Αγαπητό Cretalive,
Στην παιδική μας ηλικία, εκεί κάπου στη δεκαετία του’70, η χαρά μας σαν χιόνιζε ήταν πώς να «σάξομε» ένα χιονάνθρωπο.
Το χιόνι πάντοτε συνοδεύει τη χαρά.
Και τον πλουμίζαμε με κείνα που έρχονταν στη φαντασία μας.
Καπέλα, μουστάκια, μύτη, μάθια, κασκόλ, σκουπόξυλα της γειτόνισσας για χέρια και άλλα πολλά.
Η χαρά του χιονιού περνούσε και στους μεγάλους.
Δεν μας μάλωναν.
Δεν μας έκαναν παρατηρήσεις.
Δεν θύμωνε η κερά Μαρία που «γύρευγε» τη σκούπα για να καθαρίσει την αυλή της από τα χιόνια.
Γιατί μαζί με το σκουπόξυλο, κρύβαμε και τη σκούπα.
Και βγαίναμε όλη την ημέρα από το σπίτι να δούμε τον χιονάνθρωπο, τον δικό μας χιονάνθρωπο.
Ως την άλλη ημέρα. Η άλλη μέρα ήταν της λύπης.
Γιατί ο χιονάνθρωπος έλιωνε.
Και έχανε τη χάρη του.
Και έρχονταν η λύπη.
Ποτέ δεν κατάλαβα ως σήμερα, γιατί κανείς από μας δεν άφηνε το χιονάνθρωπό του να «λιώσει» από μόνος του.
Εμείς οι ίδιοι πηγαίναμε και τους χαλούσαμε. Θυμωμένοι, απογοητευμένοι και λυπημένοι.
Τον θέλαμε να στέκει εκεί για πάντα.
Για να είναι πάντοτε «λευκές» οι μέρες μας.
Η ζωή όμως στη ζυγαριά της, τοποθετεί τη χαρά δίπλα στη λύπη.
Όσα δράμια χαράς, άλλα τόσα λύπης.
Για να υπάρχει ισορροπία.
..................
Ένας κρητίκαρος χιονάνθρωπος στο χωριό Διαβαϊδέ. Με κρουσάτο μαντήλι.
Από τη Σοφία Σεργάκη – Καλογεράκη.
Που μεγάλωσε, αλλά δεν θέλει να το καταλάβει.
Και νομίζει ότι είναι παιδί ακόμη, μαθήτρια ης Πρώτης τάξης του Δημοτικού.
Ένας χιονάνθρωπος της καρδιάς μας, ένας χιονάνθρωπος για όλους τους επισκέπτες του Cretalive.
Γιώργος Α. Καλογεράκης
