Νίκος Ζωϊδάκης: Το πρωτοχρονιάτικο ραντεβού με τον Βασίλη Καρρά που δεν θα πραγματοποιηθεί

Λίγες ημέρες μετά το τελευταίο «αντίο» στον Βασίλη Καρρά, ο κουμπάρος του, Νίκος Ζωιδάκης μίλησε  στα "Παραπολιτικά" για την απώλειά του, εκφράζοντας παράλληλα την αγανάκτησή του για την τελευταία φωτογραφία του μεγάλου λαϊκού τραγουδιστή που κυκλοφόρησε μέσα από το νοσοκομείο.

«Είμαι στο στάδιο που προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει. Με τον Βασίλη ήμασταν φίλοι πολλά χρόνια… Κάθε του λέξη και κίνηση ήταν ένας σταθμός. Τελευταία φορά τον είχα δει την περασμένη Πέμπτη.

Η διάθεσή του ήταν μία χαρά, με τα καλαμπούρια του… "Καλώς τον κι ας άργησε" μου είπε… Μου είχε βαφτίσει τη μικρή μου κόρη, την Χριστίνα, στην οποία έδωσε το όνομα της γυναίκας του».

«Θεωρώ απαράδεκτο αυτό που έγινε, να ανέβει στο Διαδίκτυο φωτογραφία από τις τελευταίες ώρες του Βασίλη. Η οικογένεια διασφάλιζε μέχρι τελευταία στιγμή να μη βγει προς τα έξω το ότι ο άνθρωπός τους ταλαιπωρείται και πήγε δικός του άνθρωπος να κάνει αυτό το πράγμα;  Από τον Αύγουστο και μετά άρχισε να ταλαιπωρείται άσχημα. Ήξερε τι έχει, τα πάντα. Δεν ήθελε ούτε να σκεφτεί ότι θα πεθάνει. Είχε καρκίνο στον πνεύμονα. Με το που τον "καθάρισαν", πήρε τα πάνω του» είπε ο Νίκος Ζωιδάκης.

«Είχαμε κάνει κι ένα τραγούδι πριν αρρωστήσει»

«Άρχισε και σχεδίαζε και στο στούντιο μπήκε… Είχαμε κάνει κι ένα τραγούδι πριν αρρωστήσει, που δεν ξέρω πότε θα βγει. Περιμέναμε να αναρρώσει για να μπορούμε να το παρουσιάσουμε παρέα μαζί» είπε ο Νίκος Ζωιδάκης για τα τελευταία σχέδια που είχε ο Βασίλης Καρράς.

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς να μου πεις τα κάλαντα με τη λύρα”»

ο Νίκος Ζωιδάκης αποκάλυψε επίσης τα εξής: «Από τον Αύγουστο και μετά άρχισε να ταλαιπωρείται άσχημα. Ήξερε τι έχει, τα πάντα. Δεν ήθελε ούτε να σκεφτεί ότι θα πεθάνει. Είχε καρκίνο στον πνεύμονα. Με το που τον “καθάρισαν” πήρε τα πάνω του. Άρχιζε και σχεδίαζε και στο στούντιο μπήκε… Είχαμε κάνει κι ένα τραγούδι πριν αρρωστήσει, που δεν ξέρω πότε θα βγεί. Περιμέναμε να αναρρώσει, για να μπορούμε να το παρουσιάσουμε παρέα, μαζί. Ο Βασίλης καλαμπούριζε ότι θα πεθάνει. Είχε ασφαλτοστρώσει και το τελευταίο στενό του χωριού. Τότε μετον γάμο της Ειρήνης, της κόρης του είχε ασφαλτοστρώσει και τα τελευταία κομμάτια δρόμων. Εκεί είχε κάνει και τον πρόγαμό της. Κάποια στιγμή είχε μιλήσει με τον πρόεδρο του χωριού και του είπε: “Πιάσει και φτιάξε τον δρόμο του νεκτροταφείου, γιατί άμα με φέρουνε εκεί, κάποια στιγμή, θα ξεφτιλιστείτε”. Δεν πίστευε όμως ότι θα πεθάνει. Την περασμένη Πέμπτη που είχα πάει στο σπίτι του, μου είχε πει: “Δεν μασάω… Δεν υπάρχει περίπτωση να μην σηκωθώ, θα πάμε τη βόλτα μας. Αυτό που θέλω είναι να μπω στο αυτοκίνητο και να πάμε μία βόλτα στη Θεσσαλονίκη, γιατί τόσες μέρες που είμαι στο σπίτι νιώθω σαν το λιοντάρι που το έχουν δεμένο”. Τι τελευταίες ημέρες τον είχε καθηλώσει η ασθένεια στο κρεβάτι και πονούσε, αλλά δεν το έδειχνε σε κανέναν. Ούτε σε μένα έλεγε “πονάω”, αλλά το έβλεπα. Όταν έφυγα απο το σπίτι μου είπε: “Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ξέρω ότι δουλεύεις στη Θεσσαλονίκη. Κονόνισε να έρθεις το πρωί από το σπίτι να μου πεις τα κάλαντα με τη λύρα”… Εκεί έκλεισε το ραντεβού μας….».