ΚΡΗΤΗ
Στο Φαράγγι του Βίκου και τα Ζαγοροχώρια ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου
Το ταξίδι μέσα από τα μάτια των διοργανωτών
Ξέρατε ότι το φαράγγι του Βίκου είναι το βαθύτερο του κόσμου κι έχει μπει στο ρεκόρ Γκίνες; Έχετε δει τις στέγες στα Ζαγοροχώρια, όπου οι πέτρες εφάπτονται χωρίς συνδετικό υλικό; Έχετε περπατήσει σε πέτρινα γεφύρια και καλντερίμια, μνημεία πολιτισμού αξεπέραστης μαστοριάς; Έχετε διασκεδάσει τέλος σαν παιδιά κάνοντας με τους φίλους σας ράφτινγκ στον Βοϊδομάτη; Δεν χρειάζονται περισσότερα για να καταλάβετε ότι η εξόρμηση του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου κατά το διάστημα από 8-12 Ιουλίου 2024 στην ΒΔ πλευρά της Πίνδου άφησε στους 30 περίπου συμμετέχοντες τις καλύτερες αναμνήσεις!
Το ταξίδι μέσα από τα μάτια των διοργανωτών:
Το ταξίδι
Για να πούμε την αλήθεια το πιο μεγάλο μειονέκτημα στο να επισκεφτείς την περιοχή είναι η απόσταση: λεωφορείο ή ΙΧ από τα μέρη μας, διανυκτέρευση στο καράβι και σχεδόν ολοήμερη διάσχιση της ηπειρωτικής Ελλάδας με λεωφορείο. Σε αυτό το μαραθώνιο ταξίδι υπήρξαν και οι στάσεις ξεκούρασης σε επιλεγμένα μέρη, που καθήλωσαν όλους με την ομορφιά τους. Ο ισθμός και η διώρυγα της Κορίνθου, η γέφυρα Ρίου – Αντίρριου, το Μεσολόγγι και μια βόλτα στην λιμνοθάλασσά του στον πηγαιμό. Τα Ιωάννινα, το Γιοφύρι της Άρτας και η γραφική Ναύπακτος στον γυρισμό!
Μονοδέντρι
Νωρίς το απόγευμα φτάνουμε στο Μονοδέντρι, που θα αποτελέσει τη βάση μας για την εξερεύνηση της περιοχής. Θα διανυκτερεύσουμε στον ξενώνα «Λαδιάς», ένα συμπαθητικό και σχετικά οικονομικό κατάλυμα για τα δεδομένα της περιοχής. Η πρώτη μας δουλειά να επισκεφτούμε τον ναό της Αγίας Παρασκευής, που κρέμεται πάνω απ’ το φαράγγι του Βίκου, για να δούμε από ψηλά τι ..μας περιμένει την επόμενη μέρα. Στην πορεία μας ανακαλύπτουμε το χωριό: έχει ένα μικρό πέτρινο θέατρο στην άκρη του, πολλούς ξενώνες και τέλος μια εντυπωσιακή κεντρική πλατεία με εστιατόρια και καφέ, όπου ο καθένας μας σχεδιάζει ήδη που και τι θα φάει το βράδυ. Πιο πολύ μας κέρδισε απ’ ότι φαίνεται «Η πίτα της Κικίτσας» τόσο για το όνομα, όσο και για το μέρος. Δοκιμάσαμε κυρίως πίτες (μανιταρόπιτα, χορτόπιτες, αλευρόπιτα σαν τη δικιά μας την ‘νεράτη’), αλλά και κρέατα, κυρίως μοσχαρίσια. Μερικοί τολμηροί ήπιαν και κανένα ποτάκι στην .. «Μεθυσμένη Αρκούδα», οι περισσότεροι πήγαν νωρίς για ύπνο μια και το φαράγγι του Βίκου, εύκολη διαδρομή δεν το λες…
Φαράγγι του Βίκου
Ξεκινώντας νωρίς το πρωί κατεβαίνουμε το φαράγγι, που θεωρείται το βαθύτερο του κόσμου σε αναλογία βάθους- πλάτους –υπάρχει και σχετική πινακίδα, που μας ενημερώνει ότι γι’ αυτό έχει μπει στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες-. Κι αφού είναι το βαθύτερο, επόμενο είναι η διαδικασία της κατάβασης να είναι και απαιτητική και χρονοβόρα και σε πολλά σημεία να γίνεται με τη χρήση σκοινιού. Κατόπιν φτάνουμε στην κοίτη και την ακολουθούμε με αρκετά ανεβοκατεβάσματα, ενώ στο τέλος έχει και μια δυσκολούτσικη ανηφόρα (ότι κατεβαίνεις, θα πρέπει να το ανέβεις κιόλας, λογικό).
