Τα παραμύθια του Σαββάτου

γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Παραμύθια μαγικά, σαν τον παλιό καιρό των γιαγιάδων, των παππούδων, των τρανών αφηγητάδων.  Παραμύθια για την αγάπη, τη ζωή, τα όνειρα και τα …ακατόρθωτα. Ιστορίες, πάλι, σύγχρονες, που αναλύουν τα δύσκολα, τα υπερβολικά, τα σημεία των καιρών. Ιστορίες που νικούν το κάτοπτρο του χρόνου, που καθρεφτίζουν μυαλό και ψυχή και που φτάνουν ίσαμε εκεί που η Ιστορία παίρνει σάρκα και οστά!

Χωρίς καλές ιστορίες και παραμύθια η ζωή μας θα ήταν μονότονη, άνοστη και βαρετή. Ας μην ξεχνάμε την μαγεία και την κάθαρση που φέρνει πάντα ένα τέλος, ειδικά όταν όλοι ζουν καλά κι εμείς ακόμα καλύτερα!

Θωμάς Q.Bit, Βαγγέλης Ηλιόπουλος, ταξιδιώτης στο κάτοπτρο του χρόνου, εικ: Θανάσης Κατσίλλης, εκδ. Πατάκης

« Η διαδρομή της ζωής μας τέμνεται με τα διαδρομές των ζωών των άλλων ανθρώπων και από αυτούς διαλέγουμε κάποιους που μας ταιριάζουν και γινόμαστε φίλοι. Και προχωράμε. Και προχωράμε. Και προχωρούν κι αυτοί στις δικές τους διαδρομές. Και η φιλία κάνει μαγικά τις διαδρομές μας να τέμνονται ξανά και ξανά. Για πόσο; Κανείς δεν ξέρει. Για όσο…»

Ένα συναρπαστικό νεανικό, ιστορικό, κοινωνικό μυθιστόρημα. Γραμμένο από  τον συγγραφέα Βαγγέλη Ηλιόπουλο που με αυτήν τη συγκεκριμένη του γραφή, αποδεικνύει πως μπορεί να γράψει εξίσου μοναδικά για μικρά παιδιά, για  έφηβους , για νέους αλλά και για όλους εμάς που πια δεν είμαστε στα χρόνια της πρώτης μας νιότης. Μια ιστορία μυθοπλασίας που αντλεί το θέμα της από τη σύγχρονη «μάστιγα»  της εποχής, την υπερβολική χρήση ηλεκτρονικών συσκευών και παιχνιδιών που με μοναδικό τρόπο μπλέκεται το χθες με το σήμερα. Πτυχές ιστορίας που κάνουν τον κάθε νέο να αναρωτηθεί, να συλλογιστεί, να ψάξει και να καταλάβει τι ακριβώς σημαίνει «πόλεμος», νεκρός, τραυματίας, σκοτώνω, στρατιώτης, κι όλες αυτές τις λέξεις που με τόσο ευκολία χρησιμοποιεί στα παιχνίδια του …καμαρώνοντας, ο Θωμάς,  και όλα τα νέα παιδιά πια. Για τις νίκες  και τα νούμερα των «σκοτωμένων» ή διαμελισμένων ηρώων του κάθε αιματηρού και βιαίου παιχνιδιού τους!

Βιβλίο έκπληξη με απίστευτη πλοκή, θέμα, ροή και υπόθεση. Καθηλωτική αρκετές φορές. Πανέξυπνη χρήση όρων και περασμάτων στην  ιστορία. Μια παρέα, μια ιδέα, ήρωες που μπλέκονται  στο χρόνο με μέλη οικογενειών, με μαρτυρίες  και γεγονότα  που σημάδεψαν ολόκληρες γενιές,   τρυφερές ηλικίες τότε και προχωρημένες σήμερα.

