσχευμα» δήλωσε η Dr Νίκολς.
