Η ζωή μιας γυναίκας που πέρασε από την ανέμελη παιδική ηλικία στη φρίκη των στρατοπέδων του Άουσβιτς, εκεί που έχασε ολόκληρη την οικογένειά της αλλά η ίδια επέζησε, μέχρι το γεγονός ότι κατάφερε να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και να αφιερωθεί σε έναν σκοπό, γίνεται από σήμερα γνωστή στη Θεσσαλονίκη. Την ιστορία της ζωής της, αφηγείται η ίδια η πρωταγωνίστρια, η Σιμόν Βέιλ (Simone Veil), σε μία συνέντευξη έξι ωρών, που προβάλλεται στο Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, σε ένα περιβάλλον που συνοδεύεται από μία συγκινητική εικαστική εγκατάσταση αφιερωμένη στο πρόσωπό της.
«Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου προβάλαμε μια ταινία για τη ζωή της Σιμόν Βέιλ. Συνειδητοποιήσαμε ότι συνέπιπτε με την επέτειο των 80 ετών από την έναρξη της εξόντωσης των Εβραίων στην Ελλάδα και θεωρήσαμε ενδιαφέρον να δείξουμε στο ελληνικό κοινό αυτή τη μαρτυρία διαρκείας έξι ωρών, υποτιτλισμένη στα ελληνικά, στην οποία αναφέρεται αρκετές φορές σε Έλληνες που συνάντησε στο Άουσβιτς», δήλωσε ο Σύμβουλος Συνεργασίας και Μορφωτικής δράσης της Γαλλικής Πρεσβείας Nicolas Eybalin στα εγκαίνια της έκθεσης.
Όπως υπογράμμισε στην ομιλία του ο κ. Eybalin, τη μαραθώνια συνέντευξη, η Σιμόν Βέιλ, την παραχώρησε το 2006, αφού είχε πια βγει από την ενεργό πολιτική και όταν πια καταλάβαινε ότι πλησιάζει το τέλος της, θέτοντας ως μοναδική προϋπόθεση, να μεταδοθεί μετά το θάνατό της.
«Ήταν η πρώτη πρόεδρος του άμεσα εκλεγμένου κοινοβουλίου το 1973, επομένως ήταν η πρώτη πρόεδρος του πραγματικού κοινοβουλίου, καθώς ήταν μία από τις τρεις γυναίκες προέδρους που είχαμε μέχρι σήμερα και για αυτόν τον λόγο είναι ένα μεγάλο έμβλημα της δημοκρατίας για εμάς», είπε απο την πλευρά του ο Διευθυντής των Γραφείων Συνδέσμου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην ΕΕ, ΗΒ και ΗΠΑ, Stephen Clark, που βρέθηκε στην εκδήλωση. Συμπλήρωσε ακόμη ότι μία από τις μεγάλες αποστολές της στη ζωή, ήταν να βεβαιωθεί ότι δεν θα ξεχαστεί ποτέ το Ολοκαύτωμα.
«Η Σιμόν Βέιλ ήταν ηρωίδα, όχι για αυτά που πέρασε, αλλά γι' αυτά που ξεπέρασε. Δηλαδή μια γυναίκα η οποία επέζησε του Ολοκαυτώματος και τελικά κατάλαβε τόσο καλά το βάθος του φαινομένου που αφιέρωσε τη ζωή της για να το ξεπεράσουμε», είπε από την πλευρά του ο επικεφαλής του Γραφείου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα Κώστας Τσουτσοπλίδης. «Μπήκε στην πολιτική και έκανε ουσιαστικά πράγματα για την ισότητα, για την παιδεία και τελικά -καθόλου τυχαία, αξιώθηκε να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και κατάφερε με αυτό να ενσαρκώσει τις αξίες της Ενωμένης Ευρώπης. Αντί να συνεχίσει να θρέφει το μίσος ή την εκδίκηση, υπηρέτησε την αδελφοσύνη των λαών και ειδικά το να ξεπεράσουμε το μίσος το οποίο οδήγησε και αυτήν σε νεαρή ηλικία να βιώσει το Ολοκαύτωμα», συμπλήρωσε.
