Ρεπορτάζ-φωτογραφίες: Αντώνης Παντινάκης
Στο Πολύκεντρο Νεολαίας του Δήμου Ηρακλείου διεξήχθη το βράδυ της Τρίτης εκδήλωση που διοργάνωσε το «Συμπόσιο Πολιτισμού».
Στην εκδήλωση με θέμα «Η σημαντικότητα του ΄Αλλου στη θεατρική πράξη» ομιλητής ήταν ο γνωστός και καταξιωμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης, Γιώργος Κιμούλης.
Η αξία του ανθρωπίνου προσώπου είναι μοναδική και αναντικατάστατη στο θέατρο, στην κοινωνική ζωή και στην δημόσια σφαίρα. Το θέατρο από μόνο του είναι δημόσιο γεγονός διαπαιδαγώγησης των πολιτών. Το Πρόσωπο, προϋποθέτει τον Άλλο σε μια βαθιά ηθικοπνευματική και πολιτιστική συνεύρεση καθολικών αξιών που οδηγεί στην συλλογικότητα και «χτίζει» προϋποθέσεις ανθρώπινης ευτυχίας.
Ο Γιώργος Κιμούλης, έχοντας πραγματοποιήσει μία πολυδιάστατη και σε βάθος καλλιτεχνική και πολιτιστική διαδρομή με παρέμβαση στον δημόσιο χώρο, τονίζει μεταξύ των άλλων :
«Η ΖΩΗ από τη φύση της είναι διαλογική. Να ζεις σημαίνει να συμμετέχεις στον διάλογο: να ρωτάς, ν’ ακούς, ν’ αγαπάς, να απαντάς, να συμφωνείς. Σ’ αυτόν τον διάλογο, ο άνθρωπος συμμετέχει ολόκληρος, με όλο το ψυχονοητικό του σύστημα. Το θέατρο είναι ένας διαρκής διάλογος. Μία ομιλία/συζήτηση, που αποδεικνύουν πως η θεατρική πράξη είναι τρόπος να καταδειχτεί η σημαντικότητα του ΄Αλλου ως το έτερον ήμισυ της συνείδησής μας καθώς και η αναγκαιότητα της συλλογικότητας, ιδίως τώρα στην εποχή του άκρατου εγωτισμού και της προσπάθειας του καπιταλιστικού συστήματος, να επικρατήσει η άποψη της ατομικής ανάπτυξης, “Η ευτυχία βρίσκεται στο συλλογικό”».
Ο Αριστοτέλης θεωρεί πως η φιλία είναι το υπόβαθρο συνοχής μιας κοινωνίας αλλά και της Δημοκρατίας. Η φιλία δημιουργεί Δικαιοσύνη και Ισότητα, πιστεύει ο μεγάλος φιλόσοφος, αξία η οποία επανέρχεται στον «Ερωτόκριτο» του Βιτσέντζου Κορνάρου, ενώ έχει διαπεράσει και τον Ελληνικό λαϊκό πολιτισμό. Ο Άλλος και οι Άλλοι είναι δεσπόζουσες παρουσίες στη συγκρότηση της δικής μας αξιακής ταυτότητας. Η φιλία σφυρηλατείται μεταξύ ανθρώπων που συνευρίσκονται και διαλέγονται για τις προσωπικές και δημόσιες υποθέσεις τους. Ο οδοστρωτήρας των αγορών μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα διέλυσε τις συλλογικές πανανθρώπινες αξίες αιώνων και καλούνται οι λαοί να τις ξαναχτίσουν σε μια κρίσιμη περίοδο κατεδάφισης των συλλογικών κοινωνικών σχέσεων, της πλήρους απομόνωσης των ανθρώπων και προβολής, από τα κυρίαρχα ηλεκτρονικά Μέσα, της ατομοκεντρικότητας ως δήθεν μοναδικής λύσης.
Να ξανασφίξουμε τα χέρια του ΕΜΕΙΣ.
"Ο άνθρωπος δεν αυτοπροσδιορίζεται, αλλά ετεροπροσδιορίζεται", είπε μεταξύ άλλων στην
ομιλία του ο Γιώργος Κιμούλης. "Με το που έμαθα τι σημάνει η λέξη υποκριτική άλλαξε η ζωή μου" συμπλήρωσε και συνέχισε "Η υποκριτική τέχνη είναι μια ερωτοαπάντηση. Το θέατρο ήταν ανέκαθεν ένας διάλογος. Έχω συνείδηση όχι μόνο επειδή σας βλέπω, αλλά επειδή βλέπω ότι με βλέπετε. Ο άνθρωπος δεν αυτοπροσδιορίζεται, αλλά ετεροπροσδιοριζεται. Γινόμαστε ο εαυτός μας μέσα από τη διήγηση της ύπαρξης μας... στον άλλο. Ο άλλος είναι η επιθυμία του ανθρώπου, η επιθυμία του άλλου. Επιθυμία είναι να είναι κανείς το αντικείμενο της επιθυμίας κάποιου άλλου.Μου δημιουργήθηκε μια εμμονή για την έννοια της διαλογικότητας και της πολυφωνίας. Να ζεις σημαίνει να συμμετέχεις στο διάλογο. Σε αυτό το διάλογο ο άνθρωπος συμμετέχει ολόκληρος. Βάζει το λόγο κι αυτός ο λόγος εισέρχεται στον παγκόσμιο ιστό της διαλογικότητας. Το ανθρώπινο σώμα υπάρχει για να μιλά ακατάπαυστα για τα πάθη του ανθρώπου".
Στη συνέχει ο γνωστός ηθοποιός τόνισε πως η "υποκριτική που βρίσκεται σε διάλογο, πότε δεν μονολογεί" και συμπλήρωσε "Η σχέση της λέξης απάντηση με την ευθύνη είναι άκρως συγγενική. Η διαγραφή της κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης κάθε ανθρώπου οδηγεί σε αδιέξοδο. Το μελλοντικό αίτημα του ανθρώπου είναι να είναι ατομικά κοινωνικός! Είναι ένα δύσκολο έργο μέσα σε αυτή την σύγχυση που ζούμε. Η ρήξη είναι καλύτερη από τη σύγχυση και η καταστροφή καλύτερη από την ανυπαρξία. Η τέχνη υπενθυμίζει αυτά που οι άνθρωποι ξεχνούν, ειδικά η τέχνη του θεάτρου με τη μίμηση. Αυτό που οι άνθρωποι ξεχνούν είναι πώς η ζωή είναι οι άλλοι."
"Η τέχνη δεν αντιγράφει τη ζωή. Δημιουργήθηκε για να δείχνει στους ανθρώπους πως πρέπει να είναι η ζωή. Ο καλλιτέχνης οφείλει να έχει ένα όραμα και να κουβαλά μια αγνότητα. Οι πράξεις και το όραμα μας βέβαια πολλές φορές λερώνεται. Δεν ήρθαμε στη ζωή ούτε για να ευτυχήσουμε, ούτε για να δυστυχήσουμε. Αλλά για να ζήσουμε. Η ζωή είναι ένα πέρασμα μέσα στο φως! " επεσήμανε ο γνωστός σκηνοθέτης, τονίζοντας παράλληλα ότι "ζούμε σε μια εποχή ακραίου ναρκισσιστικού ατομισμού".