Έχει τη δυσκολία του λοιπόν, καθώς η ομάδα περιλαμβάνει μικρά παιδιά και περιπατητές χωρίς μεγάλη πείρα, τους οποίους προσέλκυσε η φήμη του τόπου. Ωστόσο με υπομονή και βοήθεια από τους εμπειρότερους και τους δυνατούς της παρέας, τα καταφέραμε όλοι! Περπατήσαμε τα 16,5 χιλιόμετρα από το Μονοδέντρι ως το χωριό Βίκος με υψομετρική διαφορά γύρω στα 700 μ. άλλοι σε 6 ώρες, άλλοι σε 8, άλλοι σε 10 ώρες με τις στάσεις βέβαια. Το θέμα είναι ότι τα καταφέραμε όλοι!
Όσον αφορά το ίδιο το φαράγγι τι να πει κανείς; Είναι καταπράσινο με σφενδάμια, φλαμουριές και γαύρους. Από πάνω επιβλητικοί οι πύργοι της οροσειράς της Τύμφης σαν άγρυπνοι φρουροί. Είναι ξερό αυτή την εποχή, με εξαίρεση τις πηγές του Βοϊδομάτη. Εδώ το νερό είναι τόσο κρύο, που με το ζόρι κρατάς το πόδι σου για λίγα δευτερόλεπτα μέσα. Τέλος η «σκάλα» και το χωριό του Βίκου καλοδομημένα τυπικά της περιοχής. Πολύ όμορφο και το κεφαλοχώρι της Αρίστης με τη μεγάλη διπλή πλατεία του, όπου σταματήσαμε για φαγητό!
Χωριά, γεφύρια, σκάλες
Την επόμενη θα επικεντρωθούμε στον ανθρωπογενή παράγοντα περνώντας από τα πανέμορφα χωριά του Ζαγορίου από το Μονοδέντρι, ως τη Βίτσα, τους Κήπους, το Κουκούλι περνώντας από τα γεφύρια: Μίσιου, Νούτσου ή Κόκορη, Πλακίδα ή Καλογερικό, Λαζαρίδη, Μύλου ή Κήπων, Πετσιώνη. Τι κι αν μας βγήκε η πίστη διασχίζοντας 25 περίπου χιλιόμετρα με πάρα πολλή ζέστη; Γιατί τι να πει κανείς γι’ αυτήν την ομορφιά! Τα Ζαγοροχώρια έχουν ανακηρυχτεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco όχι μόνο για τη φύση τους όσο και για την αρχιτεκτονική τους με τη χρήση της ντόπιας πέτρας στα σπίτια, τις εκκλησιές, τα καλντερίμια (σκάλες) και τα γεφύρια. Τα περισσότερα απ’ αυτά τα έχουν χρηματοδοτήσει πλούσιοι έμποροι της διασποράς τον 18ο αιώνα, τότε που ο πλούτος οδηγούσε σε ευγενή άμιλλα ποιος θα προσφέρει τα περισσότερα για καλό σκοπό!