Ένα πολύ ιδιαίτερο πρόσωπο για την Ευρώπη και έναν πραγματικά πολύ ξεχωριστό άνθρωπο, χαρακτήρισε τη Σιμόν Βέιλ ο αντιπρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης Λάζαρος Σεφιχά, τονίζοντας ότι δεν είναι τυχαίο που την ονομάσανε «η συνείδηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Δεν ξέρω πόσο την επηρέασαν στην εξέλιξή της τα όσα πέρασε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης του Άουσβιτς Μπιργκενάου, το γεγονός ότι έχασε τη μητέρα, τον πατέρα και τον αδερφό της, πάντως ήταν πραγματικά μία ηρωίδα αφού ξεπέρασε τα τραύματά της και μάλιστα ήταν αυτή η οποία προσπάθησε να προωθήσει την συνεργασία των ευρωπαϊκών κρατών και των ευρωπαϊκών λαών και κυρίως της Γερμανίας και αυτό κατά τη γνώμη μου την κάνει πολύ γενναιόδωρη», δήλωσε ο κ. Σεφιχά.
Από το σύνολο των 6.000.000 Εβραίων της Ευρώπης που εξοντώθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα, τα 1.500.000 ήταν παιδιά. Από τη Θεσσαλονίκη εκτοπίστηκαν στο Άουσβιτς και το Μπέργκεν Μπέλσεν περισσότερα από 12.000 παιδιά ηλικίας κάτω των 18 ετών. Η έρευνα για την εύρεση όλων των ονομάτων των Εβραιόπουλων της Θεσσαλονίκης που χάθηκαν στο Ολοκαύτωμα-Shoah είναι το αντικείμενο των βιβλίων της Στέλλα Σάλεμ Τα Χαμένα Παιδιά της Θεσσαλονίκης - Παιδιά Σχολικής Ηλικίας και του βιβλίου Salonica's Lost Children για παιδιά έως 5 ετών, το οποίο αξιοποίησε η σκηνοθέτιδα Γιολάντα Μακροπούλου στην εικαστική εγκατάσταση που δημιούργησε. «Ξανατύπωσα κάποιες φωτογραφίες και έφτιαξα ένα άλμπουμ από οικογένειες οι οποίες ξεκληρίστηκαν και από τις οποίες έμεινε ένα ή κανένα μέλος ζωντανό. Τύπωσα επίσης και κάποια κομμάτια φιλμ για να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι υπήρξαν, υπήρχε πραγματικό αποδεικτικό ότι ήταν εκεί», δήλωσε η κ. Μακροπούλου.
Άλλωσε, σε μέρος της εξάωρης συνέντευξης ακούγεται και η ίδια η Σιμόν Βέιλ να λέει: «Όποτε σκέφτομαι το Άουσβιτς και το Μπίρκεναου, όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά, ένα πράγμα είναι στ' αλήθεια φρικτό και αυτό είναι ο θάνατος των παιδιών. Δεν αντέχεται. Είναι αβάσταχτο, να σκέφτεσαι αυτά τα παιδιά... να σκέφτεσαι παιδιά που έχουν χωριστεί από τη μητέρα τους και έχουν φτάσει έτσι, μικρούλια ή στην αγκαλιά μιας παιδαγωγού, να πάνε στον θάλαμο αερίων. Είναι ανυπόφορο, ανυπόφορο. Ναι, καμιά φορά... Όταν βλέπεις όλες αυτές τις φωτογραφίες των παιδιών - και είναι πολλές. Και τις βλέπουμε όλες πολύ συχνά. Τώρα όλος ο κόσμος είναι γεμάτος φωτογραφίες, δεν τις εμφανίζουμε καν πια. Τις προβάλλουμε ψηφιακά, τις φυλάμε στο τηλέφωνό μας. Τότε όμως, όταν βγάζαμε φωτογραφίες, ήταν πολύ συχνά για τις γιορτές. Τα παιδιά λοιπόν φοράνε τα κυριακάτικα ρούχα τους, περιποιημένα...και είναι τρομακτικό. Όμορφα παιδικά χαμόγελα... Στο μουσείο του Mechelen (πόλη του Βελγίου) υπάρχουν πολλές τέτοιες, και είναι τρομερό... Βρήκαν οικογενειακές φωτογραφίες. Και εκεί βλέπουμε τις εξαφανίσεις, διαδοχικά. Μα είναι ανυπόφορο. Γι' αυτό, όταν σκεφτόμαστε τα παιδιά, λέμε: «Πόσο μίσος πια, για να φτάσει κάποιος να σκοτώσει και να πάει να αρπάξει ένα μωρό.»
Η έκθεση θα παραμείνει στο Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έως τα μέσα Μαΐου.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
