Τέτοιες ώρες πριν από δυο χρόνια ο ΟΦΗ προσπαθούσε να συνέλθει από το πανηγυρικό σοκ μιας χιτσκοκικής-γκρανγκινιολικής, που θα ‘λεγε κι ο Χατζηγεωργίου, παραμονής.
Στον απόηχο του σημαδιακού δεύτερου μπαράζ με τον Πλατανιά δυο λέξεις άκουγες πιο δυνατά. Τις είχες ξανακούσει και πριν από 15 χρόνια τέτοιες μέρες, μετά το -εξίσου σημαδιακό- ματς παραμονής με το Λεβαδειακό του Κομπότη στο κατάμεστο Παγκρήτιο: ποτέ ξανά. Όσοι μπορούσαν τότε να δουν λίγο μακρύτερα από τη μύτη τους δεν εφησύχαζαν, ήξεραν ότι θα συμβεί ξανά. Και συνέβη μόλις δυο χρόνια μετά. Μόνο που εκείνη τη φορά ο υποβιβασμός ήταν κάτι παραπάνω από αναπότρεπτος: λυτρωτικός! Ήταν η ευκαιρία του ΟΦΗ να απαλλαγεί οριστικά από το ιδιοκτησιακό-διοικητικό καθεστώς που τον καθήλωνε υποδουλωμένο και στιγματισμένο.
Ήταν η εποχή που ο κόσμος είχε αφήσει το γήπεδο για να βγει στους δρόμους και στις πλατείες σε αλλεπάλληλα συλλαλητήρια, σηκώνοντας στο πόδι το Ηράκλειο για λευτεριά και ανεξαρτησία. Και ήρθαν όλ’ αυτά, μαζί με το λογαριασμό - γιατί η λευτεριά κι η ανεξαρτησία έχουν κόστος, το οποίο κάθε Κρητικός που σέβεται την καταγωγή του είναι πάντα διατεθειμένος να πληρώνει...
Διαβάστε περισσότερα στο capitano.gr
