Αγαπητό Cretalive,
Συναντηθήκαμε το βράδυ της Δευτέρας, για πρώτη φορά. Ελπίζω και τελευταία, ή τέλος πάντων όχι κάτω απο αυτές τις συνθήκες. Ηταν, να σου θυμίσω, γύρω στις 10 και μισή το βράδυ, στη διασταύρωση της Μίνωος με τη Θερίσσου, στο φανάρι. Έστριβα απο Μίνωος για να ανέβω Θερίσσου, με τη γυναίκα μου και το παιδί μου μέσα στο αυτοκίνητο. Εσύ, πάνω στο μηχανάκι, μπροστά απο το πρακτορείο του ΟΠΑΠ στη γωνία, έκανες αναστροφή πάνω στη Θερίσσου, για να την κατέβεις ανάποδα, χωρις κράνος, χωρίς να ελέγξεις τίποτα.
Μάλλον ήσουν κουρασμένος κι ήθελες να φτάσεις μια ώρα γρηγορότερα σπίτι σου. Εγώ σίγουρα ήμουν κουρασμένος, στο πόδι απο τις 5 το πρωί, και ήθελα το ίδιο.
Οφείλω να ζητήσω συγγνώμη που πάνω στην κούρασή μου, μαζί με το απότομο φρενάρισμα – για να μην σε βάλω απο κάτω να «μου κοιτάξεις τα λάδια» - σε φώναξα ηλίθιο. Ήταν λάθος μου, κυρίως για το κακό παράδειγμα που έδωσα στο παιδί μου. Η σωστή προσφώνηση θα ήταν «τυχερός». Τυχερός που δεν έπαθες τίποτα, τυχερός που δεν έτρεχα – δεν θα μπορούσα, ήμουν πάνω στη στροφή – , τυχερός που πρόλαβα να φρενάρω. Το ίδιο τυχερός βέβαια ήμουν κι εγώ. Τυχερός, επειδή γλύτωσα τη διαδικασία να βάλω σε φασαρίες την οικογένειά μου απο τη δική σου απροσεξία. Και δεν εννοώ τις τυχόν υλικές ζημιές και τις ασφάλειες, αλλά το να μπώ – κι εγώ κι εσύ – σε μια κατάσταση ίδια ή παρόμοια με εκείνη που έγινε το περασμένο Σάββατο, στο Μασταμπά.
Πρόσεχε όμως, φίλε μου. Την επόμενη φορά, μπορεί να συναντηθείς με κάποιον πιό κουρασμένο απο μένα, που ίσως να μην προλάβει να φρενάρει. Μπορεί να έχεις μαζί σου το παιδί σου, ή τη γυναίκα σου, και να πάρεις κι άλλους στο λαιμό σου. Όπως παρα λίγο να πάρεις κι εμένα, χθες το βράδυ.
Λοιπόν, ΠΡΟΣΕΧΕ !
Μ.Σ.
