Ο ΟΦΗ επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη και η εικόνα του συνεχίζει να προβληματίζει.
Εντάξει, υπάρχουν ώρες και φορές, που η αυτοκαταστροφή έχει μια ανεξήγητη… γοητεία. Σου δημιουργεί μια αδιανόητη έλξη για τα λάθη σου. Σε κάνει να τα αγαπήσεις σαν να είναι σωστά… Σε τέτοιες περιπτώσεις, βέβαια, καλό είναι εντοπίζεις την «έξοδο κινδύνου» και να αποχωρείς… Όσο είναι καιρός… Όσο προλαβαίνεις.
Βουτηγμένος σε μια τέτοια φάση δείχνει και ο Όμιλος, μετά το τέλος των 4 πρώτων αγωνιστικών της Super League. Λες και απολαμβάνει να… αυτοτιμωρείται. Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός πως όλα τα παιχνίδια του μοιάζουν με «ριμέικ» δραματικής ταινίας. Μεγάλα κομμάτια τους, δηλαδή, είναι ίδια και απαράλλαχτα. Γνωρίζεις το φινάλε, με τον «πρωταγωνιστή» ν’ αποτελεί μια τραγική φιγούρα σε όλο της το… μεγαλείο. Είναι εκείνος που «πληρώνει» τις κακές επιλογές του και που δε συνετίζεται με το «ο παθών, μαθών».
Διαβάστε περισσότερα στο Capitano.gr
