"Ζαχαροζαχαρένια" : Μια όμορφη ιστορία που έγινε τραγούδι

Μια νέα δημιουργία του τραγουδοποιού Γιώργου Λουκάκη με τον τίτλο «Ζαχαροζαχαρένια» μόλις κυκλοφόρησε από την MELON MUSIC. Πρόκειται για ένα βιωματικό τραγούδι μια όμορφη ιστορία που έγινε στίχος και μουσική. Ένα ¨μπιτάτο¨ τραγούδι με ερωτική διάθεση και παιχνιδιάρικο στίχο σε παραδοσιακές φόρμες.

Γιώργος Λουκάκης – Μιχάλης Μαρακομιχελάκης “Ζαχαροζαχαρένια”

Μουσική – στίχοι: Γιώργος Λουκάκης

Τραγούδι: Γιώργος Λουκάκης – Μιχάλης Μαρακομιχελάκης

Λύρα: Μιχάλης Αλεφαντινός

Λαούτο: Γιώργος Λουκάκης

Καβάλ φλογέρες κιθάρες μαντολίνο: Μιχάλης Μαρακομιχελάκης

Ενορχήστρωση προγραμματισμός remix: Μιχάλης Μαρακομιχελάκης ηχογράφηση: Mad studio

Φωτογραφία εξωφύλλου: rawpixel.com on Freepik

Official Audio & Lyrics Release

Παραγωγή: MELON MUSIC

Η πρώτη μέρα των διακοπών μας σε ένα ορεινό χωριό νότια του Ρεθύμνου στην Κρήτη.

Φτάσαμε αργά, έτσι η νύχτα έπεσε πάνω από το τοπίο και το μόνο που μπορούσαμε να γευτούμε ήταν η μυρωδιά του θυμαριού και η αλμυρή γεύση της λιβυκής θαλασσινής αύρας.

Η παγωμένη τσικουδιά ήταν έτοιμη στο ποτήρι για την οικοδέσποινα του εξοχικού μας και τις δύο κόρες της οικογένειας, την Αυγή και τη μικρότερή της, Ζαχαρένια. Λίγη ρακή, λίγη κούραση, και μας πήγαν γρήγορα από τα ταξίδια μας στο κρεβάτι, όπου κοιτούσαμε το παραδεισένιο πέπλο από τις μεγάλες ανοιχτές μπαλκονόπορτες μέχρι να μας πάρει ο ύπνος.

Χάραζε και μέσα στην απόλυτη σιωπή οι μελωδίες και τα τραγούδια του μαντολίνου άρχισαν να χτυπούν στ’ αυτιά μας, όλο και πιο δυνατά όσο περνούσε η ώρα. Σηκωθήκαμε γρήγορα από το κρεβάτι και πήγαμε στο μπαλκόνι.

Ίσως η πιο όμορφη εικόνα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου είναι αυτή που αντιμετωπίζουμε.

Τα μάτια μας είναι ελάχιστα στραμμένα στο πλαίσιο της ημέρας που έχει αρχίσει να φωτίζει τα γύρω βουνά και τη θάλασσα, γιατί σχεδόν κάτω από το μπαλκόνι μας βλέπουμε ένα «λεπτεπίλεπτο» αγόρι, με τα μάτια καρφωμένα στο μπαλκόνι της διπλανής πόρτας, η μικρότερη κόρη του κυρίου μας , η Ζαχαροζαχαρένια, έχει βγει.

Μας κοίταξε στενάχωρα, μας χαμογέλασε, μετά έκοψε ένα κλωνάρι βασιλικό από μια κατσαρόλα στο μπαλκόνι και το πέταξε στον νεαρό. Το μάζεψε γρήγορα, το μύρισε και φώναξε «Ζαχαροζαχαρένια μου» καθώς άρχισε να απομακρύνεται, συνεχίζοντας να παίζει το μαντολίνο του.

Εκείνο το πρωί, γίναμε μάρτυρες μιας μαγικής τελετής, της πιο όμορφης σκηνής, της πιο όμορφης μουσικής, του πιο αυθεντικού πρωταγωνιστή…

Έτσι γράφτηκε η Ζαχαροζαχαρένια μου.

Σε όλους αυτούς τους αληθινά μεγάλους και δυνατούς έρωτες.

Καλή ακρόαση!