ΚΡΗΤΗ
Στο φαράγγι του Ρίχτη περπάτησε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου
Διαβάστε όσα έγιναν την περασμένη Κυριακή
Στο καταπράσινο φαράγγι του Ρίχτη στα Έξω Μουλιανά Σητείας, έναν απ’ τους λίγους πράσινους πνεύμονες της περιοχής μας που κρατάει ακόμα λίγο νερό, περπάτησε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου την Κυριακή 12 Μαΐου 2023!
Η διήγηση των διοργανωτών εκ μέρους του Συλλόγου
ΕΙΣΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΡΕΙΑ ΠΛΕΥΡΑ
Ώρα συνάντησης στα Έξω Μουλιανά εννέα το πρωί και μετά από μια ανακατανομή στα αυτοκίνητα ροβολάμε ακολουθώντας τις πινακίδες τον στενό αγροτικό δρόμο, που ελίσσεται κατηφορικά. Η θέα πάντως στις αφρισμένες βόρειες ακτές, στο φαράγγι που ανοίγεται από κάτω μας και στον βράχο του Λιόπετρου απέναντί μας είναι αξεπέραστη. Τουλάχιστον για τους απλούς επιβάτες, γιατί ο οδηγός πρέπει να είναι συγκεντρωμένος στο τιμόνι του: ο δρόμος είναι απότομος με στροφές και νομίζεις ότι με μία περιττή κίνηση θα προσγειωθείς στο νερό!
ΓΕΩΔΙΑΔΡΟΜΗ 17 ΤΟΥ ΓΕΩΠΑΡΚΟΥ ΣΗΤΕΙΑΣ
Κατά τις 9.30 παρκάρουμε στο πάρκινγκ στην βόρεια έξοδο του φαραγγιού και διαβάζουμε τις ενημερωτικές πινακίδες του Γεωπάρκου Σητείας. Η διάσχιση του Ρίχτη είναι μια απ’ τις πρώτες γεωδιαδρομές (Γεωδιαδρομή 17), που υιοθέτησε το Γεωπάρκο Σητείας. Τα τελευταία χρόνια το διαχειρίζεται η ΜΑΔΕΣ, ανώνυμη εταιρία του Δήμου Σητείας, η οποία καθαρίζει και σηματοδοτεί το μονοπάτι, έχει βάλει γεφυράκια στα δύσκολα σημεία κι είναι πια μια από τις πιο ασφαλείς διαδρομές στην Κρήτη. Νομίζω ότι για την προσφορά αυτή τα εισιτήριο των 3€ μόνο συμβολικό μπορεί να χαρακτηριστεί κι ας γκρινιάζουν μερικοί!
Εμείς περνάμε το κάτω κιόσκι –κλειστό ακόμα- και ‘βυθιζόμαστε’ μέσα στο φαράγγι. Στην αρχή είναι μια ρεματιά, που σε αφήνει να δεις την διχάλα των βουνών που τη σχηματίζουν, όμως γρήγορα η βλάστηση γίνεται τόσο πυκνή, που χάνεις και το φως του ήλιου. Μάλιστα καθώς σήμερα δεν είναι και η πιο ζεστή μέρα, δε χρειάζεσαι ούτε γυαλιά ηλίου! Γιγάντια πλατάνια –που δεν έχουν ακόμα πλήρες φύλλωμα-, συκιές και πικροδάφνες και βέβαια ο κισσός που καλύπτει τα πάντα σε σημείο να μην αναγνωρίζεις το δέντρο, στο οποίο αναρριχείται, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά! Κάπου στα μισά του φαραγγιού θα βρεις και μια μικρή αποικία από φοίνικες, για την προέλευση των οποίων ο Βαγγέλης Περάκης του Γεωπάρκου είπε: «δυστυχώς φυτεύτηκαν πριν από πολλά χρόνια και μάλιστα με το ξενικό είδος Phoenix canariensis, φοίνικας των Καναρίων, καμία σχέση με την βιοποικιλότητα του φαραγγιού»!
