Me too με την Ελένη, τη Susanne, τη Σοφία

Αγαπητό Cretalive,

σήμερα, καθώς περπατούσα, από την αντίθετη κατεύθυνση ερχόταν ένα επαγγελματικό αυτοκίνητο. Μόλις με είδε, χαμογέλασε πονηρά και άναψε τα alarm για να τον προσέξω. Μόλις με προσπέρασε, τα έσβησε.

• Επειδή είσαι νέα και όμορφη
• Είμαι 54 χρονών, συνηθισμένος σωματότυπος, συνηθισμένο πρόσωπο

• Θα γυρνούσες έξω αργά, μετά από διασκέδαση
• Ήταν 8.30 η ώρα το πρωί και είχα βγάλει βόλτα το σκύλο μου

• Θα τα ήθελε ο κ@@@ράκος σου
• Φορούσα τζιν και μακρύ μπουφάν, μέχρι το γόνατο, κουμπωμένο μέχρι το πρόσωπο, γιατί κρύωνα. Ήμουν αχτένιστη και άβαφη και φορούσα μάσκα.

• Σιγά το περιστατικό!...
• Αυτή τη νοοτροπία έχουμε, δεν καταδικάζουμε τις απλές παρενοχλήσεις, γι’ αυτό έχουμε μετά τις τραγωδίες. Το «ατυχές συμβάν», που θα έλεγε και η Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία, συμβαίνει καθημερινά, συμβαίνει παντού, συμβαίνει σε όλες. 

• Γιατί τώρα; Εσύ γιατί μπόρεσες να μιλήσεις αμέσως;
• Γιατί εγώ δεν έπαθα τίποτα. Εμένα δεν θα με εξετάσει ιατροδικαστής. Δεν θα καταθέσω στην αστυνομία. Δεν θα αμφισβητήσουν την κατάθεσή μου. Δεν θα φτάσω στο δικαστήριο. Δεν θα με σχολιάζουν πίσω από την πλάτη μου. Δεν θα μου κάνουν όλες τις παραπάνω ερωτήσεις. Γιατί εγώ ήμουν τυχερή. Γιατί εγώ μπόρεσα να μιλήσω τώρα ή θα μπορούσα να μιλήσω αργότερα. Κάποιες άλλες δεν θα μιλήσουν ποτέ. Είτε γιατί φοβούνται ότι θα εξευτελιστούν, είτε γιατί δεν επέζησαν.