Με την βραβευμένη με ΄Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας «΄Ασπρο Πάτο – Druk» ολοκληρώνονται οι εβδομαδιαίες προβολές επιλεγμένων ταινιών, που διοργανώνει η Λέσχη Κινηματογράφου Αγίου Νικολάου σε συνεργασία με τον Π.Α.Ο.Δ.Α.Ν.
Την Τρίτη 21 Φεβρουαρίου στις 21:30, στο κινηματοθέατρο ‘RΕΧ’, προβάλλεται η τελευταία ταινία για την φετινή χειμερινή περίοδο. Είναι η πολυβραβευμένη δημιουργία του Δανού σκηνοθέτη Τόμας Βίντερμπεργκ, που σάρωσε στα Ευρωπαϊκά και σε όλα τα διεθνή φεστιβάλς, αποσπώντας δεκάδες βραβεύσεις και υποψηφιότητες. Είναι παραγωγής 2020, διάρκειας 117΄ και πρωταγωνιστεί ο υποψήφιος για ΄Οσκαρ Δανός ηθοποιός Μαντς Μίκελσεν πλαισιωμένος από ένα εξαιρετικό επιτελείο: Τόμας Μπο Λάρσεν, Μάγκνους Μίλανγκ και Λαρς Ράντε.
Ο Βίντερμπεργκ σχολιάζει κωμικοτραγικά την ατσαλάκωτη βορειοευρωπαϊκή πραγματικότητα, μέσα από την ζωή τεσσάρων φίλων που δουλεύουν σαν καθηγητές. Καθώς αποχαιρετούν πικραμένα τα χρόνια της νιότης τους, νιώθουν την ανάγκη να ξεφύγουν από τη στασιμότητα, τις ψυχικές αναστολές και τα απωθημένα ετών. Κουρασμένοι από την οικογενειακή ζωή και την δουλειά τους, αποφασίζουν να ακολουθήσουν κατά γράμμα μια παλιά θεωρία του Νορβηγού ψυχιάτρου Φιν Σκόρντερουντ, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι γεννιούνται με ένα ποσοστό αλκοόλ της τάξης του 0,005 λιγότερο από αυτό που χρειάζεται ένας υγιής οργανισμός.
Προσδοκώντας μια καινούργια προσέγγιση στη ζωή και τη δουλειά, αποφασίζουν να πίνουν σταθερά, μόνο τις εργάσιμες ώρες και να διατηρούν ένα ελαφρύ επίπεδο μέθης σε όλη τη διάρκεια της μέρας. Σκοπός τους, ν' αποδείξουν, ότι μια λίγο μεγαλύτερη περιεκτικότητα αλκοόλ στο αίμα, ανοίγει τη σκέψη στον έξω κόσμο, κάνει τα προβλήματα να φαίνονται μικρότερα και αυξάνει τη δημιουργικότητα! Το πείραμα, όμως, θα αποδειχθεί εξαιρετικά πετυχημένο για μερικούς, αλλά καταστροφικό για άλλους και αναγκαστικά προκύπτουν διάφορα ερωτήματα: Πόσο μακριά μπορείς να πας; Ποιο είναι ακριβώς το σημείο απ’ όπου δεν υπάρχει γυρισμός; Υπάρχουν άραγε δικλείδες ασφαλείας;
Ο Βίντερμπεργκ δεν δίνει απαντήσεις. Το μόνο που θα πει είναι ότι αυτή η ταινία δεν είναι μια ταινία για το αλκοόλ, καθώς αυτό μπορεί να υποκατασταθεί με οτιδήποτε άλλο. Είναι μια ταινία για το πόσο απολαυστική αλλά και αναγκαία στην ζωή είναι η γοητεία να ξεπερνάς τα όρια. Αποτυπώνει τη λαχτάρα να χάνεις τον έλεγχο για λίγο σε μια ζωή που τρέχει χωρίς απόλαυση, αλλά επισημαίνει ταυτόχρονα πόσο μπορεί η απώλεια ελέγχου να ξεγελάσει και να θεωρηθεί λανθασμένα σαν λύση. Παράλληλα εστιάζει στην κρίση της μέσης ηλικίας, στην ανδρική φιλία, αλλά και στη συντροφική προδοσία, ελέγχοντας τις δραματικές μεταβολές, χρωματίζοντας διακριτικά τις ψυχολογικές διακυμάνσεις και κρατώντας ευδιάκριτη την κοινωνική κριτική του.
Η αφηγηματική δεινότητα του επιτρέπει να μη χάνει ποτέ τον έλεγχο γεγονότων και χαρακτήρων, να ξεγλιστρά με ευφυές χιούμορ από το φτηνό μελόδραμα και να διατηρεί μια αισιόδοξη στάση που δεν γίνεται ποτέ διδακτική. Αυτό το τελευταίο είναι και το μεγάλο ατού της ταινίας, η οποία κορυφώνεται με ένα αξιομνημόνευτο φινάλε. Η εξαιρετική σκηνοθεσία και το ευρηματικό σενάριο, σε συνδιασμό με την σοφά συγκρατημένη εσωτερική ερμηνεία του Μαντς Μίκελσεν δίκαια χάρισαν στον «΄Ασπρο πάτο» τον τίτλο της καλύτερης ταινίας της χρονιάς.
