Χρόνια βλέπω μπάλα, αν έχουν δει τα μάτια μου, ειδικά στο Γεντί Κουλέ, κι ακόμα πιο ειδικά από τον ΟΦΗ, αλλά το χθεσινοβραδινό δεν ξέρω αν το έχω ξαναδεί!
Μια ομάδα να μην μπορεί όχι να βγάλει φάση στο πρώτο ημίχρονο, αλλά να μην μπορεί καν να κατεβάσει τη μπάλα, να δέχεται γκολ από τον... επιθετικό της από τα αποδυτήρια και να δείχνει ανήμπορη κι αδύναμη για τα στοιχειώδη, με κόντρα διαιτησία. Και έρχεται ένας παίκτης στο τέλος που αποθεώθηκε σαν Θεός στην είσοδο του και να μεταμορφώνεται σε τέτοιος ένα λεπτό μετά! Απίστευτος, παίρνοντας στις πλάτες του μια ημιθανή ομάδα που κρατιόταν ως τότε στον αγώνα με τα καλαμάκια. Ναι ένας παίκτης μα τι παίκτης!
Ένας ποδοσφαιριστής που τόσο έλειψε από τον ΟΦΗ σ’ όλο τον πρώτο γύρο, με τις εμπνεύσεις του, τα γκολ του, μα ακόμα και το... τσαμπουκά του, τις... κοχόνες του όταν πρέπει και τις κάρτες του που δείχνουν ψυχή, σφυγμό, καρδιά και πίστη.
Διαβάστε περισσότερα στο capitano.gr
