Την Τετάρτη 2 Νοεμβρίου παρουσιάστηκε στο κινηματοθέατρο «Αστόρια» το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το Μεγάλο μας τσίρκο», από την Ερασιτεχνική θεατρική ομάδα «Δρώντες επί σκηνής» ύστερα από πρόσκληση της Επιτροπής Ειρήνης Ηρακλείου (Ε.Ε.Δ.Υ.Ε). Με την παράσταση αυτή έκλεισε ο πρώτος κύκλος παραστάσεων που από τη μέση του καλοκαιριού και εξής περιελάμβανε τους εξής σταθμούς: Αρκαλοχώρι, Θραψανό, Αγία Βαρβάρα, Αρχάνες, Βιάννος, Άγιος Νικόλαος, Ρέθυμνο, Μοίρες, Καστέλι Ηράκλειο ( Κηποθέατρο), Ηράκλειο ( Αστόρια).
Σε σχετική ανακοίνωση της η θεατρική ομάδα αναφέρει :
Όταν πριν από δύο περίπου χρόνια ξεκινούσαμε μια ολιγομελής ομάδα τα μαθήματα Θεάτρου που πρόσφερε ο Δήμος Μινώα στο πλαίσιο του Προγράμματος «Δια Βίου Μάθηση», κανείς από εμάς δεν φανταζόταν ότι θα ανέβαινε στην σκηνή ως ηθοποιός, πολύ περισσότερο δεν φανταζόταν την εξέλιξη και αποδοχή που θα είχε η –ουσιαστικά- πρώτη προσπάθειά μας να ανεβάσουμε ένα ολοκληρωμένο θεατρικό έργο.. Η επιλογή μας μάλιστα να ανεβάσουμε ένα εμβληματικό έργο του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου και ταυτόχρονα φορτωμένο με τόσες μνήμες και φορτισμένο για την ιστορία που κουβαλούσε, «Το Μεγάλο μας Τσίρκο», δείχνει όχι τόσο την έπαρση του θράσους ( αλίμονο..) όσο την άγνοια κινδύνου που χαρακτηρίζει τους αδαείς, ή έστω τους λιγότερο μυημένους στα μυστικά μιας τέχνης, εν προκειμένω του θεάτρου.
Δεν θα μιλήσουμε για την παράσταση, τους συντελεστές της, τα χαρακτηριστικά της, τα προτερήματα ή τα ελαττώματά της –εξάλλου αυτό είναι έργο των θεατών-κριτών και όχι των κρινομένων, στους οποίους ανήκουμε οι υπογράφοντες. Θα μας επιτρέψετε όμως να επισημάνουμε κάποιες άλλες διαστάσεις της παράστασης αυτής, όπως τις βιώσαμε εμείς μέσα από τα παρασκήνια.
Ήταν εντυπωσιακή και βαθύτατα συγκινητική και -σε κάποιες παραστάσεις - σχεδόν μυσταγωγική η προσήλωση με την οποία οι θεατές παρακολουθούσαν την παράσταση. Ποικίλα ήταν τα κίνητρα των ανθρώπων που αποφάσισαν να έρθουν να δουν την παράσταση μιας άγνωστης και πρωτοεμφανιζόμενης ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας από την ενδοχώρα. Άλλοι ήρθαν από περιέργεια, γιατί άκουσαν να γίνεται συζήτηση για αυτήν. Άλλοι από υποχρέωση για κάποιους φίλους ή γνωστούς που λάμβαναν μέρος. Άλλοι, γιατί είχαν την τύχη να δουν την πρώτη παράσταση στη διάρκεια της δικτατορίας , από νοσταλγία να θυμηθούν την νιότη τους και να ανασύρουν από το σεντούκι της μνήμης τους την αίσθηση της λυτρωτικής κάθαρσης που δίνει η απόλαυση μιας καλής θεατρικής παράστασης που συνιστά ταυτόχρονα και μια πράξη αντίστασης.