Μυθιστόρημα καταλυτικό που δίνει με αριστουργηματικό τρόπο τις επιπτώσεις της πολύωρης χρήσης ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Πολλοί οι σημερινοί Θωμάδες του χακαρίσματος και παιχνιδιών διαδικτύου , λίγοι καταφέρνουν να ξεφύγουν από τη συνήθεια, την ένταση και τα προβλήματα που γεννιούνται πια εξαιτίας των ηλεκτρονικών συσκευών και της ασύστολης χρήσης τους, στους νέους. Χρηστές που ζουν μια εικονική πραγματικότητα που δεν έχει καμιά σχέση με την αληθινή ζωή. Το « Παίζω μόνος μου» η ομάδα παιχνιδιού που ανήκει από ένα σημείο και μετά ο Θωμάς ο Qbit θα μπορούσε να  ονομάζεται « Μπες στην θέση του άλλου». Αναδρομή στην ιστορία, σκέψεις  και τρίξιμο μυαλού και συνείδησης για τη  ευκολία του …«πολέμου».

Βιβλίο που συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους, ιδιαίτερα σε εφήβους. Χωρισμένο σε κεφάλαια που εκτός της πλοκή τους περιέχουν και μικρές παραγράφους κατασταλαγμάτων ψυχής . Υπέροχη σύνδεση με το αριστουργηματικό βιβλίο του Βίκτωρος Ουγκώ, οι Άθλοι. Πέρα από πληροφορίες και αναφορές αναπιάνεται  επίσης μια εποχή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας σε ένα χωριό της Προπονήσου, το Κλωνάρι.

Μια περιπέτεια σύγχρονη, επιστημονικής φαντασίας ίσως, σενάριο ένας καλοδουλεμένου ηλεκτρονικού παιχνιδιού ή ταινίας που πραγματικά συναρπάζει με τον τρόπο που είναι γραμμένο. Απνευστί δια διαβάστηκε κι από μένα και από τον έφηβο γιο μου, ο οποίος παράτησε κι εκείνος για λίγο ό, τι είχε σχέση με ηλεκτρονικά για να δει… τη συνέχεια! Κι η εκτίμηση του έργου χωράει σε μια νεανική φράση « Πολύ προχώ…»

Θρίαμβος για τη σημερινή εποχή, να καταφέρει ένα βιβλίο, ένας συγγραφέας ς να κερδίσει γράφοντας για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια…. «τα ηλεκτρονικά παιχνίδια».

Ίσως το ταξίδι στο χρόνο να αποτελεί ένα μυστήριο και μια ίντριγκα που πάντα θα εμπνέει όλους μας αλλά σε τούτο το βιβλίο υπάρχει κι ένα άλλο θέμα δύσκολο  σε τέτοιες  τρυφερές και « παράξενες » ηλικίες. Είναι το θέμα και η διάσταση του θανάτου, της απώλειας, της σύγχυσης που επικρατεί σε όσους πια ασχολούνται με πολεμικά παιχνίδια στο διαδίκτυο ή αλλού και με την γραφή του ο Βαγγέλης, κτύπα κόκκινο καμπανάκι σε μυαλό και ψυχή.

Το βιβλίο θίγει ένα σωρό άλλα  θέματα. Νεανικές οργανώσεις, φιλίες, μυστικά οικογενειών, αλήθειες και ψέματα, φιλία, έρωτας, αγάπη. Αναζήτηση του ίδιου του του εαυτού κάνει ο Θωμάς, έλεγχος αντοχών και ορίων. Αυτοεκτίμηση λοιπόν, αυτοέλεγχος και αναζήτηση ψυχής και ευτυχίας!

Ταξίδι στο χρόνο, στο χωροχρόνο, στον μέλλον, στο παρελθόν, στις εικόνες τις υπαρκτές, τις εικονικές και τις άλλες που όλοι έχουμε δημιουργήσει με τις δικές μας αλήθειες.

