Μετά την ερωτική περιήγηση της τελευταίας πρόσφατης έκθεσής του το Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου προτείνει στους φιλότεχνους μια εξαιρετική το δίχως άλλο αναδρομή στο παρελθόν με τίτλο “ ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ...”
Πρόκειται, όπως μαρτυρεί ο Κώστας Σχιζάκης για προσωπικές συνομιλίες που καταγράφονται μέσω των έργων σε μια μεταφυσικού χαρακτήρα επαφή του με καλλιτέχνες που δεν βρίσκονται πια μεταξύ μας αλλά έχει τη διαρκή επιθυμία να τους προβάλλει ως ψυχές που κινούνται ακόμα ανάμεσά μας.
Το δύσκολο αυτό εγχείρημα πραγματοποιείται σε μια στιγμή αναπόλησης κι ευδιάκριτης μελαγχολίας όταν συνειδητοποιεί κανείς ότι η απουσία είναι μέθοδος κι αυτή η οποία εξασφαλίζει σε αγαπημένους καλλιτέχνες την απαραίτητη δύναμη που προσφέρει αυτό καθαυτό το έργο τους . Το κάθε έργο που με την υπόσταση που διατηρεί διεκδικεί να προβληθεί κατά τον ίδιο τρόπο και να φωνάξει από μόνο του, δυνατά παρών, παρ όλη την απουσία του δημιουργού του.
Με πολύ συγκίνηση επιλέχτηκαν από το ΜΕΤΗ τα περισσότερο οικεία ονόματα προς την κατεύθυνση αυτή ,επαναφέροντας με σπουδή ,την ιδιαιτερότητα που και κατά το παρελθόν είχε επιβάλλει. Να υποστηρίζει δηλαδή και να προτείνει στο κοινό του ζωγράφους με Κρητική καταγωγή.
Κατά τον τρόπο αυτό η έκθεση θα περιλαμβάνει έργα κυρίως από τη συλλογή του Μουσείου των ΒΛΑΣΣΗ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ - ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ ΓIΩΡΓΟΥ–ΚΑΝΑΚΑΚΗ ΛΕΥΤΕΡΗ- ΚΟΥΝΑΛΗ ΓIΩΡΓΟΥ- ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ ΓIΩΡΓΟΥ-ΜΙΓΑΔΗ ΓΙΑΝΝΗ – ΠΑΠΑΔΟΠΕΡΑΚΗ ΘΩΜΑ -ΦΑΝΟΥΡΑΚΗ ΘΩΜΑ και του εκλεκτού σκιτσογράφου ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗ ΓΙΑΝΝΗ
Ο επιμελητής της έκθεσης γράφει...
Κάθε βράδυ μετά που ολοκλήρωνα την εργασία μου τοποθετώντας τους πίνακες πλάι -πλάι , έσβηνα το φως, έβαζα τον συναγερμό κι έκλεινα την πόρτα...Μια δυο φορές άκουγα ένα μικρό θόρυβο μέσα στην αίθουσα κι έτσι την τρίτη φορά παραφύλαξα για να διαπιστώσω τι συμβαίνει .Και τότε τους είδα. Έβγαιναν ένας ένας από τη σύνθεση των έργων που είχα επιλέξει και πριν απ όλα, τίναζαν τα μέλη του λες κι ήθελαν να ξεμουδιάσουν από την απόλυτη ακινησία που τους επέβαλλε το φως. Μετά, έκαναν τα πρώτα βήματα να συνηθίσουν στη νέα ζωή κι ύστερα απηύθυναν χαιρετισμό ο ένας στον άλλον. Γνωριζόντουσαν μεταξύ τους όλοι .Ήταν της ιδίας εποχής ψηλά χαμηλά όλοι τους και συμφωνούσαν σχολιάζοντας κατ αρχήν την πόλη. Κουνούσαν το κεφάλι τους μελαγχολικά κι σκέπτονταν το κατάντημα που τους ταλαιπωρούσε αρκετά μιάς και δεν είχαν καμία αίθουσα να εκθέσουν. Κατ ουσίαν τους είχαν καταδικάσει στη λήθη γιατί πέρα από μερικούς πελάτες που ήθελαν διακαώς κάποια εποχή να στολίσουν τους τοίχους τους και να έχουν συντροφιά η έστω ένα παράθυρο στην άνοιξη και στους κάμπους του έξω κόσμου δεν είχαν άλλο τρόπο να προβάλουν το έργο τους. Πρώτος απ όλους εμφανίστηκε ο Μιγάδης . Φορούσε μια ρόμπα γκρι χρώματος που ταίριαζε στα ασημιά του μαλλιά. Βόλταρε κι έριχνε ματιές στην έκθεση και κάθε τόσο στέκονταν εμπρός από κάποιο έργο, έβαζε τον δείκτη του δεξιού χεριού στο μάγουλο και σκεπτόμενος σχολίαζε το τι και πως μέχρι που στάθηκε μπροστά στα έργα του Φανουράκη
-....Μμμμμ...¨εκανε.. Βαρέθηκα να σε βλέπω να καταγίνεσαι με τα ζύγια και τσι τάβλες...Ο Μοράντι τουλάχιστον έκανε μπουκάλια...
