Της Ελένης Μπετεινάκη *
Σήμερα είναι μια μέρα ξεχωριστή… Γιορτάζουν οι πιο δυνατοί κι αγαπημένοι άνθρωποι! Είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία που από το 1992 θεσπίστηκε και τηρείται παγκόσμια από τα Ηνωμένα Έθνη. Κάθε χρόνο στις 3 Δεκεμβρίου.
Ένα μικρό αφιέρωμα από τα « Παραμύθια του Σαββάτου» ανάμεσα στα δεκάδες παιδικά βιβλία που κυκλοφορούν.
Για να ευαισθητοποιηθούμε, για να αναφερθούμε έστω για λίγο στους ανθρώπους μας, στους διπλανούς μας, στην διαφορετικότητά της ζωής….
Φένια, η αγαπημένη των ήχων, Γιώτα Κ. Αλεξάνδρου,εικ: Έφη Λαδά, εκδ. Πατάκη
Η Φένια με τα κόκκινα μαλλιά. Μια ηρωίδα της ζωής, ίσως της κάθε μέρας ή της διπλανής πόρτας. Ένα πρότυπο ηρεμίας, αισιοδοξίας, χαράς και δύναμης της ψυχής. Ένα κορίτσι πανέμορφο, σπάνιο, η αδελφή του Άλκη. Έχει κάτι όμως που δεν έχουν τα άλλα κορίτσια. Βλέπει μόνο με τα μάτια της ψυχής και της φαντασίας. Κι αυτό την κάνει να αναγνωρίζει πιο εύκολα από όλους τους άλλους, τους ήχους. Κι είναι το άσπρο της ραβδί σαν μαγικό μιας νεράιδας, κι είναι ο δρόμος της ανοιχτός σαν δεν προσπαθούν κάποιοι στο σχολείο να το « παίξουν» νταήδες και έξυπνοι. Τότε ένα δικό της μικρό κατρακύλισμα, από μια τρικλοποδιά είναι η αφορμή να μάθουν όλοι πως είναι να ζει κανείς χωρίς χρώματα αληθινά, μόνο με αφή, ήχους, ακοή και …ψυχή!
Ένα πολύ τρυφερό βιβλίο της Γιώτας Αλεξάνδρου. Μια ιστορία που σε κάνει να σκεφτείς, που συγκινεί, που σου αναθεωρεί τα δεδομένα. Μια ιστορία για όλες τις Φένιες τούτου του κόσμου που είχαν την ατυχία να μην βλέπουν. Μια ιστορία για όλα τα παιδιά του κόσμου που γεννήθηκαν έχοντας …τα πάντα. Μια ιστορία για τον σχολικό εκφοβισμό, όπως πολύ ακούμε να λένε τούτη τη φράση τα τελευταία χρόνια, για την διαφορετικότητα και για το θράσος ή την έλλειψη σεβασμού στους ανθρώπους γύρω μας, κι ιδιαίτερα στους πιο αδύναμους. Μια ιστορία για τους δασκάλους που ξέρουν να «τιμωρούν» όχι με τα λόγια ή με το « ραβδί» αλλά με …το παιχνίδι!
Μια ιστορία γεμάτη φως κι ας έχει τόσο σκοτάδι. Μια ιστορία με την υπογραφή δύο σπουδαίων δημιουργών. Της Γιώτας Αλεξάνδρου που την έγραψε και της Έφης Λαδάπου την εικονογράφησε. Κι έγινε το σκοτάδι φως για τα δικά μας μάτια με τις μοναδικές εικόνες που έφτιαξε η Έφη. Κι εδώ είναι ακόμα πιο δύσκολα τα λόγια. Ότι και αν πει κάποιος και για τις δύο τους ίσως να της αδικήσει. Το βιβλίο είναι σαν ποίημα που θες να ανατρέχεις συχνά για να παίρνεις τη ζωή και τα δώρα της …στα σοβαρά.
Τρεις φορές την διαβάσαμε τούτη την ιστορία στο σχολείο. Κι ύστερα κλείσαμε τα ματιά και παίξαμε τυφλόμυγα και προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με τις άλλες μας αισθήσεις. Κι ήταν δύσκολο πολύ. Κι έμπαιναν εμπόδια συνέχεια και κοντέψαμε να κτυπήσουμε, στ αλήθεια. Και μάθαμε να γράφουμε το όνομά μας με την μέθοδο braille των τυφλών. Η Φένια δεν έγινε μόνο η αγαπημένη των ήχων της Γιώτας Αλεξάνδρου και της Έφης Λαδά, έγινε και η δική μας αγαπημένη. Κι είπαμε να προσέχουμε τα μάτια μας περισσότερο και να μην κοροϊδεύουμε ποτέ κάποιον για το σώμα του ή επειδή είναι διαφορετικός από μας!
