Στα πλαίσια μιας συνηθισμένης καθημερινότητας, είναι πολλά αυτά με τα οποία συμβιβάζεται κανείς και να μην δίνει έκταση ή σημασία και με τόσα σημαντικότερα άλλα που μας απασχολούν, απλά κάνουμε τα στραβά μάτια. Σκουπίδια, αφισορύπανση και τόσα άλλα, συνηθισμένη σε αυτά η πόλη του Ηρακλείου . Όμως κάθε μέρα πιά, μα κάθε μέρα, παρατηρώ ένα φαινόμενο δεκαετιών πλέον, κυριολεκτικά στις εισόδους των σπιτιών μας.
Δεν θυμάμαι να συναίνεσα ποτέ στο να ανοίγω την πόρτα μου και να απλώνεται ένας σωρός από διαφημιστικά σκουπίδια (γιατί σκουπίδια καταντούν να είναι όλα αυτά τα φυλλάδια) που ρυπαίνουν και απλώνονται σε κάθε γειτονιά. Εγώ τα μαζεύω, άλλοι πάλι όχι. Διάσπαρτα λιώνουν κυριολεκτικά παντού, στα πεζοδρόμια, στα πάρκα, κάτω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Δεν θυμάμαι να συναίνεσα στον ακήρυχτο πόλεμο των κλειδαράδων, που το ένα διαφημιστικό αυτοκόλλητο καλύπτει το άλλο και στο τέλος σκεπάζουν όλο το κασελίκι και την πόρτα της εισόδου μαζί.
Γνωρίζω ότι είναι ένα εισόδημα για τους διανομείς αυτών των φυλλαδίων και των διαφημιστικών και σίγουρα το να ζητήσω από κάποιους να μην αφήνουν φυλλάδια παντού (κάτω από την πόρτα, στα κάγκελα, στο περβάζι, στο κουτί του μετρητή ρεύματος, όπου μπορεί να φανταστεί κανείς) δεν ωφελεί. Τα «πρακτορεία» που αναθέτουν τις διανομές των φυλλαδίων είναι αγνώστων στοιχείων.
Τα φυλλάδια ωστόσο, δεν είναι ανώνυμα. Το διαφημιστικό υλικό αφορά μεγάλες αλυσίδες σουπερμάρκετ, ψητοπωλεία, πολιτικά πρόσωπα, όλα επώνυμα. Το ζητούμενο είναι, πώς μπορεί να περιοριστεί όλος αυτός ο όγκος έντυπου σκουπιδιού, ειδικά σε μια εποχή που η αναζήτηση πληροφοριών γίνεται με ένα κλικ στον υπολογιστή, πώς να μας απαλλάξουν και εμάς, από όλη αυτή την ακαταστασία και την βρωμιά που προκαλείται έξω από τα σπίτια μας. Γίνεται?
Γ.Π.
