Ο Στέλιος Ρόκκος είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους καλλιτέχνες της γενιάς του. Ποιός άλλωστε δεν έχει ακούσει το «Έμεινα εδώ», το «Σμαράγδια και ρουμπίνια» ή το «Καραβάνι. Στα 54 του ο αγαπημένος τραγουδιστής δηλώνει «ένας παραμυθάς που του αρέσει να βάζει μουσική στις ιστορίες του».
Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, ο Στέλιος Ρόκκος μίλησε στο περιοδικό People και τη Φανή Πλατσατούρα για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, αλλά και για την αγάπη που έχει στη Λήμνο.
«Για δέκα χρόνια δούλευα επτά μέρες την εβδομάδα στην Αθήνα και υπέφερα γιατί δεν μπορούσα να είμαι εκεί. Το μυαλό μου ήταν συνεχώς στη Λήμνο. Βέβαια ως πιτσιρικάς είχα έννοια πώς θα φύγω. Όλοι οι πιτσιρικάδες που ζουν στην επαρχία, και ειδικά σε νησί, νιώθουν εγκλωβισμένοι. Κι εγώ το ένιωθα έντονα αυτό. Έβλεπα τα καράβια να φεύγουν και έλεγα: "Να ’μουν κι εγώ μέσα". Τότε δεν υπήρχε ούτε τηλεόραση. Η μέρα μας ήταν να παίξουμε μπάλα. Και ξανά μπάλα. Κάποια στιγμή «μπάλιασε» το στόμα μας!» ανέφερε αρχικά ο τραγουδιστής.
Όπως συμπλήρωσε: «Ήθελα να μπαρκάρω, αυτό ήταν το σχέδιο. Στα 17, ήρθα στην Αθήνα με φυλλάδιο αλλά δεν βρήκα ναύλο και έτσι έπιασα δουλειά σε έναν φούρνο. Ύστερα έφυγα για την Κρήτη, όπου τον πρώτο καιρό έμενα σε κάτι σπηλιές (σ.σ. Μάταλα) γιατί δεν είχα σπίτι! Υπήρχε ένα χωριό στην Κρήτη όπου άραζαν συνήθως οι χίπηδες της εποχής και όσοι ήταν πιο ανήσυχα νιάτα. Μου άρεσε πάρα πολύ εκεί πέρα. Ήθελα να είμαι μαζί τους. Και έναν ολόκληρο χειμώνα μέναμε σε μια σπηλιά που ήταν κάτι σαν κοινόβιο. Και παίζαμε όλοι μαζί κιθάρα. Ωραία ήταν».
