Ακούγοντας το καινούργιο της τραγούδι, αντιλαμβάνεται κανείς πως η Στέλλα είναι μία γυναίκα που τολμά να ξεπεράσει τα στερεότυπα, διοχετεύοντας μέσα από το καλλιτεχνικό της έργο την αγάπη που έχει για τη κρητική μουσική παράδοση.
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Η Στέλλα Κουκάκη μεγάλωσε στην Αθήνα περιμένοντας ως παιδί πότε θα φτάσει το καλοκαίρι, για να επισκεφθεί τον τόπο καταγωγής της, τη Μυρτιά Ηρακλείου. Από μικρή, αγάπησε τον Καζαντζάκη και έκανε τη φράση «Φτάσε όπου δεν μπορείς» το προσωπικό της motto. Πάντα εστίαζε στο πώς θα ξεπεράσει τον εαυτό της και θα «πολεμήσει» τις αδυναμίες της, μέχρι να γίνουν αυτές τα νέα δυνατά της σημεία. Η Στέλλα δεν εφησυχάζεται και συνεχώς προσπαθεί να προσεγγίσει την βέλτιστη εκδοχή της. Μέσα από σκληρή δουλειά και επιμονή μετατρέπει την απογοήτευση σε πείσμα και κάνει πράξη την υπέρβαση.
Η πρώτη της επαφή με λύρα ήρθε στα 18 της χρόνια, όταν σε ένα φιλικό σπίτι είδε για πρώτη φορά μία λύρα από κοντά. Όπως θα πει και η ίδια: «...με μαγνήτισε αμέσως και από τη στιγμή που την έπιασα στα χέρια μου ξεκίνησα με δίψα να προσπαθώ να παίξω τραγούδια που άκουγα από μικρή στα γλέντια».
Ως φοιτήτρια του Χημικού τμήματος του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου ξεκίνησε να σπουδάζει την τέχνη της κρητικής λύρας δίπλα στον Γιάννη Χαιρέτη, αλλά η ζωή με τις υποχρεώσεις της δεν της άφησε χρόνο για να αφιερωθεί στη μελέτη και εξάσκηση. Τα χρόνια κύλησαν και το 2016 συνάντησε τυχαία τον δάσκαλό της Μάνο Πυροβολάκη, καταξιωμένο Έλληνα τραγουδοποιό, λυράρη και τραγουδιστή, ο οποίος την προέτρεψε να ξαναρχίσει μαθήματα. Έτσι, η παλιά αγάπη για τη λύρα θέριεψε και έγινε λατρεία. Παράλληλα νιώθοντας την ανάγκη να εκφραστεί πληρέστερα μέσα από τη μουσική, ξεκίνησε μαθήματα κρητικού τραγουδιού με την Ειρήνη Δερέμπεη. Η ανέλιξη της ήρθε σαν φυσικό αποτέλεσμα αφοσίωσης και σκληρής δουλειάς. Έτσι το τελευταίο διάστημα, η Στέλλα Κουκάκη είναι πλέον μία αναγνωρίσιμη καλλιτέχνιδα του χώρου, που προτείνει μία διαφορετική -πεισματάρα- απόδοση παραδοσιακών ασμάτων. Τραγούδια «καθαρόαιμα» αντρικά, αναγεννιόνται μέσα από τη Στέλλα και αποδίδονται μέσα από το δικό της γυναικείο πρίσμα.
Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκε το καινούργιο της τραγούδι «Σαν του καιρού τ’ αλλάγματα», που αντλεί τους στίχους του από το βιβλίο του Κώστα Μανουρά (Προσφύρη) «Λευτέρης και Ειρήνη». Μία σύγχρονη οπτικοακουστική εκδοχή του Λεράτου, η οποία τιμά την παράδοση και το παρελθόν. Σύμφωνα με την ίδια:
«Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το έργο «Λευτέρης και Ειρήνη» του Κώστα Μανουρά αισθάνθηκα μεγάλη συγκίνηση αλλά και θαυμασμό. Θαυμασμό για τις ικανότητες του συγγραφέα αυτού του έμμετρου μυθιστορήματος και συγκίνηση γιατί τα συναισθήματα που σου προκαλεί είναι τόσο δυνατά όσο και η πένα του συγγραφέα. Δεν μπορείς παρά να νιώσεις υπερηφάνεια για τους προγόνους και την καταγωγή σου αλλά παράλληλα και συγκίνηση για την ολοκληρωτική δίχως όρους αγάπη που στέκεται ατρόμητη μπροστά στο χρόνο, την τιμωρία και το θάνατο.
Αισθάνομαι υπερήφανη που με τον τρόπο μου συμβάλω έστω και λίγο στο να διαδοθεί ένα μικρό ωστόσο πολύ δυνατό απόσπασμα από το έργο αυτό.»
Η Στέλλα αποδεικνύει πως η λύρα είναι γένους θηλυκού και μπορεί να υποστηριχθεί ισάξια από μία γυναίκα. Αναλαμβάνει το βάρος και την ευθύνη να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις ελάχιστες γυναίκες που δραστηριοποιούνται επαγγελματικά σε ένα κατ’ εξοχήν αντρικό χώρο και αυτό το κάνει με αρτιότητα, αξιοπρέπεια και σεβασμό για την κρητική παράδοση.
