Οι άνδρες δεν κλαίνε …στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ο συγκεκριμένος Νιλ της ιστορίας μας είναι ένα μικρό χαρούμενο αγόρι που κάτι τον απασχολεί πολύ τον τελευταίο καιρό. Μεγάλωνε κι ανησυχούσε γιατί τώρα πια θα έπρεπε να συμπεριφέρεται σαν άνδρας. Ποια είναι όμως η διαφορά από το αγόρι και τι έπρεπε να κάνει για αυτό; Πως ξεχωρίζεις τα «ανδρικά»πράγματα και μήπως το σχολείο βοηθάει σ΄αυτό; Στο συναίσθημα, στα πρακτικά; Κι άρχισε να θύματα όλα όσα είχε ακούσει κατά καιρούς.

Όπως τον παππού του, που έλεγε πως άντρα τον είχε κάνει η θητεία στο στρατό…

Παρατηρούσε τους μεγαλύτερους άνδρες πως συμπεριφέρονταν στο δρόμο, στο σπίτι, στα βιβλία με εικόνες, στην τηλεόραση,  και προσπάθησε να τους αντιγράψει…

Την πρώτη του εμφάνιση, σαν άνδρας, αποφάσισε να την κάνει στο σχολείο. Κατηφόρισε τον δρόμο ανάποδα, με ταχύτητα στο ποδήλατο, χωρίς κράνος. Το έπαιξε σκληρός, κορόιδεψε άλλα παιδιά, έριξε στο πάτωμα κάποια άλλα, ΕΠΑΙΞΕ ξύλο και ένιωσε …χάλια! 

Πήγε τότε στο γιατρό του σχολείου. 

Μετά την εξέταση ο γιατρός είπε πως σωματικά ήταν υγιέστατος αλλά συναισθηματικά κάτι δεν πήγαινε καλά. Και τότε ο Νιλ έβαλε τα κλάματα…

Η συνέχεια; Θα την διαβάστε…

Κι ίσως συνειδητοποιήσατε όλο αυτό που κατά βάθος όλοι ξέρουμε αλλά κάποια φορά δεν δίνομε σημασία,  σε τούτη την ιστορία μας ταρακουνάει. Είτε γιατί έτσι μας μεγάλωσαν, είτε από λάθος αντίληψη ή κοινωνικο-περιβαλλοντικούς παράγοντες χωρίζουμε τα συναισθήματα σε ανδρικά και γυναικεία. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και  τα παιχνίδια, τα χρώματα, τις συμπεριφορές, τις αντοχές κι ένα σωρό άλλα πράγματα, δημιουργώντας λαθεμένα πρότυπα και βαθιές συναισθηματικές καταστάσεις που μπορεί και να παγιωθούν. 

Οι εποχές έχουν αλλάξει και μάλλον καλυτερέψει στις ιδέες, τις αντιλήψεις, τις απόψεις και τις συμβουλές για γυναικεία ή ανδρικά θέματα. Οι διαχωρισμοί καλό είναι να γίνονται, αν γίνονται πολύ προσεκτικά γιατί πρωτίστως μας ενδιαφέρει πια η ειλικρίνεια, η αποδοχή, η συναισθηματική υγεία όλων των ανθρώπων και ιδιαιτέρως των παιδιών που συχνά και γονείς και  δάσκαλοι μπορεί να τους βάζουν ετικέτες. 

Ένα αστείο, τρυφερό, αληθινό και πολύ επίκαιρο βιβλίο για όλα τα παιδιά αλλά και για γονείς που οφείλουν να προσέχουν συμπεριφορές και λόγια.

Τα πρότυπα και τα στερεότυπα έχουν αλλάξει. 

Τα παιδιά μάς μιμούνται σε ότι και αν λέμε ή κάνουμε. Αυτό ας το λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη μας και να προσέχουμε τι και πως συμπεριφερόμαστε.

Ένα παιδί πρέπει να παίξει όλα τα παιχνίδια, να ανακατέψει  όλα τα χρώματα, να υποδυθεί κάθε ρόλο για να τον καταλάβει. 

Και επιτέλους κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτου ηλικίας ή φύλου μπορεί και πρέπει όταν στεναχωρηθεί να κλάψει. Η καταπίεση των συναισθημάτων δεν δηλώνει ούτε την δύναμη, ούτε την αντροσύνη, ούτε «ανωτερότητα».

Να το ψάξετε το βιβλίο, να το διαβάστε μαζί με το παιδί σας και να μην το αφήστε ποτέ να νιώσει ενοχές αν κάνει κάτι που δεν συμφωνεί με τα λαθεμένα, κάποιες φορές, στερεότυπα και πρότυπα. 

*Οι άνδρες «δεν» κλαίνε, Τζόαν Τουρού, μετάφραση Mάρω Ταυρή, εκδ. Μεταίχμιο 

Δείτε εδώ ένα απόσπασμα: https://www.metaixmio.gr/el/products/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B5