Αγαπητό Cretalive,
“Κάνουμε μπάνιο με μπουκάλια νερού!”
“Εμείς δεν έχουμε νερό ούτε για να χ@&%#με”
“Τετάρτη μέρα χωρίς νερό τα ντεπόζιτα ξερά”
Αυτά και άλλα πολλά ακούω τις τελευταίες μέρες σε μια κατά τα άλλα ήσυχη γειτονιά, στο Μασταμπα, με ευγενικούς και καλοσυνάτους ανθρώπους. Βέβαια κάθε καλοσύνη και ευγένεια έχει και τα όρια της, στα οποία έφερε τους κατά τα άλλα φιλήσυχους γείτονες και εμένα τις τελευταίες μέρες η Δημόσια Επιχείρηση Υδρευτής Άρδευσης. Δημόσια επιχείρηση γαρ φαίνεται πως υπερασπίζεται γερά το χαρακτήρα της, αυτό της άρνησης εξυπηρέτησης.
Γιατί ενώ σύσσωμη η γειτονιά καλούσε για να μάθει τι έχει γίνει και ποτέ επιτέλους θα έρθει το νερό εκείνοι μας απαντούσαν με πλήρη βεβαιότητα: “πρόκειται για βλάβη, κατά το βραδάκι”.
Το βραδάκι όμως έφτασε, ξημέρωσε κιόλας, και νερό ακόμα δεν είδαμε για πέντε ολόκληρες μέρες πια. Η κατάσταση αυτή που μας αναγκάζει να μένουμε στη βρvμιά, να αγχωνόμαστε για το πότε θα έρθει το νερό, να πρέπει να παρακαλάμε για τα αυτονόητα θυμίζει πολύ παλιές εποχές, κατά τις οποίες το νερό ήταν δύσκολο να φτάσει στην περιοχή.
Και είμαστε ακόμα στην αρχή του καλοκαιριού. Τι θα γίνει αργότερα; Η κατάσταση αυτή εντείνει την γενικευμένη αναχρονιστική τάση της εποχής μας. Ως πότε όμως; Ως πότε θα κυριεύει αυτή η - όχι βέβαια γενικευμένη - δυσαρέσκεια των δημοσίων υπαλλήλων και δυσλειτουργικοτητα του δημοσίου;
X.A.