Για παιδιά από 5 χρονών.
https://zhtunteanagnostes.blog...
Ο Τρεχαλητής και η Τίποτα, Κατερίνα Παπαγαρυφάλλου, εικ: Θέντα Μιμηλάκη, εκδ. Μεταίχμιο.
“Ένα ζευγάρι ρόδες πιο μεγάλες από του ποδηλάτου, πιο μικρές από τη ρόδα του λούνα παρκ”* .Είναι οι Ρόδες του Τρεχαλητή που το όνομα τούτο υπάρχει μόνο στα όνειρα του μικρού αγοριού. Τα όνειρα που σε φτάνουν ίσαμε εκεί που δεν μπορεί η ζωή, η αλήθεια , οι συγκυρίες. Τα όνειρα που είναι πολύχρωμα, πολύβουα και …λαχανιαστά. Στο σχολείο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Στα μαθήματα ο Τρεχαλητής « τρέχει» πρώτος από όλους. Στο διάλλειμα όμως μένει στην τάξη και τους κοιτά όλους από το παράθυρο. Είναι μόνος και τελευταίος…πάντα! Ένα μικρό κορίτσι πάλι, που ενώ θα μπορούσε να έχει τα πάντα δεν έχει Τίποτα κι έτσι τη φωνάζουν όλοι. Φόβος, έλλειψη αυτοπεποίθησης , μοναξιά, φτώχεια. Ζωγραφίζει όμως την ομορφιά στα τετράδια της εκεί που το χρώμα της δίνει δύναμη και όνειρα ατέλειωτα. Κι έρχεται μια στιγμή που τα δυο παιδιά συναντιούνται, τολμούν και προχωρούν μαζί στη ζωή, στα χαμόγελα, στο αύριο… Ο καθένας δίνει αυτό που έχει στον άλλο, αυτό που αγαπά και μπορεί. Κι ο άλλος το δέχεται και προχωρά ακόμα πιο πέρα… Αρχίζει τότε ο ήλιος να λάμπει πιο δυνατά, η ζωή να κυλάει σαν δροσερό νερό και η καθημερινότητα να έχει αξία περισσή. Οι « ρόδες» συνάντησαν τα « αδύναμα» πόδια και γίνανε ένα… Τα χαμογέλα όλων ακουμπήσανε τα όνειρά τους…
Συγκίνηση, πάλι, αξίες μοναδικές που γίνονται βιβλίο. Ιστορία γραμμένη από την Κατερίνα Παπαγαρυφάλλου για όλα εκείνα τα αδύναμα παιδιά που θέλουν, προσπαθούν αλλά χρειάζονται μια μικρή βοήθεια για να ανοίξουν πιο πολύ τα φτερά τους. Θέμα του βιβλίου η αναπηρία και η έλλειψη αυτοπεποίθησης. Τα συναισθήματα παιδιών που δοκιμάζονται και ανθούν μόνο στα όνειρα. Οι σχέσεις ανθρώπων που μεγαλουργούν. Οι δυσκολίες της καθημερινότητας και της προσαρμογής στην κοινωνία των αρτιμελών και συχνά αδιάφορων ανθρώπων. Η δύναμη ψυχής και το δικαίωμα στο όνειρο και την ίδια τη ζωή. Από την άλλη η χαμηλή αυτοπεποίθηση, η αδυναμία διεκδίκησης των αυτονόητων βάζουν ταμπέλες σε πολλά παιδιά που κανείς δεν τα προσέχει, κανένας δεν ασχολείται μαζί τους σε τέτοιο βαθμό που να χάνουν τελείως την ταυτότητά τους.
Λέξεις δυνατές, Τρεχαλητής και Τίποτα. Λέξεις που ταράσουν τα ήσυχα νερά των …υγειών ανθρώπων. Λέξεις που αντιπροσωπεύουν άτομα με ιδιαιτερότητες αλλά που καταφέρνουν να νικήσουν αδυναμίες, προβλήματα και να γευτούν τη ζωή με ένα τρόπο ζηλευτό. Ύμνος στη φιλία, την αγάπη και τα όνειρα το βιβλίο. Όλα μπορούν να συμβούν σαν συναντηθούν δυο άνθρωποι με κοινές ιδές, πιστεύω, βιώματα και όνειρά.