Θα μπορούσα να γράψω σελίδες ακόμα για τούτο το βιβλίο που πραγματικά με συνεπήρε. Προτιμώ το δικό μου ταξίδι μέσα από το Κλωνάρι, το Παρίσι του 1900 και τον ηλεκτρονικό κόσμο κλίνει με ένα από τα σπουδαία αποσπάσματα των …πλάγιων γραμμών  :

« Μπλέκει το πραγματικό με το φανταστικό και που να βρεθεί η αλήθεια. Μόνος του ο νους φτάνει να  την ανακαλύψει; Όχι. Σίγουρα όχι. Γιατί ο νους μπερδεύεται και χρειάζεται και μια άλλη νοημοσύνη. Αυτή της ψυχής , που ξέρει να ξεχωρίζει, χωρίς να μπορεί τίποτα να την ξεγελάσει. Η δική της αλήθεια δεν μπορεί να παραποιηθεί … »

Περισσότερα για την υπόθεση του βιβλίου εδώ: http://www.patakis.gr/viewshop...

Για παιδιά και νέους από 9 χρόνων…. για όλους μας!

 Η κλέφτρα των Ονείρων, Μαρία Παπαγιάννη, εικ: Alessandra Toni, εκ.  Πατάκης

Ένα βιβλίο μικρό που χωρεί σε κάθε τσέπη κι έχει μέσα του ένα πολύτιμο θησαυρό. Τρεις ιστορίες μαγικές, τρία παραμύθια του ονείρου, της αγάπης, της ευτυχίας. Όπως εκείνο τον παλιό καιρό που τα παραμύθια μάγευαν κ ί ήθελες  συνέχεια να τα ακούς, έτσι και τούτες εδώ οι ιστορίες  της Μαρίας Παπαγιάννη. Βάλσαμο στην ψύχη, έρωτας με την πρώτη ματιά στο όμορφο, στο καλό , στο μαγικό γράψιμο. Γραμμένα σαν να ΄ναι εκείνα τα παλιά τα λαϊκά τα παραμύθια της γιαγιάς και των σπουδαίων αφηγητάδων . Γεμάτα με στοιχεία των καλών παραμυθιών, αιώνια πάλη του καλού με το κακό. Γεμάτα μάγισσες, δράκους, στοιχειά, γίγαντες, Μοίρες που γράφουν το ριζικό που θες να αλλάξει κάπου, κάπως. Επανάληψη του μαγικού αριθμού 3 και ταξίδια με προσπάθεια υπερηρώων . Δρόμοι στρωμένοι με δυσκολίες αλλά που πάντα ο ήρωας  με εκείνον τον βοηθό του, τον από μηχανής θεό και τα  μαγικά  του στοιχεία, καταφέρνει να φτάσει στον προορισμό του.

Πόσα θέματα δεν κρύβουν τούτες οι σελίδες. Πόση αλήθεια και σοφία αλλοτινή για αγάπες και όρους παντοτινούς.

 Γράφει στο πρώτο παραμύθι της η Μαρία Παπαγιάννη για την ψυχή της μάνας που χαρίζει τα όνειρα της στην κακιά μάγισσα μόνο και μόνο για να έχει ένα παιδί. Κι ο νιος σαν μεγαλώνει δείχνει την αντρειοσύνη του, το πείσμα, την επιμονή, την δική του αγάπη , την τόλμη των νιάτων του, αψηφώντας κινδύνους και εμπόδια προκείμενου να φέρει πίσω την ευτυχία , τα όνειρα της μάνας. Θα περάσει δοκιμασίες  και απογοητεύσεις. Θα παρασυρθεί και θα ξεχάσει τα λόγια τα σοφά, τις συμβουλές. Πρέπει ο ίδιος να πάθει για να μάθει ώσπου θα τον αλλάξουν πάλι τα σημάδια της αγάπης.

