Η ποπ κουλτούρα μπορεί να αποκαλύψει πολλά για τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Το ίδιο και για την αγορά εργασίας, συμπληρώνει το πρακτορείο Bloomberg δίνοντας το παράδειγμα της δημοφιλούς και μεγάλης εισπρακτικής επιτυχίας ταινίας «Barbie».
Στην ταινία μπορεί να επικρατεί η ροζ πανδαισία, ωστόσο, υπάρχει επίσης αρκετό γκρι, υποστηρίζει η συντάκτρια της στήλης «Work Shift», Julia Hobsbawm,εξηγώντας πως η πιο αξιομνημόνευτη σκηνή είναι όταν η Barbie τρέχει σε μια αίθουσα γραφείων προσπαθώντας να αποφύγει τα εταιρικά στελέχη που θέλουν να την βάλουν, κυριολεκτικά, πίσω στο κουτί της.
Το κύριο μήνυμα της «Barbie» μπορεί να είναι ένα φεμινιστικό, αλλά αποκαλύπτει επίσης ότι η εταιρική ζωή είναι άχρωμη και καταπιεστική, σημειώνει η Hobsbawm δίνοντας άλλο ένα παράδειγμα από τον κινηματογράφο, την ταινία που σάρωσε φέτος στα βραβεία Όσκαρ «Everything Everywhere All at Once» και το πολυσύμπαν του, όπου η ψυχρή, σκληρή, μοχθηρή πραγματικότητα της εργασίας, των φόρων και των εταιρειών παίρνουν τη μορφή των κακών του γραφείου.
Το επόμενο παράδειγμά της είναι από την λογοτεχνία. Το «Yellowface» περιγράφει μια κουλτούρα όπου οι ήδη επιτυχημένοι έχουν πάντα αθέμιτο πλεονέκτημα έναντι όσων δεν έχουν πολλή αυτοπεποίθηση και είναι λιγότερο γνωστοί. Η σύγχρονη μυθοπλασία μπορεί να δώσει μια εικόνα για πολύ διαφορετικές εργασιακές εμπειρίες, υποστηρίζει επίσης αναφέροντας το «Demon Copperhead», στο οποίο η Walmart και η ψυχρή πραγματικότητα της στοίβαξης ραφιών στα σούπερ μάρκετ —μονότονη, χαμηλά αμειβόμενη εργασία— που εμφανίζονται στις ζωές χαρακτήρων σε μια κοινότητα εξόρυξης άνθρακα, η οποία έχει πέσει θύμα της οικονομικής κρίσης και της κρίσης των οπιοειδών.
Δεν είναι όμως μόνο η λογοτεχνία που καταπιάνεται με τις δυσκολίες στην εργασία, συνεχίζει αναφέροντας το τραγούδι Allentown του Billy Joel. Πρόκειται για τραγούδι για την παρακμή του μεταποιητικού τομέα τον περασμένο αιώνα.
«Σήμερα ο κανόνας είναι να σκεφτόμαστε την απασχόληση και την ανεργία ως ένα άσπρο- μαύρο, αντί για δύο σημεία σε αντίθετα άκρα ενός ευρέος φάσματος εργασιακών ρυθμίσεων», σημειώνει επικαλούμενη τον Derek Thompson και το βιβλίο του «On Work: Money, Meaning, Identity».
Κάτι ανάλογο εκφράζεται στο βιβλίο «The Workplace You Need Now: Shaping Spaces for the Future of Work», το οποίο προβλέπει ένα μέλλον όπου η εργασία γίνεται «ρευστή», σημειώνοντας ότι «εργοδότες και διευθυντές πρέπει να βλέπουν το εργατικό δυναμικό τους με όρους τόσο των εργαζομένων όσο και των μη εργαζομένων, γεγονός που αποτελεί πρόκληση για τη δημιουργία ενός συνεκτικού και ολοκληρωμένου οικοσυστήματος στο χώρο εργασίας».
Η τελευταία λέξη παραπέμπει στο φουτουριστικό μυθιστόρημα «The Employees: A Workplace Novel of the 22nd Century», ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας που διαδραματίζεται σε ένα διαστημόπλοιο «κάποια στιγμή στο μέλλον» στο οποίο «κάποιος με άγγιξε στον ώμο και είδα ότι ήταν ένας ανθρωποειδής συνάδελφος».
Ο Όσκαρ Ουάιλντ πίστευε ότι η ζωή μιμείται την τέχνη και πολύ σύντομα μπορεί να επιβεβαιωθεί, καταλήγει η Hobsbawm.