Διαχείριση δυσκολιών, επιθυμίες που εκπληρώνονται, περιθώρια που καταργούνται και γίνονται κέντρα ζωής και δύναμης. Καθημερινότητα που δυσκολεύεται ακόμα περισσότερο σαν συνοδεύεται από κοροϊδία, αμηχανία, φόβο και έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας. Η προσέγγιση της Κατερίνα σε τόσο ιδιαίτερα και συχνά « διπλανά » μας προβλήματα, εξαιρετική.
Δυο λέξεις που δύσκολα ξεχνάς και που κρύβουν μέσα τους όλο το νόημα της ζωής… Τα δυο Τ που ενώνονται και θα γίνουν το Π του Ποτέ ξανά μοναξιά. Πότε ξανά κοροϊδία. Ποτέ ξανά περιθωριοποίηση. Ποτέ ξανά στεναχώρια.
Η εικονογράφηση του βιβλίου είναι από την Θέντα Μιμηλάκη. Ζωντανά χρώματα, σχήματα και δυνατές εικόνες που αποτυπώνονται σε ένα εξαιρετικό βιβλίο και …μνήμη!
Να το ψάξετε όσοι πιστεύετε στα όνειρα, στους ανθρώπους, στη δύναμη τους, στο μαζί, το πάντα και το αύριο. Στα παράξενα της ζωής , τα ασύλληπτα που η φτώχεια θεωρείται ελάττωμα, η μοναξιά δημιουργεί περιθώρια και η αγάπη ενώνει και λάμπει σαν ήλιος!
Για παιδιά από 4 χρονών και μεγάλους που αγαπούν τις έξυπνες και σπουδαίες ιστορίες!
Η Βιολέτα κι ο Ιππότης, Αργυρώ Πιπίνη,εικ: Έφη και Κρίνα Λαδά, εκδ. Μεταίχμιο
Ναι, για μια ακόμη φορά πιστεύουμε στα Παραμύθια. Στα Παραμύθια που λένε πάντα την αλήθεια κι όσο πιο πολύ το νοιώθεις αυτό, τόσο πιο μεγάλα θαύματα μπορούν να συμβούν.
Το πέρασμα από τούτο τον κόσμο για κάθε ζωντανό το λέμε ζωή. Κι είναι γραμμένο λένε του καθενός το μετερίζι και η πορεία του. Σε άλλους η ζωή χαρίζει απλόχερα τα δώρα της, σε άλλους, όχι. Κάποιοι αφήνουν ένα μικρό σχεδόν ασήμαντο στίγμα, σαν να μην πέρασαν ποτέ από τη γη. Κάποιοι άλλοι γεμίζουν τον κόσμο με την παρουσία και την προσωπικότητά τους. Η Βιολέτα είναι ένα κορίτσι που της χαρίστηκαν τρεις ζωές. Καμιά από τις δύο πρώτες δεν ήταν τόσο «σημαντική » ή ιδιαίτερη όσο η Τρίτη φορά που έζησε κι ας γεννήθηκε χωρίς το φως της. Στο μέρος που μεγάλωσε πέρα από το χρόνο και το όνειρο οι άνθρωποι πίστευαν πως το να είσαι τυφλός είναι χάρισμα σπουδαίο! Για αυτό την είχαν πάντα μαζί τους και της έμαθαν τις χαρές της ζωής , αφήνοντας την να ακουμπά τα πάντα, να νοιώθει , να δοκιμάζει και να γνωρίζει τον κόσμο και την… ψυχή της!
Σαν μεγάλωσε έγινε μάστορας σπουδαίος των υλικών στο μαγείρεμα τους κι ό, τι έφτιαχνε ήταν θαυμαστό και αψεγάδιαστο. Κάτι της έλλειπε όμως, κάτι την έκανε να μην νοιώθει την ευτυχία και την ολοκλήρωση. Ώσπου μια μέρα ήρθε στον τόπο της ένας ιππότης, χωρίς πανοπλία, όπλα και άλογο αλλά κουβαλώντας ξύλινες κουτάλες και κατσαρόλες… Και συνέβη ένα από εκείνα τα θαύματα που δεν έχουν όλοι οι ζωντανοί την τύχη να ζήσουν… Ένα θαύμα και πιο λαμπρό ακόμα κι από το φως, το φως του ήλιου. Ο Ρακμάν και η Βιολέτα έζησαν το θαύμα της αγάπης, σε ένα παραμύθι μοναδικό, γραμμένο από την Αργυρώ Πιπίνη.
