Στο σπίτι του μικρού Ηλία, τέσσερα αναμμένα κεριά έλιωναν αργά αργά. Ο χώρος της τραπεζαρίας ήταν τόσο ήσυχος, που μπορούσε να ακουστεί η συζήτησή τους.
Το πρώτο κερί είπε: Εγώ είμαι η ΕΙΡΗΝΗ. Αλλά οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να με διατηρήσουν. Πιστεύω ότι δε μου απομένει κάτι άλλο παρά να συνεχίσω να σβήνω. Κι έτσι αφέθηκε σιγά σιγά να σβήσει ολοκληρωτικά.
Το δεύτερο είπε: Εγώ είμαι η ΠΙΣΤΗ. Δυστυχώς δεν χρειάζομαι πουθενά. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξέρουν για εμένα και έτσι δεν έχει νόημα να παραμένω αναμμένο. Μόλις ολοκλήρωσε τα λόγια του, ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε πάνω του και το έσβησε.
Πολύ λυπημένο το τρίτο κερί, με τη σειρά του είπε: Εγώ είμαι η ΑΓΑΠΗ. Δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω να παραμένω αναμμένο. Οι άνθρωποι δεν μου δίνουν σημασία και δεν αντιλαμβάνονται το πόσο σημαντικό είμαι. Μισούν ακόμα και αυτούς που τους αγαπούν περισσότερο. Και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει.
Ξαφνικά στο δωμάτιο, μπήκε ο μικρός Ηλίας και είδε τα τρία κεριά σβησμένα. Φοβισμένος από το μισοσκόταδο είπε: Μα τι κάνετε. Πρέπει να παραμείνετε αναμμένα, γιατί εγώ φοβάμαι το σκοτάδι. Και ξέσπασε σε δάκρυα.
Τότε το τέταρτο κερί είπε με συμπόνια: Μη φοβάσαι καλό μου, μην κλαίς. Εγώ είμαι η ΕΛΠΙΔΑ. Όσο θα είμαι αναμμένο, θα μπορούμε πάντα να ανάψουμε ξανά τα άλλα τρία κεριά. Με μάτια λαμπερά και γεμάτα δάκρυα, ο μικρός Ηλίας πήρε το κερί της ελπίδας, και άναψε ξανά όλα τα άλλα.
Η Αθηναϊκή Επιπλογραμμή για τις ημέρες των εορτών και για το καινούργιο έτος, εύχεται σε όλο τον κόσμο να μη σβήσει ποτέ η φλόγα στις καρδιές μας και καθένας απο εμάς να θυμάται σαν τον μικρό Ηλία να ανάβει ξανά την Ελπίδα, την Πίστη, την Ειρήνη και την Αγάπη…
Μια ιστορία για το Πνεύμα των Χριστουγέννων από την Αθηναϊκή Επιπλογραμμή.
