Αγαπητό Cretalive,
Σε λιγότερο από δύο εβδομάδες κλείνει για την κόρη μου ένας κύκλος, αυτός του νηπιαγωγείου. Μιλώ για το πολύπαθο, αλλά και αξιόλογο 43ο (και 32ο) Νηπιαγωγείο (Τάλως). Τα τελευταία δύο χρόνια έζησα από πολύ κοντά όλα όσα έγιναν για να φτιαχτεί το κτίριο, έτσι ώστε όχι μόνο να έχει μια αξιοπρεπή εικόνα σχολείου, αλλά κυρίως να είναι ασφαλές για τα παιδιά μας. Και το αντιλαμβάνονται αυτό φαντάζομαι κι όσοι έχουν παιδιά εκεί, αλλά και οι δασκάλες.
Τα εμπόδια εμφανίζονταν το ένα μετά το άλλο, οι αγωνίες, η γραφειοκρατία, οι υπεύθυνοι που πολλές φορές αδιαφορούσαν, οι ευαίσθητοι που μας άκουσαν, οι γονείς –που δυστυχώς ήταν λίγοι– που πάλεψαν πολλές φορές με δικά τους έξοδα κι αφιερώνοντας προσωπικό χρόνο και κόπο για να έχουν τα παιδιά ΟΛΟΥ του νηπιαγωγείου ένα καλύτερο σχολείο….αυτά σκέφτομαι τώρα τις τελευταίες μέρες.
Κι αποφασίζω να μείνω όχι στα δύσκολα που περάσαμε, αλλά στα καλά. Ότι το νηπιαγωγείο μας έχει σχεδόν φτιαχτεί –αν εξαιρέσουμε τον τοίχο της πίσω αυλής του που ελπίζω να μην πάει στις καλένδες… Ότι βρέθηκαν άνθρωποι που βοήθησαν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο για αυτό και τους ευχαριστώ από καρδιάς για όσα έκαναν. Ότι εμείς που φεύγουμε για να ανοίξουμε νέο κύκλο σε άλλο σχολείο, αφήνουμε πίσω μας μια καλή παρακαταθήκη για τα επόμενα παιδιά, ένα σχολείο πιο ανθρώπινο, ένα κτίριο με περισσότερο χρώμα.
Και σήμερα το πρωί –ενώ σκεφτόμουν αυτά- αντικρίζω αυτή την εικόνα (βλ. φωτο) στην είσοδο του νηπιαγωγείου. Αυτός είναι ο πολιτισμός μας. Αυτή είναι η παρακαταθήκη μας. Όπως είχε γράψει κι ο Άλντους Χάξλεϋ: «Ίσως αυτός ο κόσμος είναι η κόλαση ενός άλλου πλανήτη».
Μαρία Δασκαλάκη