Ένα παραμύθι που ακουμπά όλα τα όνειρα, εκείνα που δεν τα βλέπεις, αλλά τα νοιώθεις, τα γεύεσαι και τα χαϊδεύεις απαλά να μην χαθούν ποτέ.
Ένα παραμύθι από εκείνα τα πολύ μαγικά που οι δοκιμασίες του είναι αυτά που δεν σου δίνει η ζωή από την αρχή σαν σταθεί λίγο άτυχη μαζί σου. Ή μήπως το να στερηθείς μια φυσιολογική λειτουργία του οργανισμού σου δίνει περισσότερη δύναμη να μεγαλουργήσεις, να δημιουργήσεις και να νοιώσεις όλα εκείνα που με μάτια ανοιχτά ίσως και να μην έβλεπες ποτέ;
Η Βιολέτα ή κάθε Βιολέτα είναι η ζωή που δεν λυγίζει στα δύσκολα, που μαθαίνει να μοιράζεται και να ακουμπά παντού με τις αισθήσεις της και μόνο. Της ζωής που ξέρει να περιμένει, να νοιώθει, να μην απελπίζεται και να μην χαλιέται σε συναισθήματα λύπησης , μοναξιάς και απομόνωσης. Ποίημα ο έρωτας, φως που νικάει το σκοτάδι της ψυχής και του κόσμου. Μυρωδιά και γεύση μελωμένου κάστανου, καραμελένιας τούρτας και σιροπιού κανέλας. Άρωμα από τα αγριολούλουδα και φως λάμψης που αστράφτει και ξαναδίνει ζωή σε μάτια που για χρόνια ήταν ερμητικά κλειστά. Δύναμη αγάπης που καταλύει κάθε εμπόδιο. Τύχη να συναντηθούν δυο άνθρωποι που θα μένουν για πάντα μαζί σαν ένας και για όλη τους τη ζωή. Που θα μοιράσουν σε πολλούς περισσότερους το δώρο της αγάπης τους…
Έρωτας το θέμα του παραμυθιού, θάρρος τόλμη , προσμονή και φως. Όλα πασπαλισμένα με κατάλευκη ζάχαρη άχνη της Φαντασίας , της Ονειροχώρας. Γεμάτη εικόνες όλη η αφήγηση και ανεπανάληπτες για μια ακόμα φορά οι μορφές από την Έφη Λαδά. Με τα χρώματα του ονείρου δημιουργεί πρόσωπα που μένουν στη μνήμη, ζωντανά, ανεξίτηλα και μοναδικά!
Αργυρώ και Έφη σας ευχαριστούμε πολύ και για τούτο το ταξίδι και το δώρο!
Για όλους είναι το βιβλίο μικρούς και μεγάλους για όλους εμάς που αγαπάμε, σεβόμαστε και πιστεύουμε πως ακόμα γράφονται όμορφα παραμύθια που ξέρουν μοναδικά να κρύβουν τις αλήθειες της ζωής !
Φίλοι; Φως - Φανάρι! Αλεξοπούλου-Πετράκη Φραντζέσκα Εικον: Τζαμπούρα Μαρία, εκδ. Παπαδόπουλος
Τι βάσανο για την Ισμήνη να ξυπνάει πρωί-πρωί! Όμως, η διαδρομή με το σχολικό κρύβει απίθανες εκπλήξεις, όταν δυο μουτράκια κολλούν στα τζάμια και χαιρετούν το ένα το άλλο. Μπορεί αυτή η φιλία να κρατηθεί, ακόμα και μετά από ένα σιωπηρό ...μυστικό; Φως Φανάρι!
Γούτου Γούπατου, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εκι: Νκόλας Ανδρικόπουλος, εκδ. Παπαδόπουλος
Γούτου Γουπατού, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εκδ. Παπαδόπουλος( εικονογράφηση : Νικόλας Ανδρικόπουλος)
Ήταν γνωστός με το όνομα Ταπόης, κανείς δεν τον φώναζε Μανώλη, μόνο η γριά μάνα του. Έφταιγε ίσως που ήταν λίγο διαφορετικός , η δεξιά του μεριά ήταν …κάπως αλλόκοτη και τα δάκτυλά του δεξιού χεριού όταν σε έσφιγγαν έμοιαζαν σαν τα πλοκάμια του χταποδιού... Και από αυτό του βγήκε τ΄ όνομα. Μιλούσε και λίγο παράξενα.