Σε αρκετά σημεία υπάρχει ακόμα αρκετό νερό και η διαπίστωση: «στον Ρίχτη πάντα βρέχεις τα παπούτσια σου» ισχύει ακόμα, ευτυχώς. Λουλούδια από πικροδάφνες, καθώς και κυματισμοί από τις ριπές, που κατεβάζει ο αέρας, ‘γράφουν’ όμορφα πάνω στο νερό! Τα γραφικά ξύλινα γεφυράκια ή ακόμα και οι αραδιασμένες πέτρες ή κορμοί, για να περνάς από τη μια μεριά στην άλλη δίνουν αφορμές για όμορφες φωτογραφίες! Ερείπια νερόμυλων και άλλων παλαιότερων ανθρώπινων επεμβάσεων εξάπτουν τη φαντασία μας. Και κάπως έτσι ανηφορίζουμε χαλαρά ποζάροντας και χαζολογώντας.
Τα μικρά καταρρακτάκια που αυξάνονται, δείχνουν ότι πλησιάζουμε στο hot spot του φαραγγιού τον μεγάλο καταρράκτη (τη Ριχτάρα) με τη λιμνούλα να σχηματίζεται μπροστά του. Είμαστε οι πρώτοι και τον βρίσκουμε έρημο. Καθόμαστε λίγο να τον θαυμάσουμε, χωρίς ωστόσο να βουτήξουμε στα νερά του –είναι πρωί ακόμη, θα το κάνουμε καθώς θα γυρνάμε-. Λάθος επιλογή, γιατί καθώς ανεβαίνουμε και πλησιάζουμε προς το πάνω κιόσκι, την επίσημη είσοδο, τόσο πυκνώνουν οι ορδές των επισκεπτών που κατηφορίζουν. Κατά την επιστροφή μας θα γίνεται το αδιαχώρητο και δεν θα είναι καν η ώρα αιχμής ακόμη! Έχει κι ο τουρισμός τα μειονεκτήματά του!
Περνάμε το ιστορικό γεφύρι του 19ου αιώνα, του Λαχανά πλησιάζουμε στον γκισέ, όπου μας καλοδέχεται η Κατερίνα κι αφού κόβουμε τα εισιτήρια μας (κινηθήκαμε ανάποδα εμείς) της ζητάμε να μας κάνει μια ενημέρωση. Δε μας χαλάει το χατίρι. Έτσι μαθαίνω για πρώτη φορά γιατί λέγεται έτσι, «επειδή μεταφερόταν από εδώ τα λαχανικά των πλούσιων κήπων της περιοχής στα γύρω χωριά»! 50.000 οι περσινές επίσημες καταγραφές επισκεπτών, χωρίς τα παιδιά για το εξάμηνο που λειτούργησε ο έλεγχος εισιτηρίων μόνο. Έχει αναδειχθεί πολύ το μέρος τα τελευταία χρόνια!
Στη συνέχεια παίρνω τους συνπεριπατητές μου, περνάμε το γεφύρι από πάνω και συνεχίζουμε ως ένα ιδιαίτερο μέρος που ξέρω: την σπηλιά-κουφάλα ενός μεγάλου ηλικιωμένου πλατάνου, όπου κατά τον θρύλο ζούσε ένας γερο-Τούρκος ο Γερο Αλής εξ ου και «κουφάλα του Γεραλή». Η Κατερίνα μάλιστα είπε ότι πρόκειται για πραγματικό πρόσωπο, που έμεινε εδώ μοναχός του, όταν η οικογένειά του έφυγε για Τουρκία με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Εδώ έδωσε κάποιος την ιδέα και μπήκαμε όλοι στην κουφάλα να δούμε πόσους χωράει. Και μας χώρεσε! Όλους! Καμιά εικοσαριά άτομα δηλαδή, μια πολυεθνική ομάδα ενηλίκων στο ίδιο παιχνίδι! Μετά από την πλάκα και ένα σύντομο πικ-νικ , πήραμε τον ίδιο δρόμο για την επιστροφή. Μια στάση στην πλατεία των Έξω Μουλιανών για μια κρύα μπύρα επιβάλλεται!
Χαλαρά και παιχνιδιάρικα διανύσαμε 10,5 χιλιόμετρα και σήμερα. Ευχαριστούμε τον αρχηγό, Γιάννη Πάγκαλο, για την ήρεμη καθοδήγηση. Περιμένουμε την επόμενη με ανυπομονησία.
Περισσότερες πληροφορίες, φωτογραφίες, βίντεο και χάρτη διαδρομής στο blog του Συλλόγου: ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
