Μία επιστολή - "κραυγή" αγωνίας από μία νοσηλεύτρια του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου, έλαβε το Cretalive και την παρουσιάζει αυτούσια. Η γυναίκα περιγράφει την καθημερινότητά της στο νοσοκομείο, με βάρδιες που όχι απλά δεν έχει χρόνο ξεκούρασης αλλά δεν προλαβαίνει να πιει - η ίδια και οι συνάδελφοί της - "ούτε νερό"!
"Εδώ νοσοκομείο, είμαστε άοπλοι" λέει η νοσηλεύτρια κρούοντας καμπανάκι κινδύνου προς όλους.
Η επιστολή:
Αγαπητό Cretalive,
Είμαι νοσηλεύτρια στο ΠΑΓΝΗ και σας στέλνω τη γνώμη μου ακούγοντας τη διοίκηση του νοσοκομείου μου, να αποδίδει σε μένα και τους συναδέλφους μου ευθύνες για τη διασπορά του ιού στο χρόνο ξεκούρασης μας.
Κανονικά θα ήθελα να γελάσω με το γεγονός ότι κάποιος θεωρεί ότι έχω χρόνο ξεκούρασης στη βάρδια μου. Και ότι όταν υπάρχει ξεπερνά το 10 λεπτά. Υπάρχουν βάρδιες που δεν προλαβαίνουμε ούτε νερό, ούτε τουαλέτα να πάμε, παρά μόνο στο τέλος της βάρδιας πριν αλλάξουμε για να φύγουμε. Πόσες φορές απλά " ο χρόνος ξεκούρασης" είναι για να πιούμε μια γουλιά νερό ή να φάμε κάτι στα γρήγορα και να συνεχίσουμε.
Με θυμώνει το γεγονός ότι πριν κάτι μήνες μας χειροκροτούσαν στα μπαλκόνια και τώρα μετά από τόσους μήνες απραξίας μέτρων στο νοσοκομείο να μου κουνούν και το δάχτυλο ότι δεν τα κάνω καλά.
Λες και εγώ ευθύνομαι γιατί έρχομαι στη δουλειά με ένα λεωφορείο που είμαστε σαν τις σαρδέλες. Λες και εγώ ευθύνομαι που έχουμε ένα πακέτο γάντια στην καλύτερη περίπτωση στη βάρδια για όλους μας. Λες κι εγώ ευθύνομαι για το ότι μου δίνουν μόνο μια μάσκα, απλή χειρουργική, για όλο το 8ωρο. Και "ευτυχώς" ο κόσμος που τις αγοράζει πια πλατιά, έχει διαβάσει τις οδηγίες που λένε: σύσταση για αλλαγή στις 4 ώρες. Λες και φταίω εγώ που είμαστε χρόνια τώρα τρεις και ο κούκος από προσωπικό, που αν πρέπει να βγούνε καραντίνα όσοι πρέπει, ολόκληρα τμήματα θα μείνουν χωρίς κανένα να δουλέψει. Λες και εγώ φταίω που οι χώροι μας είναι μικροί και στοιβαζόμαστε ο ένας πάνω στον άλλον.
Είναι η δουλειά και το ξέρω, αλλά ρισκάρω κάθε μέρα εγώ, οι συνάδελφοι μου και οι οικογένειές μας.
Θα τελειώσω με μια φράση που διάβασα και που τόσο με αντιπροσωπεύει:
Εδώ Νοσοκομείο… είμαστε άοπλοι.
ΥΓ. όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να δείξουν ότι είναι όλα καλά στο νοσοκομείο, η αλήθεια λάμπει σαν κρύσταλλο.
