"Τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας, πάντα επηρεάζουν τους καλλιτέχνες. Έτσι κι εμένα λοιπόν, με όλα αυτά το περιστατικά βίας και τις τόσες γυναικοκτονίες, δεν κατάφερα να μείνω ανέπαφη κι ανεπηρέαστη", αναφέρει η Μαρία Μανωλακάκη για το νέο της τραγούδι που κυκλοφορεί. "Έτσι ένα πρωί πριν από περίπου έναν χρόνο, με βρήκαν οι στίχοι του κομματιού ''Ακόμα Μία'' και ξεκίνησα δουλειά αμέσως.
Όλο αυτό το χρονικό διάστημα δουλέψαμε με τον αδερφό μου, το Λευτέρη Μανωλακάκη, για τη μουσική κι έπειτα με τον Μάριο Τζελαϊδή που έκανε τον προγραμματισμό και στο στούντιό του, το Inspire Music Studio, έγινε η ηχογράφηση, η μίξη και το mastering.
Η εικονοποίηση, είναι ένα σημαντικό κομμάτι για να περαστεί όσο γίνεται καλύτερα το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε. Τη Σκηνοθεσία του βίντεο λοιπόν, έκανε ο Μάνος Κασαπάκης, το Μοντάζ ο Άλκης Φραγκάκης και μαζί με το Βασίλη Τσαγκαράκη οι τρεις τους έκαναν την βιντεοσκόπηση. Στο βίντεο κλιπ έπαιξε ο ηθοποιός Νικολής Αβραμάκης και η αδερφή μου Μαρίνα Μανωλακάκη.
Το συγκεκριμένο πρότζεκτ είναι μια γροθιά στο στομάχι, καθώς ωθεί όποιον το παρακολουθεί, πρωτίστως στην αναγνώριση καταστάσεων που δυστυχώς δεν είναι μονάχα προϊόν μυθοπλασίας. Δημιουργήθηκε για να ταρακουνήσει, να αφυπνίσει και να βοηθήσει τις γυναίκες να βρουν ξανά την χαμένη δύναμη που κρύβουν μέσα τους".
Στίχοι:
''Ακόμα Μία''
Νταηλίκι, σαδισμός, τα 'εγώ' μια διμοιρία
ανδρισμού μάσκες σε άνανδρους, γεμάτη η κοινωνία
Φοβισμένα, έντρομα θηλυκά, συνήθεια η ομηρία
μέχρι να προκύψει μια ακόμα γυναικοκτονία
Η αναρχία μας εμπιστοσύνη στη λάθος αρχή
σταμπιλάρουμε όσα πρέπει να τους βάλουμε ένα χι
Κρύφτηκα άλλη μια φορά, σαν παιδί μες στη ντουλάπα
μη και νιώσω αντί χάδια γροθιές, απ' το γνωστό μαλάκα
Δεν είναι πλάκα! Κι αν στις πρώτες το' χα πάρει για αστείο
μαύρο χιούμορ, μαύρο σαν τις μελανιές μου στο ισχίο
μαύρο σαν τη μαυρισμένη του ματιού τη σακουλίτσα
που πιο μαύρη γίνεται αν φάω και καμιά μπουνίτσα
[ρεφρέν]
Όλα τα' κρυβα τα μαύρα, πιο πολύ όμως την ψυχή μου
μαύρος κι όλος ο λαιμός μου που κατάπια τη φωνή μου
Βάφω άσπρα τα μουντά, σπάω για πάντα τη σιωπή μου
έχω ανάγκη πρώτα εμένα , η ζωή είναι δική μου
Νόμιζα ότι ήμουν μόνη, δεν υπάρχει άλλη καμία
πού να φανταστώ στις τόσες πως είμαι ακόμα μία
Δεν περίμενα πως όλες μας έχουμε δεχτεί βία
Φεύγω! Δεν θα 'μαι η επόμενή σας γυναικοκτονία!
----
Χρόνια πέρασα να κλαίγομαι για μαλακομαγνήτη
θύμα δήλωσα μα είμαι εξαρτημένη απ' το θύτη
και γι' αυτό που είμαι ντρέπομαι, μου κρύβομαι και κλαίω
φόβος μ' έπνιξε, αλήθεια ούτε σε μένα πια δε λέω
Να αναπνεύσω προσπαθώ, βράζοντας μες στο καζάνι
τον αισθάνομαι μ' αγάπη καρωτίδα να μου πιάνει
ψιθυρίζει όμορφα λόγια που μου μοιάζουν μ' απειλές
κι εγώ τρέμω κι απαντάω: ''Θα σου κάνω ό,τι θες''
Η ύπαρξή μου του ανήκει κι ας μη μ' έχει αγοράσει
με γεμίζει μ' ενοχές, αφού πρώτα με έχει αδειάσει
Βάφομαι και παίζω θέατρο για να κυκλοφορήσω
μη κι εκθέσω την κατάντια μου, μην τον δυσαρεστήσω
[ρεφρέν]
Όλα τα' κρυβα τα μαύρα, πιο πολύ όμως την ψυχή μου
μαύρος κι όλος ο λαιμός μου που κατάπια τη φωνή μου
Βάφω άσπρα τα μουντά, σπάω για πάντα τη σιωπή μου
έχω ανάγκη πρώτα εμένα , η ζωή είναι δική μου
Νόμιζα ότι ήμουν μόνη, δεν υπάρχει άλλη καμία
πού να φανταστώ στις τόσες πως είμαι ακόμα μία
Δεν περίμενα πως όλες μας έχουμε δεχτεί βία
Φεύγω! Δεν θα' μαι η επόμενή σας γυναικοκτονία!
Δείτε επίσης
Ένα «κουτί θετικών συναισθημάτων» βοηθάει μαθητές να ανοίξουν τις καρδιές τους
