Τα Παραμύθια του Σαββάτου

  γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*
 

Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και κανένας δεν γνωρίζει τι κρύβει ο άλλος μέσα στην ψυχή του. Ιστορίες που σε κάνουν να σκεφτείς, να ακουμπήσεις τα πιο βαθιά σου συναισθήματα. Να νοιώσεις την έντονη λύπη, την χαρά, την αγάπη. Να πάρεις  και να δώσεις απλόχερα το περίσσευμα  του εαυτού σου, της δύναμης που κρύβεις, της προσφοράς που πάντα οδηγεί σε φωτεινά μονοπάτια.

Φάνης ο Φαρσέρ, Τζένη Κουτσοδημητροπούλου, εικ: Βασίλης Γρίβας, εκδ Μεταίχμιο

Ένα μικρό αγόρι, ο Φάνης, ο ταραξίας και φαρσέρ της τάξης. Ένα παιδί που αγαπούσε τόσο πολύ τις σκανταλιές που έφτασε να μην ξεχωρίζει πότε περνούσε τα όρια και αντί για γέλια προκαλούσε κλάματα και θυμό στους φίλους και συμμαθητές του. Οι δασκάλες του, πάλι, τον έβαζαν όλο και συχνότερα τιμωρία. Εκείνος όμως πείσμωνε και δεν καταλάβαινε πως το είχε παρακάνει. Ώσπου ήρθε και η μέρα που επιθυμούσε όσο τίποτε άλλο, η μέρα των γενεθλίων του. Καλεσμένοι στο σπίτι του όλη η τάξη και οι ετοιμασίες πολλές. Μόνο που συνέβη κάτι που δεν περίμενε και τον έκανε να νοιώσει για πρώτη φορά στη ζωή του πως όλα τα πράγματα έχουν όρια και κάθε νόμισμα δύο όψεις…

Πάντα υπάρχει ένας τύπος σαν τον Φάνη μέσα σε μια τάξη. Στις μικρές - μεγάλες κοινωνίες των παιδιών συναντά κανείς όλους τους χαρακτήρες και θέματα που απασχολούν ακόμα και μεγάλους. Ο Φάνης είναι ένα κομμάτι σχολικής ζωής  που κάποιοι ανέχονται και κάποιοι δεν μπορούν  να τον έχουν φίλο. Είναι η χαρά της τάξης ίσαμε που θα ακουμπήσει ευαίσθητες χορδές  και θα ξεπεράσει τα επιτρεπτά όρια.

Ολοκαίνουργιο το βιβλίο της Τζένης Κουτσοδημητροπούλου. Άκρως διδακτικό κι αληθινό. Δεύτερες σκέψεις και προσεκτικές κινήσεις απέναντι σε φίλους, αγαπημένους και ανθρώπους που δεν μπορούν να αντέξουν την υπερβολή. Τι συμβαίνει λοιπόν όταν  υπερβούμε τα όρια; Απόρριψη, θυμός, στεναχώρια και φυσικά …τιμωρίες. Αξίζει όμως; Διακινδυνεύεις φιλίες, σχέσεις και καταστρέφεις στιγμές. Μόνο σαν πάθεις ακριβώς την ίδια λαχτάρα ή έκπληξη, αν νοιώσεις την ήττα και την απόρριψη θα καταλάβεις την σημασία της υπερβολής.

Καλογραμμένη ιστορία, γεμάτη συναισθήματα, καθημερινές σχολικές «τρέλες», αλήθειες και αξίες. Που και πότε πρέπει να σταματάς την πλάκα, την κουβέντα, το πείραγμα γενικώς είναι κάτι που μαθαίνεται, που βιώνεται, που πονάει ή ανακουφίζει αναλόγως θέματος και αντοχών. Η αξία όμως της φιλίας μετριέται και στα δύσκολα και στα παραπάνω απ΄  όσα μπορεί κάποιος να αντέξει. Για μαθήματα ζωής γράφει η Τζένη, για ξεχωριστές προσωπικότητες, για ανοχές και αντοχές, για φάρσες και όρια.

