Όταν η πανδημία υποχρέωσε τη Νέα Υόρκη να μπει σε καθεστώς lockdown, ο David Byrne για να αντιμετωπίσει την κόπωση της απομόνωσης άρχισε να ζωγραφίζει. Τους προηγούμενους επτά μήνες δημιούργησε 100 σχέδια με μελάνι, 50 εκ των οποίων συγκεντρώθηκαν στη σειρά «Dingbats (διακοσμητικά τυπογραφικά στοιχεία)» και τα οποία πωλούνται διαδικτυακά από την γκαλερί Pace Gallery που τον αντιπροσωπεύει. Για τη δραστηριότητά του αυτή, μίλησε προσφάτως στο ARTnews, μέσω Zoom από το διαμέρισμά του στο Μανχάταν.
Ξεκαθάρισε ότι τα «Dingbats» ξεκίνησαν ως παραγγελία. «Προέκυψαν ως τρόπος έκφρασης, κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Σε αυτά υπάρχει χιούμορ, αλλά υπάρχουν επίσης και πολλά συναισθήματα στα οποία έχει μπει λουκέτο. Συναισθήματα που προς ώρας δεν τα έχεις βάλει σε λόγια» είπε ο μουσικός.
Σε ερώτηση για τον σουρεαλισμό των εικόνων διευκρίνισε ότι «αρκετά από τα σχέδια έχουν πρόσωπα και σώματα, με γκροτέσκο πολλές φορές τρόπο, αλλά ελπίζω ότι είναι με αστείο τρόπο γκροτέσκος. Μπορώ μόνον να κάνω υπόθεση ότι ένας λόγος που εστίασα σε αυτό προέρχεται από το ότι σήμερα είμαστε μερικώς φυλακισμένοι από τα σώματά μας. Η ασθένεια -η πανδημία- έχει περιορίσει τα σώματά μας, έχει περιορίσει τις κινήσεις μας, περιορίσει την αλληλεπίδρασή μας με άλλους, περιορίσει τις κοινωνικές επαφές μας. Τα σώματά μας αποκαλύφθηκαν ως σημαντικά για εμάς, κομμάτι αυτού που είμαστε. Έχουμε την τάση να σκεφτόμαστε "ω, όχι, η ζωή είναι στο μυαλό, εκεί διαμένουμε". Αλλά δεν μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε τα δύο. Αυτό γίνεται εμφανές αυτή την περίοδο».
Σχολιάζοντας το σκίτσο «Μια Ισορροπημένη Ζωή» -μια φιγούρα που ισορροπεί οικιακά αντικείμενα στο κεφάλι της- είπε: «Προσπαθούμε, όλη την ώρα, να κρατάμε όλα αυτά τα πράγματα και να μη σκοντάψουμε. Το σκίτσο έχει να κάνει με το να αποτρέψουμε να πέσουν στο έδαφος και γίνουν κομμάτια οι ζωές μας, τα πράγματά μας, τα διάφορα μικροαντικείμενά μας».
Για το σκίτσο «Εφοδιαστική Αλυσίδα» γέλασε, λέγοντας «α, ναι, το τραίνο που είναι φτιαγμένο από λαχανικά». «Στο διάστημα της πανδημίας, αποκτήσαμε σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό συνείδηση των πραγμάτων στα οποία βασιζόμαστε... Καράβια και λιμάνια και αεροπλάνα, αποθήκες - αν κάποιο από αυτά σταματήσει τότε δεν μπορούμε να έχουμε κάποια πράγματα. Ευτυχώς τα περισσότερα λαχανικά και οπωροκηπευτικά ακόμη διατίθενται για εμάς, αν και σκέφτομαι όλες αυτές τις εξάρσεις της νόσου στη βιομηχανία συσκευασίας κρέατος. Στον μικρόκοσμό μου, έχω φίλους που προσπάθησαν να αποκτήσουν ποδήλατο και δεν μπορούσαν ή, είχαν ένα παλιό ποδήλατο και ήθελαν να το επισκευάσουν αλλά το κατάστημα ποδηλάτων δεν μπορούσε να φέρει τα ανταλλακτικά. Αυτά είναι τα μικρά πράγματα που ξεχνάς, και τα οποία αποκαλύπτονται. Ξεχνάς τους ανθρώπους που ενέχονται σε όλα αυτά» είπε.