Την επόμενη μέρα θα ανέβουμε με το λεωφορείο στο μικρό χωριό Βραδέτο, το ψηλότερο του Ζαγορίου (1.340 μ.), γνωστό για την περίφημη σκάλα του, όσο και για τη θέση Μπελόη, ένα «μπαλκόνι» με καταπληκτική θέα στο φαράγγι του Βίκου στον ορεινό όγκο της Τύμφης. Στα bonus της ημέρας το γεγονός ότι το υψόμετρο έχει κρατήσει λίγο από την ομορφιά της ύστερης άνοιξης και ανακαλύπτουμε που και λουλουδάκι εδώ κι εκεί! Καταλήγουμε έξω από το γραφικό χωριό Καπέσοβο, αφού διασχίσαμε σήμερα μια μικρή διαδρομή 8 χιλιομέτρων!
Ράφτινγκ στον Βοϊδομάτη; Ε ναι!
Κάποιοι είχαν τους ενδοιασμούς τους! Το εισιτήριο τσουχτερό (αν και μας έκαναν καλή τιμή τα παιδιά, όμως απαιτείται οδηγός, εξοπλισμός κλπ). Είμαστε και ..μεγάλα παιδιά στην τελική, μην κρυώσουμε, μην πνιγούμε, μην ταλαιπωρηθούμε! Όμως όταν η ομάδα έχει δεθεί, ο ενθουσιασμός είναι μεταδοτικός: «Έλα θα σε βοηθήσουμε, τίποτα δεν θα πάθεις, μαζί θα είμαστε κλπ, κλπ»! Έτσι σκάμε όλοι στο γεφύρι της Αρίστης, όπου είχαμε ραντεβού με την Trekking Hellas. Φοράμε τα κράνη μας, τα σωσίβιά μας, τα ειδικά μποτάκια, παίρνουμε τα κουπιά μας, χωριζόμαστε σε βάρκες με τον αρχηγό μας και ...μπλουμ. Αρχικά ο οδηγός μας κάνει ένα σύντομο μάθημα για το πώς θα συντονιζόμαστε και θα υπακούμε στις οδηγίες του κι έπειτα βάζουμε μπρος! Είναι γεγονός ότι στην αρχή είμαστε μαύρο χάλι. Όμως στην πορεία βρίσκουμε ρυθμό. Μεγάλη η προσφορά των οδηγών: με πειράγματα, ‘μαλώματα’, δημιουργώντας το αίσθημα της ομάδας, αλλά και του ανταγωνισμού με τις άλλες ομάδες, αποτυπώνοντας φωτογραφικά τα επιτεύγματα και τις γκριμάτσες μας. Ε ναι! Περάσαμε τέλεια! Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε;
Όσο για το τοπίο; Τι να πει κανείς; Το ομορφότερο κομμάτι της διαδρομή του ποταμού με πυκνή βλάστηση, κρυστάλλινα νερά, αν τολμάς να αψηφήσεις το κρύο και να κολυμπήσεις και δύο ακόμα καταπληκτικά γεφύρια: της Αρίστης και της Κλειδωνιάς. Ειδικά εφέ πρόσφεραν τα αστραπόβροντα και η βροχή που έπεφτε που και που, αλλά, βέβαια, «ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται»!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά χάσαμε την προγραμματισμένη απογευματινή επίσκεψη στα Ιωάννινα, γιατί αργήσαμε. Αλλά γλυκάναμε το χάπι με μια επίσκεψη στο λεγόμενο «Πέτρινο δάσος» κοντά στο Μονοδέντρι, μιας ασύγκριτης γοητείας τοποθεσία με πετρώματα σαν κάστρα, να δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι είναι φυσικά.
Συνοψίζοντας είχαμε ένα τριήμερο πεζοπορίας στο οποίο καλύψαμε γύρω στα 50 χλμ και χαρήκαμε εικόνες μοναδικής ομορφιάς. Καλή η διάθεση, τέλεια η παρέα! Ευχαριστούμε την αρχηγό μας, Σοφία Σιδηροπούλου, την οποία αφήσαμε να ανακαλύπτει μονοπάτια στη γύρω περιοχή, την οποία αγαπά ιδιαιτέρως. Τέλος ευχαριστούμε όλη την ομάδα για την θετική αύρα και την καλή της διάθεση!
Περισσότερες πληροφορίες, φωτογραφίες, βίντεο και χάρτες διαδρομών στο blog του Συλλόγου: ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