Με εικόνες  που ταιριάζουν απίστευτα στο Φάνη και τη ζωή του από τον Βασίλη Γρίβα που συμπληρώνουν μια ιστορία τόσο απαραίτητη σε σχολικές βιβλιοθήκες και όχι μόνο.

Για παιδιά από έξι χρονών …

Τα κόκκινα ξυλοπόδαρα, Eric Puybaret, εκδ. Αίσωπος

Νεραλία την λέγαν την πόλη που ήταν χτισμένη πάνω στο νερό. Και για να την «περπατήσεις» έπρεπε να έχεις ξυλοπόδαρα. Μόνο που ο Λεοπόλδος δεν ήθελε να περπατά  με τους άλλους αλλά ψηλότερα, όλο και ψηλότερα παρέα με την μοναξιά και την αλαζονεία του. Κι ήταν τα δικά του ξυλοπόδαρα τα πιο ψηλά και τα πιο γερά και κατακόκκινα. Κι η μόνη του φίλη ήταν μια κίσσα που δεν χρειαζόταν να μιλάνε και πολύ. Όλα τα λέγανε με τα μάτια. Κι έφτασε η μέρα που η Νεραλία θα γιόρταζε την Μεγάλη Γιορτή του Χειμώνα.  Η πόλη όλη σε αναβρασμό από τις ετοιμασίες. Όμως κάποια πράγματα δεν μπορούσαν να τα κάνουν τα παιδιά, ούτε οι έμποροι, ήταν ψηλά για τα δικά τους ξυλοπόδαρα. Του φώναζαν  του Λεοπόλδου  να τους βοηθήσει αλλά εκείνος δεν άκουγε κανέναν. Τόσο ψηλά πώς να φτάσουν οι φωνές… Κι έμεινε ολομόναχος τη Νύχτα της μεγάλης γιορτής, μέχρι  κι η Κίσσα κατέβηκε στην Πλατεία των Λιμνών να έχει περισσότερη παρέα…Και τότε συνέβη εκείνο το κάτι που κανένας δεν σταμάτησε ποτέ να συζητά και να θυμάται για την Νεραλία για τα επόμενα εβδομήντα χρόνια τουλάχιστον. Ο Λεοπόλδος νοιώθοντας την μεγάλη μοναξιά για πρώτη του φορά κατέβασε το κεφάλι πιο κοντά στην Πόλη και παρατήρησε και άκουσε… Άκουσε τα παράπονα, τις επιθυμίες, τη λύπη των ανθρώπων  και κατάλαβε κι άλλαξε  τη ζωή που ζούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή.  Κι έγιναν όλοι οι κάτοικοι της πόλης χαρούμενοι ξαφνικά κι ο Λεοπόλδος μπήκε  στις καρδιές τους στο πιο ψηλό σημείο….

Ένα αλληγορικό παραμύθι γεμάτο αλήθειες και «ψηλούς» στόχους που δεν έχουν κάποιες φορές το σωστό υπόβαθρο και ύψος. Να κοιτάς ψηλά λένε πολλοί όμως πότε πότε να χαμηλώνεις τα μάτια και να κοιτάς και να  αφουγκράζεσαι τους άλλους. Η χαρά βρίσκεται στο μοίρασμα, στους φίλους, στην προσφορά. Ο εγωισμός φέρνει μόνο μοναξιά και η υπεροψία λύπη. Διδακτική η ιστορία του Λεοπόλδου. Γεμάτη συναισθήματα θετικά και αρνητικά. Γεμάτη αγάπη για τον συνάνθρωπο και σιγανές φωνές που υψώνονται και γίνονται δυνατές μόνο  σαν ο άλλος μπορεί και θέλει να  τις ακούσει. Τι σημασία έχει η κορυφή αν είσαι μόνος και κανένας δεν είναι δίπλα σου να απολαύσει την ομορφιά, αν υπάρχει; Τι σημασία έχει να κερδίζεις τις πρωτιές, να ξεχωρίζεις, σαν σταματήσεις να είσαι άνθρωπος; Μια ιστορία λοιπόν που εξυμνεί αρετές και αξίες . Μια ιστορία πλημμυρισμένη με χρώμα και φαντασία που σου γεμίζει την ψυχή σαν έρθει η κάθαρση στο τέλος της.

