Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου έγραψε ιστορία στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, χαρίζοντας στην Ελλάδα το χρυσό μετάλλιο στα 50 μέτρα ύπτιο S4. Παλεύει με το «Σύνδρομο του Δύσκαμπτου Ανθρώπου» από τα 14 της χρόνια αλλά ποτέ δεν έβαλε κάτω.
Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου έκλεισε με τον πιο ονειρικό τρόπο τη σπουδαία καριέρα της.
Η Ελληνίδα κολυμβήτρια ανέβηκε στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου με χρόνο 50,12 δευτερόλεπτα, χαρίζοντας το τρίτο χρυσό μετάλλιο στην ελληνική αποστολή στο Παρίσι.
Ανήμερα των γενεθλίων της, η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου έκανε ασύλληπτη κούρσα και “καθάρισε” εύκολα τον αγώνα, αφήνοντας αρκετά πίσω τις υπόλοιπες κολυμβήτριες.
Η δεύτερη Γερμανίδα Τζίνα Μπότσερ τερμάτισε σε 51.40 και η τρίτη Βραζιλιάνα Λίντια Βιέρα Ντε Κρουζ σε 52.00.
Αμέσως μετά την κούρσα η Σταματοπούλου είπε στην ΕΡΤ: «Τι τέλος πραγματικά. Το κάθε φορά και με το που έφτασε έβαλα τα κλάματα και μόνο που το σκέφτομαι. Το είχαμε παλέψει πάρα πολύ. υπήρχαν τόσες ατυχίες που έλεγα πως είναι κρίμα και όμως λέγαμε ότι έχουμε ψυχή.
Μία μέρα πριν η συναθλήτριά μου, η Δώρα Ποιμενίδου, ένας υπέροχος άνθρωπος, μου έδωσε ένα γούρι που πραγματικά λειτούργησε σαν γούρι για εμένα και πήραμε την πρώτη θέση. Για εμένα ήταν η τελευταία χρονιά. Είχα ένα θέμα με τον πνεύμονά μου και δεν μπορούσα να μιλήσω για τίποτα. Έγραφαν ό,τι ήθελαν να γράψουν και έλεγα ησυχία, στο τέλος θα δώσουμε ό,τι μπορούμε να δώσουμε και το δώσαμε. Είναι απίστευτο».
Η υιοθεσία και τα δύσκολα παιδικά χρόνια
Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου γεννήθηκε στη Ρουμανία από μία φτωχή οικογένεια, η οποία την άφησε σε ίδρυμα. Εκεί έζησε μέχρι την ηλικία των 5 ετών, μέχρι που ήρθε η υιοθεσία.
Από μικρή έκανε όνειρα κι ήθελε να γράψει ιστορία στον χώρο του αθλητισμού, έχοντας σαν στόχο να μοιάσει στην ολυμπιονίκη της γυμναστικής, Νάντια Κομανέτσι, όμως το σύνδρομο του Δύσκαμπτου Ανθρώπου (Stiff Person), η πάθηση από την οποία πάσχει και η Σελίν Ντιόν, της άλλαξε όλη τη ζωή σε πολύ μικρή ηλικία.
«Όταν υιοθετήθηκα και γεύτηκα τα πάντα σαν ένα μικρό μωρό, σαν παιδί, χρειάστηκε από την αρχή οι απαιτήσεις να είναι αρκετές, δηλαδή χρειάστηκε να μάθω πολύ γρήγορα να μιλάω, ενώ πιο πριν δεν επικοινωνούσα καθόλου, χρειάστηκε να μπω σε ομάδα, στο σχολείο, σε ομάδα για αθλητισμό, κάτι που για μένα ήταν πολύ ξένο στο μυαλό μου, δεν είχα ιδέα. Όλα μου φαινόντουσαν αστεία. Στην αρχή υπήρξαν κοροϊδίες, χλευασμός, το πώς δεν μιλάω και μετέπειτα όταν άρχισα να μιλάω και να κατανοώ τα “θέλω” μου, μπήκα στον αθλητισμό και έκανα ενόργανη. Ήθελα να γίνω μια wanna be Κομανέντσι. Δεν μας βγήκε… Στα 14 ήρθε η πρώτη σφαλιάρα. Η οποία ήταν η αδυναμία να πατήσω, να τρέμω σε κάθε δύο, τρία βήματα και να πέφτω.
Στα 21 μου η πάθηση υποτροπίασε, είπα μάλλον δεν είναι καλά τα πράγματα. Την στιγμή που άρχισα να τρέμω την ιδέα ότι θα μείνω στο σπίτι, δεν θα κάνω τίποτα, λέω εδώ είμαστε, ας ξεκινήσω θεραπευτικά την κολύμβηση μιας και μου το είχαν προτείνει για τους μύες.
Η πάθησή μου είναι νευροεξελιγκτική -έχει να κάνει με του μύες και τα νεύρα- εν τέλει ο προπονητής μου και η φυσικοθεραπεύτριά μου μού είπαν ότι σου ταιριάζει αυτό το άθλημα. Εγώ δεν μπορούσα ούτε στην τηλεόραση να το δω, με άγχωνε. Βήμα το βήμα όμως, είπα ότι “μάλλον αυτό θα με πάει μπροστά”.
Όταν άρχισα να παίρνω σοβαρά τον αθλητισμό ένιωσα καλά με τον εαυτό μου ότι κάτι έχω προσφέρει, σε μένα πρωτίστως, και μετέπειτα σε ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα. Άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου σοβαρά, υπήρξαν δυσκολίες αλλά με έναν εθνικό ύμνο, νομίζω ξεχνά τα πάντα» είχε δηλώσε.
Τι είναι το «Σύνδρομο του Δύσκαμπτου Ανθρώπου»
Το σύνδρομο δύσκαμπτου ατόμου (Stiff Person Syndrome) είναι μια σπάνια αυτοάνοση διαταραχή της κίνησης που επηρεάζει το κεντρικό νευρικό σύστημα (τον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό). Τα άτομα με αυτή την πάθηση παρουσιάζουν πρώτα μια σκλήρυνση των μυών του κορμού τους ακολουθούμενη, με την πάροδο του χρόνου, από την ανάπτυξη ακαμψίας στα πόδια και σε άλλους μύες του σώματος.
Το σύνδρομο δύσκαμπτου ατόμου (stiff person syndrome) ονομάζεται επίσης σύνδρομο Moersch-Woltman. Μπορεί επίσης να προκαλέσει επώδυνους μυϊκούς σπασμούς. Οι μυϊκοί σπασμοί συμβαίνουν τυχαία ή μπορεί να προκληθούν από θόρυβο, συναισθηματική δυσφορία και ελαφρύ σωματικό άγγιγμα.
Με την πάροδο του χρόνου, το σύνδρομο δύσκαμπτου ατόμου μπορεί να οδηγήσει σε αλλοιωμένη στάση του σώματος. Οι σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να περιορίσουν την ικανότητα του ασθενούς να περπατάει ή να κινείται. Μερικοί ασθενείς χρειάζονται συνεχή θεραπεία για χρόνια για να διαχειριστούν τα συμπτώματα και να διατηρήσουν κάποια ποιότητα ζωής.
Το σύνδρομο δύσκαμπτου ατόμου πιστεύεται ότι είναι μέρος ενός ευρέος φάσματος παρόμοιων ασθενειών που αφορούν μια περιοχή του σώματος και στη συνέχεια εξαπλώνονται σε όλο το σώμα.