- Μπουκάλια κάνω κι εγώ , μπήκε στην κουβέντα ο Παπαδοπεράκης...Αυτή η διαφάνεια με έλκει καθώς και η σωματική διάπλαση, τα μέλη των γυναικών .. Μα πιο πολύ επιθυμώ καθ όλα ν' αναπνέει ο πίνακας το δίχως άλλο που θεωρώ και πρώτιστο καθήκον.
- Εσένα τα έργα σου είναι αριστουργήματα του είπε ο Φανουράκης...Ιδιαίτερα αυτά των ηγουμένων του Τοπλού.
Ο Κουνάλης που είχε δουλέψει πλάι στον Κόντογλου συγκατένευσε με το κεφάλι του επιδοκιμάζοντας τα όσα άκουγε για τον μικρότερο σε ηλικία συνάδελφο. Στεκόταν δίπλα στον Βλάσση κι έκανε πως παρακολουθούσε αλλά κατά βάθος κοίταζε τον Αριστείδη να ζωγραφίζει καθηλωμένος στην ιδιότυπη καρέκλα του με τους κοχλίες που του μετέφεραν το κάδρο πάνω κάτω αριστερά και δεξιά...Του μιλούσε παράλληλα για τον Ερωτόκριτο με μια γλώσσα που περιείχε μουσικότητα αυτή καθαυτή και του έλεγε ότι μονάχος την είχε εφεύρει μα πως τον κούρασε η παράδοση και γύρευε άλλα θέματα κι άλλα χρώματα από δω και μπρος...Ο Αριστείδης διαρκώς τριγυρνούσε το κεφάλι του εδώ κι εκεί μια στο έργο που είχε μπροστά του μια στο κενό . Γνώριζαν όλοι τι γύρευε μα κανείς δεν το μαρτυρούσε στον άλλον. Αμίλητος ήταν κι ο Μανουσάκης...Κοίταζε προσεκτικά και καλοπροαίρετα όλους μα ξέραν κι όλοι αυτοί γύρω πως τον απασχολούσε η υγεία και η περιποίηση της γυναίκας του. Για να ξεγελά λίγο τον εαυτό του είχε μαζί μικρές λευκές σελίδες κι ένα στυλό μελάνης κάνοντας σκιτσάκια με εικόνες από την πόλη του Ηρακλείου Ο Κανακάκης δυσανασχετούσε...Είπε ότι κανένα κορίτσι δεν ήταν ανάμεσά τους να το ζωγραφίσει έτσι όπως μόνον αυτός ήξερε να διαιωνίσει τη μορφή του δια παντός κι αυτό ήταν σφάλμα της διεύθυνσης του μουσείου. Στην εποχή του, στη σχολή αυτός τα φρόντιζε όλα εκτός απ αυτά που κράταγε για τον εαυτό του. Ο άλλος Γιώργος , γέλασε πονηρά ο Γιώργος ο Γεωργιάδης ήταν ο μόνος γελαστός και ήρεμος..Είχε ανακαλύψει στη γωνιά το πιάνο κι είχε ήδη καθίσει στο μαύρο σκαμνί...Ανασήκωσε τα μάτια μια στιγμή γυρεύοντας την Τώνια κι ύστερα άφησε τα δάκτυλά του να πέσουν με δύναμη στα πλήκτρα. Ταρατατάμμμμμμμμ...
Ο Ανδρεαδάκης σκιάχτηκε ευθύς...Δεν το περίμενε..Σαν να ξύπνησε από το θόρυβο κι αντί για άλλη κουβέντα πήγε να δικαιολογηθεί...
- Ξέρετε εγώ δεν είμαι ζωγράφος...Είμαι ας πούμε λίγο απ αυτό...Εγώ είμαι καρικατουρίστ...Ξέρετε πόσο σημασία έχει η λεζάντα? Διότι σκίτσο και λεζάντα πάνε μαζί...Τα δύο τους κάνουν ένα, είπε.
Αμέσως μετά κοίταξε τον Τούτου που ήταν δεμένος από το λουρί και τον κοίταζε κι αυτός στα μάτια... Σήκωσε το ζωντανό τα ματάκια του ευτυχές όπως έδειχνε που βρέθηκαν μαζί παρέα ύστερα από τόσο καιρό..
- Α...!!!! Δεν παλεύονται όλοι μαζί ετούτοι, σχολίασε στο σκύλο του... Μα που θα πάει...Θα τους κάνω λαμπρή προετοιμασία για ένα δείπνο κατά πως πρέπει παραδοσιακό σ ένα τραπέζι να τρώμε , να τρώμε όλοι μαζί...
Από τις 3 Μαρτίου, ημέρα Σάββατο στο Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου ώρα 18.30 το βράδυ και κάθε βράδυ 18-20.00 Αργία Σάββατο και Κυριακή και ραντεβού για όποια ώρα επιθυμεί το κοινό στο 2810 226683 στις ίδιες ώρες λειτουργίας.
