Η ισοπαλία του ΟΦΗ στο Βόλο θα ήταν σαν το ποτήρι που άλλοι το βλέπουν μισοάδειο και άλλοι μισογεμάτο αν δεν επρόκειτο για το ίδιο ποτήρι που είχε ξεχειλίσει στην ήττα από την ΑΕΛ. Για μια ομάδα που επί δέκα συναπτά ματς δεν έπαιρνε τίποτα, ο βαθμός είναι κάτι. Όχι το κάτι παραπάνω που χρειάζεται, αλλά πάντως κάτι.
Ο ΟΦΗ έπαιξε περίπου σαν κανονική ομάδα (όχι καλή, κανονική) σε κανονικό εκτός έδρας ματς και απέναντι σε μια ομάδα που είναι εδώ και καιρό καλύτερή του. Και έπαιξε περίπου όπως έπρεπε να παίξει. Και όπως μπορούσε επίσης - ας όψονται οι απουσίες των Νέιρα-ντε Γκούζμαν. Χωρίς τους δυο πιο ποιοτικούς (και σχετικά διαθέσιμους) κεντρικούς μέσους του, τα χέρια του Νιόπλια ήταν δεμένα και τα κουκιά των επιλογών του μετρημένα - τουλάχιστον αυτός, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, ξέρει να τα μετράει σωστά. Τι νόημα έχουν, ας πούμε, οι πέντε αμυντικοί όταν μαρκάρουν μόνο αυτοί άντε κι ο Μεγιάδο μπροστά τους, όπως συνέβαινε επί Σίμου. Επί Νιόπλια, άμυνα παίζουν όλοι με ζέση και προσήλωση όχι μόνο στη μπάλα, αλλά και στους χώρους. Άμυνα με αλληλοκαλύψεις, διάρκεια και συνέπεια. Άμυνα στο «σετ» παιχνίδι, άμυνα στο «τρανζίσιον», άμυνα στα στημένα. Εκεί, δηλαδή παντού, όπου μέχρι πρότινος έκαναν πάρτι ομάδες πολύ κατώτερες του φετινού Βόλου - εξ ου και η χειρότερη άμυνα του πρωταθλήματος. Ε, λοιπόν η «χειρότερη άμυνα του πρωταθλήματος» δεν έφαγε μισή φάση από το Βόλο και είχε φάει λίγες τις προάλλες από τον Άρη.
Διαβάστε περισσότερα στο Capitano.gr