«Πότε τει Γούτου Γουπατού, μαμ ….πάει» πάει να πει : Πότε να΄ρθει του Χριστού,τ΄Αι-Βασιλιού να φάμε… Τα παιδιά τον έπαιρναν μαζί τους σαν λέγανε τα κάλαντα , να τα φυλάει από το εχθρικό έδαφος της επάνω γειτονιάς, όπως λέγανε, γιατί φοβόντουσαν τον πετροπόλεμο. Ο Μήτρος ο Τσηλότατος ήταν ο αρχηγός της γειτονιάς και τον φοβόντουσαν όλοι και ας ήταν μόνο δεκαεφτά χρονών. Κι όταν επιτέθηκε με τη συμμορία του στα μικρά παιδιά που έλεγαν τα κάλαντα την παραμονή της πρωτοχρονιάς για λίγες πενταροδεκάρες, ο Ταπόης παγίδευσε με την πελώρια παλάμη του τον λαιμό του Μήτρου και θα΄ ταν η τελευταία στιγμή του « μικρού » αρχηγού αν κάποιος δεν φώναζε στον Μανώλη πως κάτι έπαθε η μάνα του μόνο και μόνο για να τον ελευθερώσει…. Έτσι ο καινούργιος χρόνος είχε κάνει το καλύτερο ποδαρικό…
https://zhtunteanagnostes.blog...
Το αυγό, Εύα Βακιρτζή, εικ : Νικόλας Ανδρικόπουλος,εκδ. Πατάκης
Πώς να καταφέρεις να πλησιάσεις ένα παιδί που είναι λίγο ...διαφορετικό από τα άλλα; Που δεν είναι άρρωστο, δεν χρειάζεται κάποιο φάρμακο για να γίνει καλά αλλά λέξεις μαγικές , όπως αγάπη, σεβασμός, κατανόηση για να μπορέσει να συμπεριφερθεί κάποιες στιγμές όπως όλοι οι άλλοι. Λέξεις που γνωρίζουν καλά και χρησιμοποιούν σωστά , η μαμά, ο μπαμπάς, η κ. Ελβίρα, η δασκάλα και η μικρή Ανννα , άνθρωποι που αγαπούν και δέχονται τον μικρό Βίκτωρα. Ένα παιδί που νοιώθει, ακούει, ζει ανάμεσα μας αλλά την ίδια στιγμή κλείνεται στον εαυτό του σαν να βρίσκεται μέσα σε ένα μεγάλο αυγό που το τσόφλι του δεν μπορεί να το σπάσει ούτε το πιο δυνατό τρυπάνι. Κι όμως εκείνες οι λέξεις κάποιες φορές κάνουν χαραμάδες στο χοντρό τσόφλι και ο κόσμος ανοίγεται με άλλα χρώματα και σκέψεις και εικόνες στον μικρό μας ήρωα που η ζωή τον θέλει ισάξιο μέλος της αλλά κι εμάς δίπλα του να τον βοηθάμε για το καλύτερο . Η ζωή ενός παιδιού με αυτισμό, δεν είναι εύκολη , ούτε για το ίδιο αλλά ούτε και για τους οικείους του. Χρειάζεται γνώση, αγάπη, πολύ προσπάθεια και πολύ υπομονή και κατανόηση .
Ιστορίες που απευθύνονται σε γονείς , δασκάλους και ανθρώπους που συναναστρέφονται πολύ με παιδιά οι σημερινές χωρίς το … ζήσαμε εμείς καλά κι εσείς καλύτερα …αλλά ιστορίες για να ζούμε στον κόσμο τον πραγματικό , να βοηθάμε, να αγαπάμε και να κατανοούμε τις ιδιαιτερότητες και τον κόσμο των παιδιών μας.
Λυμμένα κορδόνια, Ιωάννα Φαββάτα, εικ: Θένατ Μιμηλάκη, εκδ Πατάκης
Η Σοφία θέλει οπωσδήποτε τα καινούρια της παπούτσια να έχουν κορδόνια. Την ημέρα που θα τα φορέσει ξεκινά το δικό της μαγικό ταξίδι στο δάσος.