Όποιο όμως κι αν ήταν το κίνητρό τους -εμείς νιώθαμε ότι- στην πορεία συνεπαίρνονταν από την παράσταση, παρακολουθούσαν με μεγάλη προσοχή ένα έργο απαιτητικό και μεγάλο σε διάρκεια, συμμετείχαν όπου χρειαζόταν και με τον τρόπο που χρειαζόταν, συγκινούνταν και συν-αισθάνονταν. Αυτό προφανώς δεν έχει να κάνει με τις υποκριτικές ικανότητες των επί σκηνής, όσο φιλότιμες και έντιμες και αν ήταν, ή έστω δεν έχει να κάνει μόνο με αυτές. Η βασική αιτία ήταν το εκτόπισμα του έργου και η ποιότητα του λόγου του Καμπανέλλη.
Αυτό κατά την γνώμη μας σημαίνει ότι το κοινό ( οι θεατές) - σε αντίθεση με την κυρίαρχη και εν πολλοίς εντέχνως προβαλλόμενη αντίληψη ότι ‘ ο κόσμος σήμερα θέλει το εύπεπτο, το εύκολο , δεν έχει κριτήριο, αρέσκεται στο εφήμερο και επιφανειακό κτλ’ , - αναζητά την ποιότητα, ρουφά σαν διψασμένη γη την πραγματική τέχνη, εκείνη που συνταιριάζει θαυμαστά μορφή και περιεχόμενο και τα προσφέρει στην κοινωνία η οποία με την σειρά της απολαμβάνοντάς την γίνεται καλύτερη.
Πέρα από την γενική αυτή διαπίστωση, υπάρχει και μια άλλη , πιο συγκεκριμένη. Το Μεγάλο μας Τσίρκο είναι ένα έργο βαθύτατα πολιτικό και με την στενή και με την ευρεία έννοια του όρου. Για τους υπογράφοντες η επιλογή αυτού του έργου και η συμμετοχή σε αυτό ήταν μια πολιτική πράξη, απάντηση στη μιζέρια που βιώνουμε και στην πολυεπίπεδη κρίση , οικονομική πρωτίστως αλλά και κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική που συνθλίβει την κοινωνία μας. Βαθιά μας πεποίθηση είναι πως ο πολιτισμός είναι η τελευταία απαντοχή που έχουμε ως κοινωνία για να αντιμετωπίσουμε την κρίση. Το κοινό μας έκαμε να αισθανθούμε πως αποδέχτηκε την «πρόκληση» και έκαμε μια πολιτική πράξη . Το ευχαριστούμε από καρδιάς γι αυτό.
Μια δεύτερη παράμετρος-εξίσου σημαντική - που πρέπει να επισημανθεί σε σχέση με αυτήν την παράσταση είναι ο καθολοκληρίαν ερασιτεχνικός και εθελοντικός της χαρακτήρας. Με εξαίρεση την σκηνοθέτη, η καθαυτό θεατρική ομάδα αποτελείται από ανθρώπους που δεν είχαν ως τώρα σχέση με το θέατρο και δεν έχουν κάνει σχετικές σπουδές. Σε μια τέτοια ομάδα και με δεδομένες τις δύσκολες αντικειμενικές και κυρίως οικονομικές συνθήκες όλοι εργαστήκαμε εθελοντικά, προσφέροντας ο καθένας ό,τι μπορούσε. Η εθελούσια προσφορά είναι το περίσσευμα καρδίας του καθενός μας. Τίποτα λιγότερο αλλά και τίποτα περισσότερο. Επειδή όμως οι λέξεις δεν είναι πάντα αθώες και κάθε εποχή τις φορτίζει με διαφορετικό τρόπο , νιώθουμε την ανάγκη να δηλώσουμε πως εμείς αντιλαμβανόμαστε τον εθελοντισμό όπως περιγράφηκε παραπάνω και όχι όπως προβάλλεται σήμερα , ως το άλλοθι πίσω από το οποίο κρύβεται συχνά η εκμετάλλευση της εργασίας ή η αδυναμία (;) φορέων , θεσμών και παραγόντων να χρηματοδοτήσουν, ως οφείλουν, την πολιτιστική δημιουργία.
Νίκος Ταμπακάκης ( Ρωμιός)
Μαρία Χαραλαμπάκη ( Ο Ξεριζωμός)
