Του Γιάννη Ζωγραφάκη
Ένα κομμάτι ξύλο, ξεχασμένο σε ανύποπτο χρόνο, με απειρία επιλογών στις συνθήκες του μπορεί να μείνει εκεί ξεχασμένο, με σχεδόν μηδενική αξία, μπορεί όμως να γίνει και πηγή έμπνευσης, το εισιτήριο για ένα μεγάλο ταξίδι, το μέσον αλλά και η πυξίδα για αυτό.
Κάτι τέτοιο συνέβη και σε αυτή την ιστορία, όταν ο Γιώργος Σταυρακάκης στο Ηφαίστειο των Μεθάνων ανακάλυψε μια παλιά ντόγια από ένα σπασμένο βαρέλι, ήταν Ιούλιος του 2007, την κράτησε την πήρε μαζί του μαζί με ένα άλλο ξύλο που βρήκε δίπλα και τα φύλαξε στην αποθήκη του σπιτιού του.
Κάθε σπόρος χρειάζεται χρόνο για να ωριμάσει και να βλαστήσει τους καρπούς του, εκείνος ο ταξιδιάρικος σπόρος χρειάστηκε δέκα ολόκληρα χρόνια για να αρχίσει να καλεί τον δημιουργό να πάρει στα χέρια του την μοίρα για να αρχίσει αυτό το ταξίδι.
Η ψυχή υπήρχε και άρχισε να ντύνετε με την αρματωσιά της, εκείνη που θα τις έδινε τα εφόδια να ξανοιχτεί σε νέους ορίζοντες μέσα στην άχρονη τέχνη.
Οι δύο πρώτες εκφράσεις και εμψυχώσεις των παλιών αυτών ξύλων έγιναν τα δύο πρώτα καράβια, ο «Κάπτα Γιώργης» και το “Santa Maria”
Μόλις δημιουργηθήκαν σήκωσαν άγκυρες αμέσως και ανοίχτηκαν στην δική τους προσωπική περιπέτεια.
Εκεί κάπου ήταν η αρχή σε αυτό το είδος της δημιουργικής περιπλάνησης από έναν άνθρωπο που σε όλη την μεγάλη καλλιτεχνική του πορεία ισορροπεί ανάμεσα στις αντιθέσεις, αυτές που δημιουργούν και καταστρέφουν, αυτές που γίνονται το δίπολο της δημιουργίας.
Καράβια δημιουργημένα από ετερόκλητα υλικά, υλικά συνήθως άχρηστα για το κοινό μάτι τα οποία όμως στην σύνθεση τους δημιουργούν ένα ονειρικό πεδίο στοχασμού, και σε βάζουν μέσα σε έναν κόσμο καθαρά συμβολικό.
Θα μπορούσαν να ανήκουν σε έναν συμβολικό κινηματογραφικό κόσμο, όπως σε μια ταινία του Τιμ Μπάρτον μια ταινία αναζήτησης και εξερεύνησης, αχαρτογράφητων ακτών και κόσμων που δεν έχει δει ξανά άνθρωπος.
Το κάθε καράβι του Γιώργου Σταυρακάκη, υποδηλώνει ότι κρύβει μια μεγάλη ιστορία πίσω στον χρόνο, μια ιστορία η οποία έχει γράψει πάνω στο σκαρί του.
Όντως τα υλικά που χρησιμοποιεί ο δημιουργός τους έχουν όλα μια παλιά ιστορία, ανεξιχνίαστη πολλές φορές αλλά υπαρκτή, μια ιστορία που ο καλλιτέχνης δεν ενδιαφέρεται να την καλύψει με δικά του στοιχεία αλλά αντίθετα την αφήνει να μιλήσει από μόνη της και να πει την δική της μαρτυρία η οποία είναι κρυμμένη πίσω από την πατίνα του χρόνου.
Τα χρώματα που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης, κυρίως λάδια, τονίζουν τις μορφές των όγκων που δημιουργούν τις υπερκατασκευές αλλά και τα κήτη των καραβιών του, χωρίς όμως να παραλλάσουν την πραγματική τους εικόνα αλλά και την προσωπική διαθλαστική γραφή τους η οποία μέσα από το πρίσμα που δημιουργεί η ίδια η δομή των έργων, αποσυμβολίζει την εικόνα και την μεταγράφει στο νοητικό επίπεδο σε μια εικαστική συνέχεια.
Μέσα στον εικαστικό ορίζοντα των καραβιών του Γιώργου Σταυρακάκη, πολλές φορές γίνεται εμφανής η σχέση τους, με τις άλλες δύο μορφές της τέχνης με τις οποίες ο τραγουδοποιός, έχει ασχοληθεί, με την ποίηση αλλά και την μουσική.
Στην μουσική του Γιώργου, υπάρχει μέσα το συναίσθημα της αναζήτησης και του ταξιδιού, υπάρχει η αναμονή για μια αλλαγή αλλά και η επίγνωση ότι τίποτα δεν είναι σταθερό.
Η εικαστική απόδοση της μουσικής του γραφής, δίνει στα καράβια του το στοιχείο της περιπέτειας αλλά και της αναζήτησης μέσα στον χώρο και τον χρόνο.
Εκεί εισχωρεί η ποιητική θωριά του καλλιτέχνη η οποία πλάθει τις μορφές σε ένα ενιαίο αδιάσπαστο σύνολο και τις βάζει στο φάσμα του ονειρικού.
Η θάλασσα είναι το μέσον για το ταξίδι, το μέσον που σου δίνει την απόλυτη ελευθερία κινήσεων, την απειρία των επιλογών για αυτό το ταξίδι αυτή που ελευθερώνει τα όνειρα και τα κάνει ελπίδες.
Το ταξίδι ίσως έχει την μεγαλύτερη σημασία ακόμα και από τον ίδιο τον προορισμό και για να γίνει χρειάζεται ένα μέσο και σε αυτό το ταξίδι, το μέσο είναι το καράβι, αυτό που με την πλώρη του θα σκίσει τα συμβολικά κύματα της ζωής και θα σε ταξιδέψει σε μέρη που ίσως ποτέ δεν είχες σκεφτεί να πας.
Ο νόστος, η επιστροφή στην πατρίδα, εκεί που όλοι ανήκουμε. Για ποια πατρίδα τελικά μας μιλάει ο Γιώργος Σταυρακάκης; Μήπως για την πατρίδα των ονείρων μας; Για την πατρίδα που όλοι οι άνθρωποι αναζητούμε μέσα μας;
Τα καράβια του Γιώργου Σταυρακάκης όπως και να το δεις από αυτό το υλικό έχουν κτιστεί και σε αυτή την πατρίδα μπορούν να σε πάνε.
Η έκθεση θα γίνει στην Δημοτική Πινακοθήκη Μυκόνου, στην αίθουσα Συριώτη και θα διαρκέσει από τις 1 έως της 10 Αυγούστου.
Οι φωτογραφίες των έργων είναι του Γιάννη Καρνεσιώτη
