Ο κύριος Απόστολος

Ο κύριος Απόστολος όπως και όσο τον γνώρισα

Ο κύριος Απόστολος Μπουρνέλης δεν ήταν μόνο ένας απλός σημαντικός δάσκαλος αλλά μαζί και  ένας απλός σπουδαίος άνθρωπος. Έκανε εφαρμογή όσο μπορούσε(ίσως όχι όσο θα ήθελε η πίστη του) την αγάπη «Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ»(Α Ιω. 4,16). Ήταν ευαίσθητος, ειλικρινής, έντιμος, δίκαιος με τους μαθητές και τους ανθρώπους. Κατάλαβα ότι δεν άφηνε χωρίς προσπάθεια να βοηθήσει τον μάθητή που ξεστράτισε να δει το λάθος του, «ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου σῶσαι τὸ ἀπολωλός»(Ματθ. 18,11), και «Τί ὑμῖν δοκεῖ; ἐὰν γένηταί τινι ἀνθρώπῳ ἑκατὸν πρόβατα καὶ πλανηθῇ ἓν ἐξ αὐτῶν, οὐχὶ ἀφεὶς τὰ ἐνενήκοντα ἐννέα ἐπὶ τὰ ὄρη, πορευθεὶς ζητεῖ τὸ πλανώμενον;»(Ματθ. 18,12), καθώς «ἔχοντες δὲ χαρίσματα κατὰ τὴν χάριν τὴν δοθεῖσαν ἡμῖν διάφορα»(Ρωμ. 12,6). Βοηθούσε τους πτωχούς και ''αδύνατους'' μαθητές επειδή αυτοί χρειάζονταν την στήριξη και όχι οι ‘’δυνατοί’’ που μπορούσαν και μόνοι τους ή βοηθούνταν από το σπίτι τους και το περιβάλλον τους. Στα διοικητικά του καθήκοντα προσπαθούσε για το απόλυτο «ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν κατ᾿ ἐμοῦ, εἰ μὴ ἦν σοι δεδομένον ἄνωθεν· διὰ τοῦτο ὁ παραδιδούς μέ σοι μείζονα ἁμαρτίαν ἔχει»(Ιω. 19,11) και «Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω. οὐ γάρ ἔστιν ἐξουσία εἰ μὴ ὑπὸ Θεοῦ· αἱ δὲ οὖσαι ἐξουσίαι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τεταγμέναι εἰσίν»(Ρωμ. 13,1), Φυσικά εννοείται η εξουσία και όχι τα πρόσωπα που την εκπροσωπούν για τα οποία την ευθύνη την έχουν οι άνθρωποι. 

Ο Βυζαντινός-Ρωμανικός κόσμος με τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό όπως όμως μεταλλάχθηκε από την Δύση με την αναγέννηση και τον ευρωπαικό διαφωτισμό σε ακραιφνή ανθρωποκεντρισμό, ''ηθικισμό'', ''νομικισμό'' του ρωμαιοκαθολικισμού, και του προτεσταντισμού, δεν αφησε περιθώρια πέρα από την εκκοσμίκευση, την εξωτερικότητα, τον ανελέητο ανταγωνισμό, το δόγμα του απόλυτου  προορισμού που όμως δεν οδηγούν στην ελευθερία και τη χαρά της χάριτος κατά τον τρόπο που δίδαξε ο Χριστός.

Η αναγκαστικά εκκοσμίκευση και από την άλλη η ανάγκη της χάριτος και της κοινωνίας με τον Χριστό είναι καμμιά φορά ανυπέρβλητο πρόβλημα, «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ»(Ματθ. 6,24). Φυσικά εννοείται η εξ’ ανθρώποις αναγκαστική κοσμικότητα όπως είναι η πραγματικότητα σήμερα που τείνει συνεχώς να υποδουλώνει τον άνθρωπο και να τον αναγκάζει να υποκλίνεται σ αυτό όπως ο Κύριος το ονόμασε «μαμμωνά».

Ο Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή «οὐ γὰρ ὃ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ᾿ ὃ οὐ θέλω κακὸν τοῦτο πράσσω»(Ρωμ. 7,19), Διότι δεν πράττω το αγαθόν, το οποίον εσωτερικώς με όλην μου την θέλησιν επιθυμώ, αλλά το κακόν, που δεν θέλω, αυτό πράττω,  στο 2ο ημιστίχιο του 7,25 «ἄρα οὖν αὐτὸς ἐγὼ τῷ μὲν νοΐ δουλεύω νόμῳ Θεοῦ, τῇ δὲ σαρκὶ νόμῳ ἁμαρτίας», Με τον νούν μου δουλεύω εις τον νόμον του Θεού, αλλά με την σάρκα μου εις τον νόμον της αμαρτίας, και στον στίχο 8,10 «εἰ δὲ Χριστὸς ἐν ὑμῖν, τὸ μὲν σῶμα νεκρὸν δι᾿ ἁμαρτίαν, τὸ δὲ πνεῦμα ζωὴ διὰ δικαιοσύνην», Εάν όμως ο Χριστός είναι μέσα σας, τότε το σώμα σας είναι νεκρόν εξ' αιτίας της αμαρτίας, αλλά το πνεύμα σας είναι ζωή ένεκα της δικαώσεώς σας. Και είναι αυτό που οδηγεί τελικά στην σωτηρία από αυτήν τη ζωή.

Ακόμη όμως γνωρίζουμε ότι μετανοήσαντες ο προφήτης Δαβίδ, ο Σολομών, ο Μέγας Κωνσταντίνος, τόσοι στρατιωτικοί, γνωρίζοντας ότι η πράξη ή οι πράξεις τους είναι αμαρτίες, είναι άγιοι της εκκλησίας. Ο Κύριος, «ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν»(Λουκ. 18,27). 

Ο Θεός να τον συγχωρήσει και να τον αναπαύσει εν Κυρίω! 

Ένας κάποτε μαθητής του

Υποσημείωση: Ας με συγχωρήσουν οι πατέρες και οι Θεολόγοι για τη Θεολογική μου πτωχεία και ίσως Θεολογικά λάθη μου.