Πού θα την οδηγήσει άραγε η συνάντησή της με έναν σκύλο, έναν λύκο και δύο αρκούδες;
Ο Θωμάς, Λίτσα Ψαραύτη, εικ: Ελίζα Βαβούρη, εκδ. Ψυχογιός
Ο Θωμάς δεν είναι ένα κανονικό παιδί. Είναι ένα παιδί πιο …πάνω κι από τα κανονικά παιδιά. Τι κι αν σε ηλικία μόλις 6 μηνών διαγνώστηκε πως είχε μια νοητική υστέρηση; Ο πόνος, η πίκρα, τα γιατί, το κλείσιμο στο σπίτι και στον εαυτό της η μητέρα του, γρήγορα αποδείχτηκαν πω ς ήταν λάθος. Εκείνη και η δική της μητέρα κατάλαβαν ευτυχώς πολύ γρήγορα πως η ζωή είναι για όλους όμορφη αρκεί να μην ακλουθούσαν και επηρεάζονταν από τους «μορφασμούς» και τις ταμπέλες των άλλων. Να μάθουμε να ζούμε όλοι μας, με ένα πρόβλημα, να το αποδεχόμαστε, να το ξεπερνάμε, να βρίσκουμε την καλύτερη λύση και ας φαντάζει αδύνατη. Ο Θωμάς ήταν ένα ευτυχισμένο παιδί, στο δικό του κόσμο. Κι όμως είχε ανάγκη όπως όλοι μας από αγάπη, κατανόηση, προσπάθεια, πίστη. Πήγε σχολείο, έμαθε να γράφει, έμαθε να μετρά όπως του επέτρεπε η δική του μνήμη. Εισέπραττε την αγάπη της μητέρας του και προσπαθούσε να τα καταφέρει. Ίσαμε εκείνη τη στιγμή που μια μπάλα ήταν η αιτία να αλλάξει τη ζωή του. Το κατρακύλισμα της σε μια κατηφόρα και το τρέξιμο του Θωμά να την πιάσει έκαναν τον γυμναστή του να νοιώσει το ταλέντο και τις ικανότητες του. Κι έτσι μπήκε στην ομάδα αθλητών για δρόμο ταχύτητας εκατό μέτρων. Κι αυτό ήταν η αρχή, για την κοινωνικοποίηση του, την αυτοεκτίμησή του, τους φίλους, τους αγώνες και τα ταξίδια.
Είχε και όνειρα, ήθελε να αποδείξει στην Μαρίνα πως μπορεί να κερδίσει. Κι έφτασε ίσαμε εκεί που δεν είχε κανείς φανταστεί. Στους Ειδικούς Ολυμπιακούς αγώνες στην Αμερική! Κι εκεί έδειξε το ήθος, την αξιοπρέπεια και τη δύναμη της ψυχής του.
Συγκινητικό, ιδιαίτερο, αληθινό το βιβλίο της Λίτσας Ψαραύτη. Γεμάτο αλήθειες, συναισθήματα , επιμονή και θάρρος. Για όλα εκείνα τα παιδιά που χωρίς να φταίνε σηκώνουν το δικό τους σταυρό. Για όλους εκείνους τους γονείς που είναι μαζί τους και καταφέρουν καθημερινά μεγάλες μάχες. Για το θάρρος, την τόλμη και το πείσμα που πάντα φέρνουν τα μεγάλα επιτεύγματα τη ζωή, όλων. Για εκείνα τα παιδιά που χρειάζονται πολύ περισσότερη στήριξη μα και για όλους όσους τα αγαπούν και πιστεύουν σε αυτά. Για τη δύναμη της αγάπης, των γονιών μα και …του έρωτα. Του έρωτα ως προς ένα άλλο πρόσωπο μα και μιας ιδέας.
Αξίες, μάχες, δικαιώματα και υψηλά ιδανικά. Αφύπνιση συνειδήσεων και αγώνες καθημερινής «τρέλας» που δείχνουν δίψα για ζωή, γα ελευθερία, για ψηλούς στόχους. Παραδειγματισμός και θάρρος να μην λυγά κανείς στις αναποδιές , όσο σοβαρές κι αν είναι. Πάντα υπάρχουν φίλοι, πάντα υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν σε μας , όσο και αν αυτό φαντάζει αδύνατο.
Εκπληκτική για άλλη μια φορά προσέγγιση σε ένα τόσο λεπτό θέμα, δοσμένο με ψυχή από την Λίτσα Ψαράυτη και υπέροχη εικονογράφηση από την Ελίζα Βαβούρη!
Για παιδιά από 6 χρονών…
Η λίστα με βιβλία για Άτομα με Αναπηρία είναι αρκετά μεγάλη… και ανανεώνεται συνεχώς…
https://zhtunteanagnostes.blog...