Ο Eric Puybaret μετά τον Φεγγαροσκεπαστή που αγάπησαν χιλιάδες παιδιά και …οι γονείς τους γράφει την ιστορία της καλοσύνης, της προσφοράς με τα κατακόκκινα ξυλοπόδαρα του Λεοπόλδου. Η εικονογράφηση μαγική, σχεδόν ονειρική. Ένα παραμύθι γεμάτο ομορφιά  σε εικόνα και κείμενο που θα σας γοητεύσει.

Να το ψάξετε, να το διαβάσετε, να αφεθείτε στην μαγεία των εικόνων του! Να ονειρευτείτε και να ταξιδέψετε πολύ ψηλά και ας μη φοράτε ξυλοπόδαρα…

Για παιδιά από 4 μέχρι 104 χρονών

Ένα ποτάμι μέσα μου, Μαρία Ρουσάκη, εικ :Σοφία Γαλή, εκδ. Πατάκη

Όλοι έχουμε ένα ποτάμι μέσα μας. Φουσκώνει, τρέχει, αλλάζει, ηρεμεί, ακουμπά χαρές και λύπες και κάποιες φορές ξεχειλίζει, ξεσπά ή και στερεύει…Κι ο Γιάννης έχει ένα τέτοιο ποτάμι, μόνο που το κρατά κρυφό σαν πολύτιμο φυλακτό. Ότι κι αν του συμβεί, προσέχει να μην φανεί ούτε σταγόνα από το διάφανο νερό του. Ώσπου μια μέρα χάνει το σκυλί του, τον Δία, και τότε δεν μπορεί να συγκρατήσει με τίποτα την ορμή του ποταμιού. Χείμαρρος έγινε κα παρέσυρε τα πάντα ίσαμε που καταλάγιασε και σχεδόν έγινε ξεροπόταμος. Κι ήθελε πολύ δουλειά να  γεμίσει και πάλι το ποτάμι το μοναχό. Δεν έχασε το δρόμο του, σιγά αλλά σταθερά ανασκουμπωνόταν  μέχρι  που μια μέρα ο Δίας επέστρεψε. Κι άλλαξε η ροή του ποταμιού κι ο όγκος του, πάλι φούσκωσε μόνο που τούτη τη φορά ήταν από χαρά κι αγάπη περισσή!

Συγκινητική, τρυφερή, αληθινή η ιστορία της Μαρίας Ρουσάκη. Με συναισθήματα που κτυπάνε κόκκινο  και που φοβούνται ίσως να εκδηλωθούν. Υπάρχουν όμως στιγμές που κανένας δεν μπορεί να κουμαντάρει την λύπη, την οργή, τον πόνο κι από την άλλη μεριά την ανείπωτη χαρά, την αγάπη και την ευτυχία που τον πλημμυρίζει. Όλα τούτα είναι γραμμένα με τρόπο μαγικό και αρκετά διαφορετικό. Γεμάτο παρομοιώσεις, μεταφορές και… Αγάπη μπόλικη που συγκρατιέται ή δεν ξέρει πως να τη μοιραστεί κάποιος. Αγάπη για ένα κατοικίδιο, αγάπη ανέφελη κι αγνή για κάποιον που χάνεις και δεν ξέρεις πως να το χειριστείς. Έκφραση θα ΄ταν η πιο ταιριαστή λέξη και η μεγάλη αλήθεια τούτης της ιστορίας. Έκφρασης που κρύβεται και σαν τύχει της κατάλληλης στιγμής γίνεται ολοφάνερη, σαρωτική και διάφανη.

Συναισθήματα λοιπόν έντονα πολύ και συμπεριφορές φανερές ή κρυφές. Χαρακτήρες ανθρώπων με εξάρσεις και ανάγκη ή αφορμή ξεσπάσματος. Υπέροχο κείμενο που σίγουρα θα διαβάσετε πολλές φορές κι εσείς και τα παιδιά σας…Υπέροχη και η εικονογράφηση της ιστορίας από την Σοφία Γαλή.

Για μικρά και μεγάλα παιδιά

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

https://zhtunteanagnostes.blog...