Κι όμως με πειράζει*… στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη

Τον γνωρίζετε τον Βλαδίμηρο; Έναν νεροβούβαλο πολύ εργατικό, ήσυχο και συνεπή στη δουλειά του; Αυτός λοιπόν ο ήρωας του βιβλίου της Βέρας Πρατικάκη, μια μέρα που επέστρεφε στο σπίτι του από την συνηθισμένη του διαδρομή, συνάντησε στο δρόμο του, έναν  παλιό μικροσκοπικό συμμαθητή του μαζί με  όοοοολη του την οικογένεια. Ήταν μοιραίο από εκείνη την στιγμή να εισχωρήσουν απρόσκλητοι στη ζωή του.  Ο Μήτσος, ο κούκος, ο παλιός συμμαθητής, είχε αυτό  το τεράστιο σόι, και χωρίς καν να το πολυσκεφτεί αυτοπροσκαλέστηκε στο σπίτι του Βλαδίμηρου για να …στεγνώσουν, όλοι μαζί. Ο Βλαδίμηρος με περισσή ευγένεια , δέχτηκε την νέα αυτή κατάσταση για να μην φανεί αγενής στον παλιό του φίλο και η πομπή ξεκίνησε για το σπίτι. Και τότε αρχίσαν τα παράξενα. Τα μικρά του Μήτσου κουράστηκαν και ποιος τα μετέφερε στην πλάτη του; Ο Βλαδίμηρος!

Και φτιάνοντας πια στο σπίτι του, ο Μήτσος ζήτησε χυμό για εκείνον και τα παιδιά του, μετά κάτι φαγώσιμο και την συνέχεια, φανταστείτε την! Βολευτήκαν μια χαρά στο σπίτι του Βλαδίμηρου και αποφάσισαν να περάσουν εκεί και την νύχτα τους και μάλιστα στο ίδιο του το κρεβάτι.

Ο καημένος ο Βλαδίμηρος από φόβο μήπως τον πουν αγενή, στριμμένο, ακατάδεκτο, και αφιλόξενο υποχωρούσε σε κάθε πρόταση και επιθυμία του Μήτσου αλλά ένιωθε στην πραγματικότητα απογοητευμένος, κουρασμένος και πιεσμένος. Ο κόμβος έφτασε στο χτένι, όπως λέει κι ο σοφός λαός, όταν πια ζήτησαν να πάρουν αγκαλιά το ΔΙΚΟ του αρκουδάκι για να περάσει πιο ευχάριστα η νύχτα. Τότε σηκώθηκε, βγήκε από το σπίτι κι έτρεξε να βρει την Λαμπρινή, την φίλη την πυγολαμπίδα.

Κι επειδή οι πραγματικοί φίλοι είναι πάντα εκεί στα δύσκολα, στις κρίσιμες αποφάσεις και στην παρότρυνση, η Λαμπρινή του έδειξε τον τρόπο  να εκφράσει δυνατά και καθαρά τα δικά του θέλω!

Και διαβάστε τι έγινε στη συνέχεια στο βιβλίο!

Μια υπέροχη ιστορία της Βέρας Πρατικάκη, πρωτότυπη, ενδιαφέρουσα και άκρως …βοηθητική. Όλοι έχουμε βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση όταν οι άλλοι ξεπερνούν τα όρια και μας ζητούν πράγματα που δεν θέλουμε να κάνουμε. Εμείς πάλι, από φόβο και ντροπή δίνουμε την συγκατάθεσή μας.  Συμβαίνει συχνά, να μην  καταλαβαίνουν πόσο μπορεί να μας ενοχλεί η συμπεριφορά τους ή πόσο φορτικοί μας  έχουν γίνει. Γι αυτό θα πρέπει να τους μιλήσουμε για τα δικά μα συναισθήματα, χωρίς ψέματα, υπεκφυγές αλλά με θάρρος και  τόλμη.  Πρέπει να διεκδικούμε τον χώρο μας κυριολεκτικά και μεταφορικά. Να σεβόμαστε και να προστατεύουμε τις δικές μας επιθυμίες, την δική μας ψυχική ισορροπία.

Ο φόβος της απόρριψης ή των λαθεμένων αντιλήψεων για χαρακτηρισμούς που μπορεί να μας προσάψουν οι άλλο, πολλές φορές μας οδηγεί στην καταπίεση και την απογοήτευση.

Image

 Μιλώ, ζητώ, απαιτώ με ευγενικό τρόπο τα θέλω μου!

Η εικονογράφηση του Γιάννη Σκουλούδη αντιπροσωπευτικότατη, ζωντανή με υπέροχα σκίτσα και χρώματα. Θυμίζουν τα καρτούν στις παιδικές κινηματογραφικές ταινίες και θα ενθουσιάσουν – μαγνητίσουν τα παιδιά.

Ένα βιβλίο για τα συναισθήματα και τις επιθυμίες μας που αποτελεί εργαλείο στους εκπαιδευτικούς για συζητήσεις σε μια σχολική τάξη ( αλλά και στους γονείς στο σπίτι) :

Μπείτε εδώ και διαβάστε ένα μικρό απόσπασμα : https://www.psichogios.gr/el/ki-omws-me-peirazei.html?srsltid=AfmBOop78Sr28BhhWGOeeFzWeZGXnTslo3LpAQrmP2SOqnpnYmu4BjIb 

Και αναζητήστε το σε όλα τα βιβλιοπωλεία!

*Κι όμως με πειράζει, Βέρα Πρατικάκη, εικ: Γιάννης Σκουλούδης, εκδ. Ψυχογιός