Η ημέρα που σίγησε η τελευταία φωνή που μας έκανε να ανατριχιάσουμε

Δεν ξέρω για εσάς αλλά πλέον με τη μουσική δεν μπορώ να ανατριχιάσω εύκολα. Μόνο αν δω ζωντανά κάτι που γνωρίζω από παλιά. Ίσως εκείνη η έρευνα που λέει πως μετά τα 30 δεν ακούς πολύ νέα μουσική, να είναι σωστή.

To 2006, που ακόμα δεν πλησίαζα καν τα 30, ίσως άκουσα την τελευταία φωνή που με έκανε να ανατριχιάσω. Όχι ότι δεν είχα ξανακούσει παρόμοια. Ωστόσο ο συνδυασμός  της μουσικής και του σιωπηλού καλέσματος για βοήθεια που εξέπεμπε η Amy Winehouse στο «Back to Black» με έκαναν να κοιτάξω το κενό και να μη σκέφτομαι τίποτα άλλο εκτός από την soul, την RnB και την  jazz μουσική της αλλά και τους βιωματικούς στίχους της.

Το πρώτο τραγούδι που άκουσα ήταν το «Rehab», όπως οι περισσότεροι. Βιωματικό, φαίνεται πως βρίσκεται σε μια άρνηση η οποία σταδιακά χάνεται όσο προχωρά ο δίσκος. Το τραγούδι όσο απότομα αρχίζει, άλλο τόσο απότομα τελειώνει και αυτό είναι το καλύτερο ορεκτικό για την συνέχεια.

Στο «You Know I’m No Good» υπάρχει μια παραδοχή. Μια ατασθαλία που όλοι κάνουμε και δεν την παραδεχόμαστε εύκολα. «Κορόιδεψα τον εαυτό μου» λέει το ρεφραίν. Πόσες φορές έχει συμβεί κάτι τέτοιο; Το τέμπο πέφτει σε σχέση με το «Rehab» και στα επόμενα τραγούδια ήταν ήδη έτοιμονα πέσει κι άλλο.

Δεν είναι όλα τα τραγούδια του δίσκου εξαιρετικά. Σίγουρα όμως υπάρχει μια συνέχεια. Το «Back to Black» ίσως είναι και το καλύτερο, κατά τη γνώμη μου, κομμάτι του δίσκου. Ένα τραγούδι που αρχίζει να μπλέκεται ο έpωτας και το πόσο εκέινος μπορεί να σε πληγώσει. Αυτή η απαγοήτευση βέβαια δεν πηγάζει κυρίως από τον άλλον, αλλά από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στο «Love is a Losing Game». Αλλά εδώ υπάρχει μια μηδενιστική συνειδητοποίηση που είναι απολύτως φυσιολογική ύστερα από μια μεγάλη εpωτική απογοήτευση.

Το «Tears Dry on Their Own» είναι λίγο πιο αισιόδοξο. Υπάρχει μια υποβόσκουσα ελπίδα ότι όσο κι αν κάποιος πληγώθηκε, κάποια στιγμή θα του περάσει. Και πως η ζωή συνεχίζεται.

Ωστόσο το τελευταίο κομμάτι του δίσκου μπορεί να χαρακτηριστεί και ως συμπέρασμα. «Addicted». Μια παραδοχή που δεν είναι εύκολο να την κάνεις γενικά, πόσο μάλλον να την ξεπεράσεις.

Μαζί με τον προηγούμενο δίσκο της το «Frank», αυτά τα δυο άλμπουμ ήταν όλη της η δισκογραφία. Γιατί η Amy Winehouse δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον εθισμό της. Στα ναρκωτικά, στον έρωτα και στην μουσική. Πριν ακριβώς από 9 χρόνια η φωνή της σίγησε, έναν περίπου μήνα μετά την ακύρωση της συναυλίας της στην Αθήνα. Μπορεί να έφυγε νωρίς και να μπήκε στο «club 27», αλλά όπως και μερικοί άλλοι που ανήκουν σε αυτό, πρόλαβε να μας ανατριχιάσει και να μας κάνει να ονειροπολούμε με τον δικό της τρόπο. Και αυτό ήταν σίγουρα το μεγαλύτερο της επίτευγμα...