Τροχαία: Με τους χειρότερους οιωνούς ξεκίνησε το 2019 στην Κρήτη

Με τον χειρότερο τρόπο έχει ξεκινήσει η νέα χρονιά, καθώς η Κρήτη ήδη μετρά στους δρόμους της 7 νεκρούς. Το 2018 την ίδια περίοδο, είχαν σκοτωθεί 5 συνάνθρωποι μας, 4 το 2017, 2 το 2016 και 2 το 2015.

 Την ίδια ώρα ανησυχία προκαλούν τα στοιχεία που αφορούν τους εργαζόμενους στον χώρο των μεταφορών, μιας και ήδη το 2019, έχουν σκοτωθεί δύο διανομείς. Συνολικά από το 2015, η Κρήτη μετρά επτά νεκρούς εργαζόμενους στον χώρο και μπορεί ο αριθμός να φαίνεται «μικρός» αλλά δεν είναι, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι από τις περίπου 200.000 μηχανές που κυκλοφορούν στο νησί, οι 1.000 είναι στις ταχυμεταφορές.

 Το στοιχείο που προβληματίζει ιδιαιτέρως τον πρόεδρο του Εθελοντικού Συλλόγου Πρόληψης Τροχαίων Ατυχημάτων (Ε.ΣΥ.ΠΡΟ.Τ.Α) Γιάννη Λιονάκη είναι ότι από τους ντελιβεράδες, μόλις το 60% δηλώνει ότι φορά κράνος, το 20% απαντά ότι το φορά συχνά ή λιγότερες φορές και ένα ποσοστό 10 με 12% δεν φορά καθόλου. «Όταν ημερησίως διανύουν κατά μέσο όρο περίπου 100 χιλιόμετρα μπορεί να καταλάβει κανείς τον κίνδυνο στον οποίο εκθέτουν τον εαυτό τους» τόνισε χαρακτηριστικά μιλώντας στον ΣΚΑΙ Κρήτης 92,1. Κάνει ωστόσο έναν διαχωρισμό των ανθρώπων που δουλεύουν κούριερ με τους διανομείς φαγητού κ.α. μιας και όπως είπε, η πρώτη ομάδα εμφανίζει διαφορετική κουλτούρα στην οδηγική της συμπεριφορά, ενώ στην δεύτερη ομάδα είναι συχνότερες οι παραβάσεις του ΚΟΚ. Προσθετικά, σημείωσε ότι πάνω από το 45-50% των κούριερ γίνονται με αυτοκίνητο γι αυτό και  - όπως προτείνει - θα πρέπει άμεσα να συμφωνηθεί οι διανομείς να φορούν ένα συγκεκριμένου χρώματος γιλέκο ή ανοράκ. «Αυτό θα τους καταστήσει πιο υπεύθυνους μιας και δεν είναι πια αδιόρατοι αλλά και εμείς οι οδηγοί θα αντιληφθούμε ότι αυτός ο άνθρωπος βγάζει το ψωμί του».

 Ο κ. Λιονάκης, σημειώνει επίσης ότι ένα 70% των ανθρώπων που δουλεύουν στον δρόμο θα εμπλακεί στο διάστημα μιας τριετίας σε κάποιο τροχαίο και από αυτούς το 60% θα χρειαστεί κάποιου τύπου περίθαλψης ή νοσηλείας. «Και αυτό συμβαίνει γιατί η χρήση των μέσων τους καθιστά συνεχώς εκτεθειμένους» τονίζει ενώ βάζει ψηλά το θέμα του εξοπλισμού τους αλλά και της σωστής και έγκαιρης συντήρησης των δικύκλων.

 Προτείνει πάντως άμεσα  να «καθίσουν στο ίδιο τραπέζι οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι για να βρεθεί ένα modusvivendi ενώ μείζον είναι να ξεκαθαρίσει η νομοθεσία για τον χαρακτηρισμό τέτοιων ατυχημάτων ως εργατικών. Παράλληλα, υποστηρίζει ότι άμεσα με την συνδρομή του Εργατικού Κέντρου πρέπει να οργανωθεί μια εκδήλωση – συζήτηση επί όλων αυτών των θεμάτων μεταξύ των επιχειρηματιών και των υπαλλήλων τους.