Στο δεύτερο παραμύθι, «Ο Δράκος που άρπαξε την αγάπη» αρχίζει με τις Μοίρες που χαρίζουν τα δώρα τους στις τρεις θυγατέρες. Τρεις οι μοίρες, τρία και τα καλά ή κακά που ορίζουν για καθεμιά. Η πρώτη θα ‘ναι λογική κι εργατική, η δεύτερη θα ΄ταν όμορφη, νοικοκυρά κι υπομονετική. Η τρίτη, η μικρότερη θα χει την τρέλα του ανέμου και τα πόδια στη θάλασσα και τα μυαλά στ΄ αστέρια. Κι οι τρεις θα λαβώνονταν από την αγάπη. Μα το σημάδι της μικρότερης της Αριάδνης θα ΄ναι το μαγικό σημείο που θα σώσει ζωές, ψυχές και όνειρα. Εκείνη θα γίνει το παλληκάρι που θα τα βάλει με τη μάγισσα, τις Μοίρες, τον Δράκο. Ένα σωρό δοκιμασίες, μαγικές θα περάσει, θα κουραστεί, θα παλέψει με τα ίδια της τα νύχια, να επιβιώσει, να προχωρήσει, να μην σταματήσει πουθενά,  ώσπου να βρει την νύχτα χωρίς αστέρια και φεγγάρι. Ώσπου η ρίζα με ανθρώπινη λαλιά θα  περπατήσει  κι ώσπου να ανθίσει το κόκκινο τριαντάφυλλο στο στήθος της. Και τότε όλα τα μάγια θα λυθούν και θα ‘ρθει το μαγεμένο παλληκάρι να τη σώσει, θα ΄ρθει η αληθινή αγάπη και  η κάθαρση κι η αγωνία θα εξατμιστεί.

Στο τρίτο παραμύθι «Το ελιξίριο της ευτυχίας » υπάρχει ένας πατέρας αυτή τη φορά με τρεις γιούς που τους ζητά να του φέρουν το ελιξίριο της ευτυχίας μεσα σε να χρόνο. Μια μαγική καρυδιά της αυλής θα παίξει το δικό της ρόλο στο παραμύθι και οι τρεις διαφορετικοί γιοι θα ξεκινήσουν το ταξίδι της αναζήτησης…

Ο πρώτος θα βρεθεί στη χώρα της Αμπελουρίας… Θα προσπαθήσει  να κερδίσει το ελιξίριο χωρίς πολύ κόπο μα ένα ταπεινός βοηθός μάγειρα θα τον σώσει από τον θυμό του βασιλιά. Θα ταξιδέψει μέσα από τα αρώματα και τις γεύσεις των φαγητών και θα βρει το δικό του νόημα της ζωής….Ο δεύτερος γιος βρήκε τη δική του ευτυχία στη θάλασσα και τα λιμάνια του κόσμου κι ο τρίτος ο μικρότερος με τρία καρύδια στην τσέπη του ξεκίνησε τη δική του αναζήτηση βοηθώντας μια φτωχή γυναίκα που θα του πει που και πως θα φτάσει στον προορισμό του. Συμβουλές, παραινέσεις, δοκιμασίες  και πάλι. Θα συναντήσει μια πανέμορφη νεράιδα , θα τα βάλει  με γίγαντα, και θα πάρει το πολυπόθητο μπουκαλάκι με μια σταγόνα από το μαγικό φίλτρο της ευτυχίας. Μαζί του κι η κοπέλα που αγάπησε πολύ….

Τρία παραμύθια γεμάτα αγάπη και ομορφιά για τη ζωή. Γραμμένα με γλώσσα πλούσια, γεμάτα εικόνες ,χρώμα και φαντασία αστέρευτη. Ψάξτε τα, βρείτε τα , διαβάστε τα, όσοι δεν τα ξέρετε ήδη, πείτε τα  στα μικρότερα παιδιά. Αφήστε τα να νοιώσουν την  μαγεία των καλών ιστοριών, τη μαγεία της φαντασίας , το κακό να νικιέται  από το καλό.Τη δύναμη της αγάπης να φτάνει πέρα και από τον ουρανό, το θυμό να καταλαγιάζει με την λαχτάρα για ζωή. Την ορμή των νιάτων, την πορεία και το δρόμο του καθενός που τον ορίζουν οι Μοίρες και η δική του θέληση και μπόρεση.

Μαγεία, αλήθεια, φαντασία και λίγο ψέμα, η καλύτερη συνταγή των παραμυθιών!

Για όλα τα παιδιά και σε όσους αγαπούν τις καλές ιστορίες και παραμύθια!

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

http://zhtunteanagnostes.blogs...